«راه رفتن روی سیم» یا روی اعصاب/ چالش فلسفی صدا و تصویر برنامه «فیلم ـ فلسفه»

به گزارش خبرنگار ایکنا؛ برنامه نمایش فیلم «راه رفتن روی سیم» آخرین ساخته احمدرضا معتمدی؛ فیلمساز فلسفه‌گرای سینمای ایران و نقد و بررسی آن، بعد از ظهر امروز یکشنبه ساعت 14 به همت پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی و به میزبانی مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران برگزار شد.

برنامه‌ای که بدون اعلام و دعوت رسمی از خبرگزاری‌ها و اصحاب رسانه به انجام می‌رسید و فضای حاکم بر این نشست گواه آن بود که با یک نشست نمایش خصوصی فیلمی که به تازگی بر روی پرده سینما شاهد اکران آن بوده‌ایم مواجه خواهیم شد؛ این مسئله در سیمای مسئول روابط عمومی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، زمانی که با یکی دو خبرنگار از برخی از خبرگزاری‌ها روبرو شد کاملاً هویدا بود که متعجب پرسید: شما اینجا چه کار می‌کنید؟ ما که دعوتنامه برای خبرگزاری نزده بودیم! چنین مواجهه‌ای با خبرنگار که براساس تکلیف و انجام وظیفه و شاید هم اتفاقی از انعقاد چنین مراسمی مطلع شده باشد به این معنی است که نباید انتظار برگزاری یک مراسم رسمی با رعایت کاملاً قواعد و قراردادها را داشت که البته در ادامه حضار در جلسه چه علاقه‌مندان به سینمای فلسفی، چه کارشناسان و خبرنگاران و چه اساتیدی که برای نقد و بررسی فیلم به مؤسسه آمده بودند، به عینه مظاهری از غیررسمی بودن چنین مراسمی را مشاهده کردند.

در شرایطی که انتظار می رفت با توجه به مطول بودن زمان فیلم، نه سر وقت بلکه با تأخیری چند دقیقه‌ای شاهد نمایش فیلم بر روی پرده پروجکشن سالن باشیم، گفته شد که علت این تأخیر به دلیل فقدان کابل صدایی است که سیستم را به باندهای صدای سالن متصل می‌کند.

گعده‌ای فلسفی متشکل از چند تکنسین فنی، روابط عمومی برنامه و سازنده فیلم شکل گرفت تا برای رفع این نقیصه تمهیدی بیاندیشند تا اینکه مقرر شد که صدای فیلم از طریق اسپیکر سیستم لب تاپ و با نزدیک کردن میکروفون‌هایی که برای سخنرانی جلسه تعبیه شده بود پخش شود؛ هرچند این تمهید به ظاهر نتیجه بخش بود اما صدا کیفیت لازم را نداشت تا اینکه گویا کابل صدایی پیدا شد و مشکل در زمینه پخش صدای فیلم نه به شکلی شفاف و البته نه آزاردهنده رفع شد.

از اینجا به بعد مسئله دیگری پیش آمد و تنظیم نبودن کادر تشکیل شده توسط ویدئوپروجکشن  بر روی پرده بود و در نتیجه با وجود آنکه 25 دقیقه از زمان رسمی مراسم گذشته بود، دوستان با مسئله چالش‌برانگیز دیگری مواجه شدند که باید آن را نیز رفع می‌کردند، در نتیجه ویدئوپروجکشن دیگری تعبیه شد و آن را روی میز پیشخوان منتقدان قرار دادند و تازه از اینجا به بعد بحث بر سر این بود که زیر ویدئو پروجکشن چه چیزی قرار داده شود تا تصویر در عین حالیکه روی پرده شکل ذوزنقه‌ای پیدا نکند، از سطح خوبی برخوردار باشد تا احیاناً مخاطبی که در ردیف آخر صندلی‌ها می‌نشیند هم  قادر به دیدن فیلم باشد. راهکار سنجیده شده برای رفع این معضل چند مجلد پایان نامه با جلد گالینگور بود که زیر ویدئوپروجکشن قرار گرفت و سطح آن را تا حد قابل قبولی بالا آورد.

40 دقیقه از زمان رسمی و اعلام شده برنامه می‌گذشت و همه امیدوار به اینکه بدون دغدغه شاهد نمایش فیلم خواهند بود که مشکل جدیدی درگرفت و نور تابیده شده از درهای قدی و مهندسی تالار بر روی پرده نمایش و رفله و بازتابی که ایجاد می‌کرد مانع از تماشای ایده‌آل فیلم می‌شد که از اینجا به بعد دوستان مسئول برنامه دست به دامان کیسه‌های سیاه رنگ زباله شدند تا آنها را پشت شیشه‌ها چسبانده تا اینکه اتاق نه به مثابه یک اتاق تاریک بلکه تا حدودی نور از آن گرفته شده و فیلم آماده دیدن شود.

حدود 50 دقیقه از زمان رسمی این برنامه می‌گذشت و با وجود تلاش ساعی دوستان برگزارکننده برای نمایش فیلم و پس از آن نقد و بررسی «راه رفتن روی سیم» اما انصاف بدهید که دیگر برای خبرنگار هر چند باانگیزه حوصله و دل و دماغی باقی نمی‌ماند تا ابتدا شاهد فیلمی دوساعته سراسر فلسفی باشد و پس از آن نیز حضور فعال در جلسه نقد و بررسی فیلم داشته باشد.

آنچه باید بدان اشاره داشت؛ انتظار به حق مخاطبان مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران به عنوان مجموعه‌ای وزین با برنامه‌های فاخر است که همواره شاهد برگزاری نشست‌های منظم علمی در آن بوده‌ایم و این بار نیز خلاف روال همواره به چشم آمد.

انتهای پیام