جلوه آشكار بهار، طبيعت، قرآن و انديشه‌های فقهی شيعی در اشعار صائب تبريزی
صائب تبريزی اين شاعر سبك اصفهانی قرن دهم و يازدهم هجری بيشترين پيوند خود را با بهار و طبيعت و قرآن و انديشه‌های فقهی شيعی حفظ كرده است.
به گزارش خبرنگار افتخاری خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا)، صائب تبريزی اين شاعر سبك اصفهانی قرن دهم و يازدهم هجری بيشترين پيوند خود را با بهار و طبيعت و قرآن و انديشه‌های فقهی شيعی حفظ كرده است. اگر در سبك هندی يا اصفهانی شعرای مداحی نظير كليم كاشانی همه وجودشان را برای اهل‌بيت(ع) گذاشتند، ولی صائب تبريزی در لفافه سخن گفت و از عشق گفت.
صائب تبريزی بر بسياری از شاعران بعد از خود تأثير گذاشت. از جمله رنگ و بوی اشعار سبك هندی امام خمينی(ره) را می‌توان در آن كاوش كرد، همچنان كه شهريار، ملك سخن ايران نيز كم از او تأثير نگرفت، هرچند تمام وجودش را وقف حافظ كرده بود. بهار در شعر صائب نيز مانند همه لطيف‌انديشان سبك هندی زمزمه انتظار يار و شادی و شكوفايی عشق است.
از فضائل شعرای سبك هندی و اصفهانی و البته سبك عراقی اين است كه شعرا در لفافه انديشه‌های مذهبی را نيز بر انديشه‌های دينی خود افزودند و به گونه‌ای عيان يا در لفافه بيان كردند. صائب هم از اين دسته است. او در غزل‌هايش گاه حتی ابياتی كه هيچ همخوانی موزونی و موضوعی ندارد، تلميح و اشارت كامل به انديشه مذهبی خويش داشته و از اهل بيت(ع) ياد می‌كند و يا از فراق خود با امام زمان(عج) كه صاحب زمان است، می‌نالد و انتظار فرج را از بهار و نوروز می‌كشد. به همين دليل است كه دعاها در ايام و ساعات اوليه سال پذيرفته می‌شود. زيرا در زمان حلول سال بر پايه روايتی قدسی دستی بلند نمی‌شود و ذكری خوانده نمی‌شود، مگر اينكه حاجتش توسط حضرت حق روا می‌شود.
دانستن انديشه معنوی شعرای پارسی‌گوی وظيفه‌ای سنگين بر شانه اديب دوستان و قرآن‌پژوهان است كه بشناسانند شاعر از مفاهيم قرآنی و علوم قرآنی به چه صورت و سيرتی زيبا استفاده كرده و چقدر شايسته مفهوم را در قالب كلام موزون بيان كرده است.
صائب تبريزی شاعری است بزرگ. از حدود 50 هزار بيت شعرش اگر چند غزل الهامی هم داشته باشد، ارزش مطالعه معنوی دارد، چه رسد به اينكه ديوان اشعار ايشان سرشار از روح قرآن و انديشه مذهبی و معنوی است. چنانكه هم‌دوره ايشان فيلسوف جهان اسلام حضرت صدرالمتألهين ملّاصدرای شيرازی فرمودند «در كلام و (فلسفه و براهين من) من اگر چيزی جز قرآن ديديد همه را مختاريد كه آتش بزنيد و به دور بريزيد».
صائب تبريزی بر بسياری از شاعران بعد از خود تأثير گذاشت. از جمله رنگ و بوی اشعار سبك هندی امام خمينی(ره) را می‌توان در آن كاوش كرد، همچنان كه شهريار، ملك سخن ايران نيز كم از او تأثير نگرفت، هرچند تمام وجودش را وقف حافظ كرده بود. بهار در شعر صائب نيز مانند همه لطيف‌انديشان سبك هندی زمزمه انتظار يار و شادی و شكوفايی عشق است.
از فضائل شعرای سبك هندی و اصفهانی و البته سبك عراقی اين است كه شعرا در لفافه انديشه‌های مذهبی را نيز بر انديشه‌های دينی خود افزودند و به گونه‌ای عيان يا در لفافه بيان كردند. صائب هم از اين دسته است. او در غزل‌هايش گاه حتی ابياتی كه هيچ همخوانی موزونی و موضوعی ندارد، تلميح و اشارت كامل به انديشه مذهبی خويش داشته و از اهل بيت(ع) ياد می‌كند و يا از فراق خود با امام زمان(عج) كه صاحب زمان است، می‌نالد و انتظار فرج را از بهار و نوروز می‌كشد. به همين دليل است كه دعاها در ايام و ساعات اوليه سال پذيرفته می‌شود. زيرا در زمان حلول سال بر پايه روايتی قدسی دستی بلند نمی‌شود و ذكری خوانده نمی‌شود، مگر اينكه حاجتش توسط حضرت حق روا می‌شود.
دانستن انديشه معنوی شعرای پارسی‌گوی وظيفه‌ای سنگين بر شانه اديب دوستان و قرآن‌پژوهان است كه بشناسانند شاعر از مفاهيم قرآنی و علوم قرآنی به چه صورت و سيرتی زيبا استفاده كرده و چقدر شايسته مفهوم را در قالب كلام موزون بيان كرده است.
صائب تبريزی شاعری است بزرگ. از حدود 50 هزار بيت شعرش اگر چند غزل الهامی هم داشته باشد، ارزش مطالعه معنوی دارد، چه رسد به اينكه ديوان اشعار ايشان سرشار از روح قرآن و انديشه مذهبی و معنوی است. چنانكه هم‌دوره ايشان فيلسوف جهان اسلام حضرت صدرالمتألهين ملّاصدرای شيرازی فرمودند «در كلام و (فلسفه و براهين من) من اگر چيزی جز قرآن ديديد همه را مختاريد كه آتش بزنيد و به دور بريزيد».
