آشنايی با «محمد صالح ابراهيمی» اولين مترجم قرآن كريم به زبان كردی
گروه اجتماعی: «محمد صالح ابراهيمی محمدی»، از قرآن‌پژوهان نامور شهر مهاباد و اولين فردی است كه قرآن را به زبان كردی در ايران ترجمه كرده است.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا) منطقه شمال‌غرب كشور، استاد ملا «محمد صالح ابراهيمی محمدی»، متخلص به «شه پول»، فرزند ملا ابراهيم بن ملا اسعد از نوادگان حاج ملا عبدالكريم مشهور به شيرازی، در سال 1312 هجری شمسی در خانوده‌ای كه محيط علم و ادب و شرف و حسب بود در شهر مهاباد به‌دنيا آمد.
وی از هفت سالگی قرآن و كتاب‌های مقدماتی دينی و اخلاقی را در حضور پدرش آموخت و تحصيلات خود را در حوزه‌های علميه كردستان دنبال كرد تا اينكه در سال 1336 شسمی به اخذ اجازه‌نامه افتاء و تدريس در علوم و مسائل اسلامی نايل شد.
پس از آن در مدرسه علميه بزرگ اسلامی به همراه ساير استادان محترم، به تدريس منطق و بلاغت و معارف اسلامی پرداخت و در عين حال خطيب و واعظ خانقاه مهاباد نيز بود و اين وضع و اشتغالات تا مهرماه سال 1340 شمسی ادامه يافت.
ابراهيمی، در سال 1340 شمسی از طريق مؤسسه وعظ و تبليغ، به دانشكده الهيات و معارف اسلامی دانشگاه تهران وارد شده و با جديت به تكميل معلومات مشغول شد، هم‌زمان از سال 1342 شمسی در مدارس وابسته به آموزش و پرورش تهران مشغول به تدريس بود.
وی در بهار سال 1348 شمسی به اخذ ليسانس موفق شد و پس از پيروزی انقلاب اسلامی، تحصيلات دكترا را آغاز كرد و در سال 1371 شمسی در رشته الهيات عرب، موفق به اخذ دانشنامه دكتر از دانشگاه تهران شد.
اين قرآن‌پژوه كرد زبان، ضمن تدريس معارف اسلامی در حوزه علميه مهاباد، به تدوين و نگارش «تفسير جزء عم»، همت گماشت و در دبيرستان تهران و نيز دانشگاه آزاد اسلامی و دانشكده علوم قضايی و خدمات اداری به تدريس ادبيات عرب و معارف اسلامی مشغول شد، هم‌اكنون وی استاد «دانشگاه مذاهب اسلامی» تهران است.
استاد ابراهيمی، به ادبيات كردی نيز به بسيار مسلط است و تا كنون خدمات علمی و فرهنگی متعددی انجام داده و آثار قرآنی بسياری تأليف كرده كه از جمله آنها، كتاب «دين و ادب» در تفسير سوره‌های كوتاه قرآن كه انتشارات «عطايی» تهران آن را در سال 1360 شمسی در 228 صفحه چاپ كرده است.
همچنين «پند يا امثال قرآن» در تحقيق و تفسير امثال قرآن كه مطبوعات «نلوسی» شهر اشنويه آن را در سال 1362 شمسی در 280 صفحه چاپ و منتشر كرده است.
وی از هفت سالگی قرآن و كتاب‌های مقدماتی دينی و اخلاقی را در حضور پدرش آموخت و تحصيلات خود را در حوزه‌های علميه كردستان دنبال كرد تا اينكه در سال 1336 شسمی به اخذ اجازه‌نامه افتاء و تدريس در علوم و مسائل اسلامی نايل شد.
پس از آن در مدرسه علميه بزرگ اسلامی به همراه ساير استادان محترم، به تدريس منطق و بلاغت و معارف اسلامی پرداخت و در عين حال خطيب و واعظ خانقاه مهاباد نيز بود و اين وضع و اشتغالات تا مهرماه سال 1340 شمسی ادامه يافت.
ابراهيمی، در سال 1340 شمسی از طريق مؤسسه وعظ و تبليغ، به دانشكده الهيات و معارف اسلامی دانشگاه تهران وارد شده و با جديت به تكميل معلومات مشغول شد، هم‌زمان از سال 1342 شمسی در مدارس وابسته به آموزش و پرورش تهران مشغول به تدريس بود.
وی در بهار سال 1348 شمسی به اخذ ليسانس موفق شد و پس از پيروزی انقلاب اسلامی، تحصيلات دكترا را آغاز كرد و در سال 1371 شمسی در رشته الهيات عرب، موفق به اخذ دانشنامه دكتر از دانشگاه تهران شد.
اين قرآن‌پژوه كرد زبان، ضمن تدريس معارف اسلامی در حوزه علميه مهاباد، به تدوين و نگارش «تفسير جزء عم»، همت گماشت و در دبيرستان تهران و نيز دانشگاه آزاد اسلامی و دانشكده علوم قضايی و خدمات اداری به تدريس ادبيات عرب و معارف اسلامی مشغول شد، هم‌اكنون وی استاد «دانشگاه مذاهب اسلامی» تهران است.
استاد ابراهيمی، به ادبيات كردی نيز به بسيار مسلط است و تا كنون خدمات علمی و فرهنگی متعددی انجام داده و آثار قرآنی بسياری تأليف كرده كه از جمله آنها، كتاب «دين و ادب» در تفسير سوره‌های كوتاه قرآن كه انتشارات «عطايی» تهران آن را در سال 1360 شمسی در 228 صفحه چاپ كرده است.
همچنين «پند يا امثال قرآن» در تحقيق و تفسير امثال قرآن كه مطبوعات «نلوسی» شهر اشنويه آن را در سال 1362 شمسی در 280 صفحه چاپ و منتشر كرده است.
