گره‌های داستانی را با ترویج خشونت اشتباه گرفته‌ایم
گروه هنر ــ یک نویسنده سینما و تلویزیون بیان کرد: در بسیاری از آثار رسانه ملی برای جذب مخاطب به‌جای ایجاد گره‌های داستانی، ترسیم و اشاعه خشونت را جایگزین کرده‌ایم.
سعید رحمانی، فیلمنامهنویس سینما و تلویزیون، در گفت‌‌وگو با خبرنگار ایکنا درباره ضرورت پرهیز رسانه ملی از ادبیات و رفتار خشن در آثار نمایشی اظهار کرد: برای خلق هر پدیده هنری نیازمند دو فاکتور کشف و خلق هستیم. در گام اول نکته‌ای باید کشف شود تا در ادامه به خلق اثر بینجامد. کشف از تجربیات زیستی هنرمند نشئت می‌گیرد تا در ادامه اثر خلق شود، اما در خلق اثر اصولی به منزله شاخصه‌های دراماتیک وجود دارد.
وی افزود: گره‌های داستانی و کشمکش یکی از ابزارهای مهم خلق درام است، اما این نوع نگرش صرفاً به معنی وجود خشونت و زد و خورد در داستان نیست. به طورکلی اشاره به تقابل در داستان است. نویسنده می‌تواند با تجربیات زیستی خود، تقابلی را که در قصه‌اش وجود دارد به درام تبدیل کند.
این فیلمنامهنویس ادامه داد: برخی نویسندگان برای اینکه تقابل را در درام شکل دهند مواجه بیرونی را انتخاب می‌کنند؛ عاملی که عمدتاً بازخورد مناسبی ندارد، بلکه وقتی کشمکش در چارچوب متن شکل بگیرد، درام قوی هم در اثر ایجاد خواهد شد. برای مثال وقتی دو نفر باهم مشکل دارند، دو شکل از رفتار را در آن‌ها مشاهده می‌کنید. راه اول همان برخورد فیزیکی است و در راه دوم در ظاهر آن‌ها با هم برخوردی ندارند، اما در پنهان با یکدیگر مخالفت می‌کنند. اینجاست که درام اصلی شکل می‌گیرد و روش دوم مسیری است که از خشونت به دور است و درام واقعی را شکل می‌دهد.
وی بابیان اینکه باید مخاطب آثار نمایشی را به گونه‌ای تربیت کنیم که کشف‌کننده باشد نه مصرف‌کننده، تصریح کرد: وقتی تماشاگر عادت کند کشمکش دراماتیک را تبدیل به زیر متن کند و آنچه را می‌بیند آگاهانه تحلیل کند، سطح سلیقه او رشد خواهد کرد. درام در کنار آگاهی‌بخشی، باید جذابیت نیز به همراه داشته باشد، در غیر این صورت شعارزدگی را به همراه خواهد داشت.
فیلمنامهنویس سریال «رسم عاشقی» تأکید کرد: وقتی خشونت و ادبیات نامناسب را در آثار نمایشی صداوسیما افزایش می‌دهیم، نتیجه همین است که امروز شاهد آنیم. از نگاه من فیلم یا سریال خوب اثری است که تجربیات حسی تماشاگر را به واقعیت نزدیک کند، ولی این اتفاق در الگو‌هایی که ما در سریال‌ها شاهدش هستیم دیده نمی‌شود.
وی در پاسخ به این سؤال که آیا استفاده از گویش دینی منجر به ایجاد ادبیات فاخر هم می‌شود چنین توضیح داد: ادبیات فاخر با عنوان‌هایی چون گویش دینی ایجاد نمی‌شود، بلکه تفکر و ادبیات فاخر زمانی شکل می‌گیرد که مخاطب به آگاهی دست یابد. آنچه از مفاهیم دینی در آثار نمایشی متصوریم، بیشتر متکی به مناسک و ظاهر است، در صورتی که این همان شعارزدگی است که دیگر جذابیتی برای مخاطب ندارد. برخی آثار بدون اینکه به مناسک بپردازند تماشاگر انتخاب‌گر را به سوی معنویت سوق می‌دهند.
این فیلمنامهنویس در پایان تأکید کرد: نوع دیگری از شعارزدگی زمانی رخ می‌دهد که زمینه پذیرش یک باور برای مخاطب فراهم نشده باشد و این سبک از شعارزدگی در برنامه‌های سیما نیز فراوان است.
انتهای پیام
