دیگر به آمریکایی بودنم مفتخر نیستم
گروه هنرــ فیلمنامه‌نویس آثاری همچون گاو خشمگین، راننده تاکسی و تمام وسوسه‌های مسیح گفت: روزگاری به آمریکایی بودنم افتخار می‌کردم حتی در زمان جنگ ویتنام نیز چنین حسی داشتم، اما امروز به دلیل سیاست‌های حاکم بر آمریکا دیگر به آمریکایی بودنم مفتخر نیستم.
به گزارش خبرنگار ایکنا؛ نشست خبری پل ژوزف شریدر در حاشیه ششمین روز جشنواره جهانی فیلم فجر امروز، 4 اردیبهشت‌ماه، در پردیس سینمایی چهارسو برگزار شد.
در ابتدای این جلسه فیلمنامه‌نویس و کارگردان هالیوودی ضمن ابراز خرسندی از حضورش در ایران، اظهار کرد: تجربیاتی از این سفر به دست آوردم که بعد از بازگشتم حتماً برای دیگران بازگو خواهم کرد و در صفحات اجتماعی این تجربه را با دیگران به اشتراک می‌گذارم.
وی افزود: در طول 15 سال گذشته سه نهضت جهانی به وجود آمده است: نهضت سینمای ایران، سینمای رومانی و سینمای آرژانتین. این نهضت‌ها جریان‌های نوظهور سینما را شکل می‌دهند و کمتر جشنواره‌ای در دنیا برگزار می‌شود که حداقل یک فیلم ایرانی در آن حضور نداشته باشد. سینمای ایران را با فیلم‌های عباس کیارستمی شناختم و در ادامه با آثار اصغر فرهادی آن را در دنبال می‌کنم.
او درباره فیلم «تمام وسوسه‌های مسیح» اظهار کرد: در فیلم مارتین اسکورسیزی همه نوع گرایش مسیحی دیده می‌شود؛ اندیشه‌های ارتدوکس، پروتستان و کاتولیک در این فیلم نشانگر مفاهیم مسیحیت است. این اثر سعی دارد که نگاهی روان‌شناسانه به فرد مذهبی داشته باشد.
شریدر با بیان اینکه فیلم دینی سه نوع است، گفت: برخی فیلم‌ها پروپاگاندا هستند؛ در این تولیدات روایتی از دین را می‌بینیم که مورد نظر دولت یا کلیساست. آثاری نظیر سامسون، ابراهیم و ... از این جمله‌اند. دسته دوم فیلم‌هایی هستند که نگاهی روان‌شناسانه به دین دارند. «تمام وسوسه‌های مسیح» جزء این قبیل آثار است، اما شکل سوم که مورد علاقه من است آثاری را در بر می‌گیرد که مدیتیشن هستند.
وی با تأکید بر اینکه تجربیات گذشته در آینده سینما به ما به کمک نخواهد کرد، گفت: دیگر تعریف درستی از فیلم نمی‌توان داشت، به همین جهت تجربیات گذشته قادر نیستند به ما کمک کنند و حتی هالیوود هم دیگر به شکل سابق به پدیده فرهنگ نمی‌نگرد. همچنین، امروز سینما مختص به آدم‌های خاص نیست، اما فیلم‌ها در گذشته مختص آدم‌های خاصی بودند، چون با گسترش تکنولوژی این مرز‌ها شکسته شده و هر کس می‌تواند فیلم بسازد. البته این امر باعث شده امرارمعاش در سینما سخت شود.
فیلمنامه‌نویس راننده تاکسی با بیان اینکه سینمای داخلی ایران را نمی‌شناسد، گفت: سینمای ایران دو شکل اثر تولید می‌کند. یکی فیلم‌هایی که برای مخاطب داخل ایران تولید می‌شود و گروه دوم آثاری که بازار جهانی را در نظر دارد. فیلم‌های ایرانی را در جشنواره‌های جهانی دیده‌ام، اما شنیده‌ام که در حوزه سینمای جنگ هم فیلم‌های خوبی ساخته شده که مایلم آن‌ها را تماشا کنم. البته این اتفاق فقط مختص ایران نیست و در کشوری چون فیلیپین چنین ساختاری وجود دارد.
شریدر با بیان اینکه فیلم‌های دینی ایرانی با رویکرد جهانی ساخته نمی‌شود، گفت: در گذشته سبک فیلمسازی با عنوان معناگرا وجود داشت که عارفانه به موضوعات دینی می‌نگریست و در بسیاری از آثار جهان چنین رویکردی را مشاهده کرده‌ام، اما در فیلم‌های شما چنین اتفاقی رخ نداده است و موضوعات فیلم‌های ایرانی بیشتر شخصی بوده و جهانی نیست.
کارگردان فیلم سینمایی دره‌های عمیق تأکید کرد: در نیویورک زندگی می‌کنم و در آنجا سینمایی وجود دارد که فیلم‌های یهودی را نشان می‌دهد، اما سال گذشته در این سینما یک فیلم ایرانی پخش شد. به همین جهت باید بدانید که آثار سینمایی شما به آمریکا راه یافته است.
وی با بیان اینکه همکاری سینماگران ایرانی و آمریکایی در شرایط فعلی بسیار سخت شده است، تأکید کرد: در ادوار گوناگون سیاست آمریکا همیشه عده‌ای بودند که می‌خواستند رژیم ایران را تغییر دهند، اما این گروه کنترل شده بودند و متأسفانه امروز همان‌ها صاحب قدرت شده‌اند و سیاست‌های آمریکا را تعیین می‌کنند. به همین جهت ارتباط میان سینماگران ایرانی و آمریکایی در شرایط فعلی بسیار دشوار شده است.
این سینما گر با تأکید بر اینکه اکنون به آمریکایی بودن خود افتخار نمی‌کند، گفت: همیشه به آمریکایی بودنم افتخار می‌کردم حتی در زمان جنگ ویتنام نیز چنین بودم، اما در شرایط فعلی به آمریکایی بودنم افتخار نمی‌کنم، زیرا دولت آمریکا درصدد است رژیم ایران را تغییر دهد تا به منابع نفتی این کشور دست یابد.
این منتقد آمریکایی در بخش دیگری از سخنانش تأکید کرد: من از حوزه نقد وارد سینما شدم، اما دیگر قادر نیستم نقد را به شکل جدی دنبال کنم، زیرا به واسطه فیلمساز شدنم اگر نقدی را بنویسم که به مذاق بازیگر یا گروهی خوش نیاید، ممکن است در کارم با دشواری مواجه شوم. البته یادداشت‌ها و مقالاتی دارم، ولی دیگر نقد را به شکل حرفه‌ای دنبال نمی‌کنم.
فیلمنامه‌نویس احیای مردگان با تأکید بر اینکه جشنواره اسکار را قبول ندارد، گفت: برای جایزه اسکار ارزشی قائل نیستم، زیرا شایسته‌سالاری در آن مورد توجه نیست، زیرا در جشنواره‌ای نظیر اسکار اگر قرار باشد چند هزار نفر درباره یک فیلم اظهار نظر کنند، کیفیت آن افول خواهد کرد.
کارگردان فیلم سینمایی قانون جنگل با تأکید بر اینکه حرف جدیدی برای بیان در سینما وجود ندارد، تأکید کرد: هر آنچه باید در سینما گفته شود، بیان شده است. برای همین حرف جدیدی وجود ندارد. پس اگر بتوانیم حرف‌ها و قصه‌های گذشته را به شکل دیگری بیان کنیم اتفاق جدیدی رخ نداده است.
وی با بیان اینکه با برگزاری هیچ جشنواره دولتی موافق نیست، گفت: از چگونگی برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر مطلع نیستم، اما همین اندازه می‌گویم که با برپایی هیچ جشنواره‌ای که دولت بانی آن باشد موافق نیستم، زیرا در چنین فستیوال‌هایی آزادی لازم وجود ندارد.
شریدر درباره سینمای جنگ و آیا اینکه فیلم ضد جنگ وجود دارد، چنین توضیح داد: هیچ‌گاه با عنوان فیلم‌های ضد جنگ موافق نبوده‌ام، چون از نظر من فیلم ضد جنگ وجود ندارد، زیرا نمی‌توان درباره جنگ حرف زد، اما مدعی بود که ضد جنگ است. برای مثال فیلم سینمایی جوخه که اثر خوبی است فیلمی جنگی است، هرچند عده‌ای آن را اثری ضد جنگ می‌دانند.
وی در پایان این گفت‌وگو با ابراز تأسف از اینکه همیشه از زنان در طول تاریخ سوء‌استفاده شده است، گفت: امیدوارم این معضل ناشایست در آینده‌ای نزدیک ریشه‌کن شود.
انتهای پیام
