اشتياق انسان‌ها به حافظ، ريشه در آفرينش انسان دارد
گروه فرهنگ و هنر: دليل اشتياق انسان‌ها به شاعر بزرگ كشورمان حافظ، ريشه در آفرينش انسان دارد چراكه انسان به جايی باز می‌گردد كه از آنجا آمده است.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا) شعبه فارس، شامگاه گذشته 19 مهرماه، آيت‌الله حائری شيرازی، نماينده ولی فقيه و امام جمعه شيراز، در آئين بزرگداشت حافظ، دليل اشتياق انسان‌ها به شاعر بزرگ كشورمان را ريشه در آفرينش انسان دانست و گفت: بازگشت انسان به جايی كه از آنجا آمده در سرشت همه انسان‌ها است، آنها می‌خواهند بدانند چگونه به آنجا برگردند و در واقع مسأله حافظ نيز همين مورد است.
وی افزود: مردم وقتی اشعار حافظ را می‌شنوند احساس می‌كنند حافظ حرف دل آنها را زده، اما كسانی كه در اين دنيا رحل اقامت افكندند و اينجايی شدند كمتر آن حال و هوا را پيدا می‌كنند.
وی با بيان اينكه حافظ كلاس درس ندارد كه درس بدهد، گفت: درس را انبيا می‌دهند اما حافظ بيدارگر است همچنانكه جمال‌الدين اسدآبادی و امام بيدارگر هستند.
آيت الله حائری دنيا را محلی موقت دانست و با تأكيد بر آمادگی انسان‌ها برای سفر از اين دنيا گفت: امام وقتی در مدرسه فيضيه كلاس اخلاق داشت برای بار بستن به اين سفر صحبت می‌كرد، وقتی هم كه يك رهبر سياسی شد باز هم جان و روحش دنبال اين مسافرت بزرگ بود.
وی يادآور شد: تمام تلاش انسان‌های بيدارگر چون حافظ و يا حضرت امام برای اين است كه اينجا را منزل نكنيم بلكه در اينجا معرفتی پيدا كنيم و راه بيفتيم.
امام جمعه شيراز با اشاره به بيتی از حافظ كه می گويد «ديو چو بيرون رود فرشته درآيد » گفت: سخن از ديو و فرشته بالاترين نوع انسان‌شناسی است.
وی جدال ديو و فرشته را در درون انسان‌ها جدالی پايان ناپذير دانست و گفت: حرف حافظ حرف همه انسان ها است، از اين جهت تا انسان هست حافظ هم هست.
وی افزود: فوق‌العادگی حافظ در اين است كه حفظ حدود را از قرآن گرفته است، تخيلات و توهمات و خزعبلات نيست، ادراكات و مشاهدات است آن هم از ناحيه انسانی كه از مال حرام به شدت اجتناب دارد.
آيت الله حائری در پايان گفت: در يادروز حافظ بی‌وفايی است كه از سعدی ياد نكنيم كه حافظ از بركت سعدی به اينجا رسيده و همان طور كه قبلاً گفت ام سعدی قائده فرهنگ ما است و حافظ عمود بر اين قائده.
در اين مراسم همچنين سيد «محمدرضا رضازاده»، استاندار فارس، راز ماندگاری و اثرگذاری اشعار حافظ را فراتر از لطافت و شيرينی و زبان فاخر او دانست و گفت: بزرگداشت او بزرگداشت فرهنگ و ادب غنی و اصيل ايرانی است، ليك بزرگداشت فرهنگ قرآنی و اسلامی نيز هست.
استاندار فارس افزود: او اگر از مستی و جام و شراب و نگار سخن می‌گويد معانی عرفانی اين كلمات را مدنظر قرار دارد كه در قالب غزل می‌سرايد و چيزی جز عشق به معبود و خالق هستی نمی‌تواند دل و روح حافظ را تسخير و سيراب كند كه او در پياله عكس رخ يار ديده است.
وی افزود: مردم وقتی اشعار حافظ را می‌شنوند احساس می‌كنند حافظ حرف دل آنها را زده، اما كسانی كه در اين دنيا رحل اقامت افكندند و اينجايی شدند كمتر آن حال و هوا را پيدا می‌كنند.
وی با بيان اينكه حافظ كلاس درس ندارد كه درس بدهد، گفت: درس را انبيا می‌دهند اما حافظ بيدارگر است همچنانكه جمال‌الدين اسدآبادی و امام بيدارگر هستند.
آيت الله حائری دنيا را محلی موقت دانست و با تأكيد بر آمادگی انسان‌ها برای سفر از اين دنيا گفت: امام وقتی در مدرسه فيضيه كلاس اخلاق داشت برای بار بستن به اين سفر صحبت می‌كرد، وقتی هم كه يك رهبر سياسی شد باز هم جان و روحش دنبال اين مسافرت بزرگ بود.
وی يادآور شد: تمام تلاش انسان‌های بيدارگر چون حافظ و يا حضرت امام برای اين است كه اينجا را منزل نكنيم بلكه در اينجا معرفتی پيدا كنيم و راه بيفتيم.
امام جمعه شيراز با اشاره به بيتی از حافظ كه می گويد «ديو چو بيرون رود فرشته درآيد » گفت: سخن از ديو و فرشته بالاترين نوع انسان‌شناسی است.
وی جدال ديو و فرشته را در درون انسان‌ها جدالی پايان ناپذير دانست و گفت: حرف حافظ حرف همه انسان ها است، از اين جهت تا انسان هست حافظ هم هست.
وی افزود: فوق‌العادگی حافظ در اين است كه حفظ حدود را از قرآن گرفته است، تخيلات و توهمات و خزعبلات نيست، ادراكات و مشاهدات است آن هم از ناحيه انسانی كه از مال حرام به شدت اجتناب دارد.
آيت الله حائری در پايان گفت: در يادروز حافظ بی‌وفايی است كه از سعدی ياد نكنيم كه حافظ از بركت سعدی به اينجا رسيده و همان طور كه قبلاً گفت ام سعدی قائده فرهنگ ما است و حافظ عمود بر اين قائده.
در اين مراسم همچنين سيد «محمدرضا رضازاده»، استاندار فارس، راز ماندگاری و اثرگذاری اشعار حافظ را فراتر از لطافت و شيرينی و زبان فاخر او دانست و گفت: بزرگداشت او بزرگداشت فرهنگ و ادب غنی و اصيل ايرانی است، ليك بزرگداشت فرهنگ قرآنی و اسلامی نيز هست.
استاندار فارس افزود: او اگر از مستی و جام و شراب و نگار سخن می‌گويد معانی عرفانی اين كلمات را مدنظر قرار دارد كه در قالب غزل می‌سرايد و چيزی جز عشق به معبود و خالق هستی نمی‌تواند دل و روح حافظ را تسخير و سيراب كند كه او در پياله عكس رخ يار ديده است.
