قرآن، بساط امید را گسترده و بساط آرزو را جمع کرده است

به گزارش ایکنا، آیت‌الله عبدالله جوادی آملی امروز 22 دی‌ماه در ادامه مباحث تفسیر خود در مسجد اعظم قم به بحث مودت به اهل بیت(ع) اشاره کرد و گفت: براساس آیات شریفه قرآن، مودت، اجر رسالت است و نه محبت؛ البته گاهی مودت در ردیف تمنی است که حق مطلب ادا نمی‌شود، زیرا تمنی از جنس خواستن بدون تلاش است.
وی تأکید کرد: قرآن، بساط رجاء و امید را پهن و بساط آرزو را جمع کرده است، زیرا آرزو به معنای توقع رسیدن به هدف بدون وسیله و رجاء، توقع رسیدن به هدف با وسیله است؛ کشاورزی که همه تلاشش را کرده است و منتظر درو است، رجاء دارد، ولی کار با آرزو و تمنی پیش نمی‌رود.
این مفسر قرآن بیان کرد: امام علی(ع) فرمود آرزو، سرمایه زنان سال‌مند و کهن‌سال است؛ با آرزو زندگی نکنید؛ با امید زندگی کنید، زیرا فرد امیدوار هر مقدار که از دستش برآید، انجام می‌دهد و آنچه را در دست او نیست، به خداوند وامی‌گذارد.
این مفسر قرآن بیان کرد: مجرمان در آخرت علاقه‌مند هستند و آرزو می‌کنند که همه زمین، بلکه دو برابر آن را بدهند تا از عذاب نجات یابند، ولی خداوند با تعبیر «کلا؛ هرگز» فرموده است هرگز این اتفاق نمی‌افتد و برای مجرمین، آتش، حرف اول را می‌زند؛ آتشی که وقتی جهنمی را از راه دور می‌بیند، نعره می‌کشد.
آیت‌الله جوادی آملی با بیان اینکه این تعبیر به معنای درک و فهم آتش است، تصریح کرد: آتش کاملا می‌فهمد، چون ملائکه معصوم آن را اداره می‌کنند، البته اینکه فاصله 500 فرسخی در قیامت چه قدر است، خدا می‌داند، ولی این آتش از راه دور، ناله و نعره می‌کشد و به سمت مجرم می‌آید‌.
آیت‌الله جوادی آملی بیان کرد: عذاب‌های الهی مخصوص آخرت تنها نیست، بلکه شواهد زیادی داریم که در دنیا نیز عذاب، مجرمان را می‌گیرد.
وی به ذکر ماجرایی از یکی از استادانش در ابتدای درس خارج اشاره کرد و افزود: اولین درس خارج که به محضر آن استاد رفتیم، از ایشان جزوه درسی گرفتیم؛ وی در بالای همه صفحات درس، نوشته بود بسم الله الرحمن الرحیم/ یا صاحب الزمان؛ این مسئله در حوزه امروز نوبر است.
وی افزود: استاد دیگری داشتیم که در بالای دروس نوشته بود «یا ابوالفضل ادرکنی»؛ این کارها امروز برای ما قصه و خیال است و تصور می‌کنیم انسان همین‌طور می‌تواند بالا برود، در حالی که علما با این توسلات توانستند به جایی برسند.
این مفسر قرآن در مورد چرایی گفتن «ابوالقاسم» به پیامبر(ص) اظهار کرد: از معصوم(ع) سؤال شد که چرا به پیامبر(ص) ابوالقاسم می‌گویند و ایشان توضیح فرمود که مگر نه آن است که امام علی(ع) شاگرد پیامبر است، چون همه علوم را طریق وحی از پیامبر آموخت، مگر نه آن که هر معلمی، پدر متعلم است و نه این است که امام علی(ع) قسیم نار و جنت است، پس پیامبر، ابوالقاسم است چون علی، قسیم است.
انتهای پیام