نمايشگاه بين‌المللی قرآن كريم و شكوفايی در حوزه ادبيات/7
نشست‌های ادبی نمايشگاه قرآن پيوندی ميان ادبيات و مردم است
گروه ادب: نشست‌های ادبی نمايشگاه قرآن تأثير مطلوبی بر ارتقای ادبيات معاصر داشته و باعث آشنايی و گرايش بيشتر مردم با شاعران و ادبيات معاصر شده است.
«رضا اسماعيلی» شاعر و منتقد ادبی در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا) با بيان اين مطلب گفت: حُسن برگزاری نشست‌های ادبی نمايشگاه قرآن اين است كه در بين شاعران جوان ايجاد انگيزه بيشتر برای خلق اثر در حوزه‌های قرآنی می‌كند و باعث خلق اشعار آيينی فاخری در اين زمينه می‌شود.
اين شاعر آيينی ادامه داد: حضور استادان و قرآن‌پژوهان در اين برنامه‌ها باعث می‌شود كه معارف و آموزه‌های اسلامی به زبان ساده برای مخاطبان بيان شود و مردم در اين فرصت مغتنم می‌توانند از اين سفره معنوی لقمه برگيرند.
او گفت: كشف استعدادهای ادبی در اين نشست‌ها نياز به فرصت بيشتری دارد، برای كشف استعدادها در اين زمينه، شاعران علاقه‌مند بايد در جلسات ادبی و كارگاه‌های آموزشی، توسط پيشكسوتان اين عرصه مورد نقد و بررسی قرار گيرند تا به مرور زمان اين استعدادها شناخته و به جامعه معرفی شود، اما كسانی كه دارای اين علم هستند با حضور در نشست‌ها می‌توانند برای ارتقای استعدادهای ادبی بسترسازی كنند.
اسماعيلی درباره تغيير نقش موضوع رمضان در شعر كلاسيك و مدرن گفت: شاعران به موضوع رمضان از چند منظر نگاه كرده‌اند؛ برخی به آن به‌صورت فرصتی برای خودسازی نگريسته و يادآور می‌شوند كه نشستن بر سفره رمضان، جسم و جان را سيقل و به سمت فضايل انسانی سوق می‌دهد.
او گفت: در ادبيات فارسی سرفصلی به نام «رمضانيه» وجود دارد كه مختص شاعران بزرگی مانند عطار، سنايی مولانا، بيدل و... است، البته شاعران رندی مانند حافظ، باتوجه به شرايط فرهنگی و اجتماعی جامعه كه مردم‌فريبی و سوء استفاده از احساسات مذهبی در آن رواج داشته، اشعاری گفته‌اند كه در نگاه اول يك نوع رمضان‌ستيزی در آن ديده می‌شود، اما هدف اين شاعران با توجه به اين‌كه شيعی و مسلمان بوده‌اند در واقع نقد و حمله به خرافه‌های دينی بوده و در واقع در شعر خود كسانی كه مردم را فريب می‌دهند مورد مواخذه قرار داده‌اند.
اين منتقد ادبی ادامه داد: اين شاعران در كنار روزه ظاهر به روزه باطن هم تأكيد داشتند و گفته‌اند كه بايد فلسفه ماه رمضان كه پالايش انسان از پلشتی‌ها است را درك و به سمت آن حركت كنيم.
اين شاعر آيينی افزود: در شعر شاعران معاصر رويكرد به اين موضوع بسيار كمتر بوده و اگر اشعاری در اين زمينه سروده شده باشد، بسيار معدود و اندك است و قابليت بررسی و نقد را دارا نيست، اما پس از انقلاب اسلامی رويكردی كه به رمضان و فلسفه آن تعمق درونی بيشتری داشته و در جهت تبيين و ابلاغ آن حركت می‌كند، ايجاد شده است.
اسماعيلی گفت: شاعران امروز به‌صورت محسوس و ملموس‌تر به رمضان نزديك شده‌اند. اين شاعران با كنار گذاشتن حجاب‌ها و پرده‌های لفظی و پيرايه‌های معنوی به رمضان می‌پردازند.
او گفت: نوعی نگاه انتقادی در اشعار شاعران معاصر وجود دارد كه حمله به خرافه‌های دينی در آن ديده می‌شود و آن‌ها سعی كرده‌اند كه با معرفت و شناختی كه نسبت به اسلام ناب محمدی(ص) و افكار حضرت امام خمينی(ره) و بزرگان دينی پيدا كرده‌اند، ديدگاه جديدی را بيان كرده و اسلام را بدون خرافه‌ها و حجاب‌ها معرفی كنند كه گاه اين موضوع مورد نقد فرصت‌طلبان قرار می‌گيرد.
اسماعيلی در پايان بيان كرد: شاعران امروز سعی كرده‌اند فرزند زمان خود باشند و اين مضامين را ساده و بی‌پيرايه در شعر مطرح و آن را از زبان انسان معاصر بيان كنند و تا حدودی هم موفق بودند، هر‌چند كاستی‌هايی هم وجود دارد كه اين نگاه بايد با استفاده از فرهنگ قرآن عميق‌تر شود.
اين شاعر آيينی ادامه داد: حضور استادان و قرآن‌پژوهان در اين برنامه‌ها باعث می‌شود كه معارف و آموزه‌های اسلامی به زبان ساده برای مخاطبان بيان شود و مردم در اين فرصت مغتنم می‌توانند از اين سفره معنوی لقمه برگيرند.
او گفت: كشف استعدادهای ادبی در اين نشست‌ها نياز به فرصت بيشتری دارد، برای كشف استعدادها در اين زمينه، شاعران علاقه‌مند بايد در جلسات ادبی و كارگاه‌های آموزشی، توسط پيشكسوتان اين عرصه مورد نقد و بررسی قرار گيرند تا به مرور زمان اين استعدادها شناخته و به جامعه معرفی شود، اما كسانی كه دارای اين علم هستند با حضور در نشست‌ها می‌توانند برای ارتقای استعدادهای ادبی بسترسازی كنند.
اسماعيلی درباره تغيير نقش موضوع رمضان در شعر كلاسيك و مدرن گفت: شاعران به موضوع رمضان از چند منظر نگاه كرده‌اند؛ برخی به آن به‌صورت فرصتی برای خودسازی نگريسته و يادآور می‌شوند كه نشستن بر سفره رمضان، جسم و جان را سيقل و به سمت فضايل انسانی سوق می‌دهد.
او گفت: در ادبيات فارسی سرفصلی به نام «رمضانيه» وجود دارد كه مختص شاعران بزرگی مانند عطار، سنايی مولانا، بيدل و... است، البته شاعران رندی مانند حافظ، باتوجه به شرايط فرهنگی و اجتماعی جامعه كه مردم‌فريبی و سوء استفاده از احساسات مذهبی در آن رواج داشته، اشعاری گفته‌اند كه در نگاه اول يك نوع رمضان‌ستيزی در آن ديده می‌شود، اما هدف اين شاعران با توجه به اين‌كه شيعی و مسلمان بوده‌اند در واقع نقد و حمله به خرافه‌های دينی بوده و در واقع در شعر خود كسانی كه مردم را فريب می‌دهند مورد مواخذه قرار داده‌اند.
اين منتقد ادبی ادامه داد: اين شاعران در كنار روزه ظاهر به روزه باطن هم تأكيد داشتند و گفته‌اند كه بايد فلسفه ماه رمضان كه پالايش انسان از پلشتی‌ها است را درك و به سمت آن حركت كنيم.
اين شاعر آيينی افزود: در شعر شاعران معاصر رويكرد به اين موضوع بسيار كمتر بوده و اگر اشعاری در اين زمينه سروده شده باشد، بسيار معدود و اندك است و قابليت بررسی و نقد را دارا نيست، اما پس از انقلاب اسلامی رويكردی كه به رمضان و فلسفه آن تعمق درونی بيشتری داشته و در جهت تبيين و ابلاغ آن حركت می‌كند، ايجاد شده است.
اسماعيلی گفت: شاعران امروز به‌صورت محسوس و ملموس‌تر به رمضان نزديك شده‌اند. اين شاعران با كنار گذاشتن حجاب‌ها و پرده‌های لفظی و پيرايه‌های معنوی به رمضان می‌پردازند.
او گفت: نوعی نگاه انتقادی در اشعار شاعران معاصر وجود دارد كه حمله به خرافه‌های دينی در آن ديده می‌شود و آن‌ها سعی كرده‌اند كه با معرفت و شناختی كه نسبت به اسلام ناب محمدی(ص) و افكار حضرت امام خمينی(ره) و بزرگان دينی پيدا كرده‌اند، ديدگاه جديدی را بيان كرده و اسلام را بدون خرافه‌ها و حجاب‌ها معرفی كنند كه گاه اين موضوع مورد نقد فرصت‌طلبان قرار می‌گيرد.
اسماعيلی در پايان بيان كرد: شاعران امروز سعی كرده‌اند فرزند زمان خود باشند و اين مضامين را ساده و بی‌پيرايه در شعر مطرح و آن را از زبان انسان معاصر بيان كنند و تا حدودی هم موفق بودند، هر‌چند كاستی‌هايی هم وجود دارد كه اين نگاه بايد با استفاده از فرهنگ قرآن عميق‌تر شود.
