روش «مبنایی» در پژوهش‌ قرآن و طب، اصلی برای پیشگیری از التقاط گرایی است

غلام‌رضا نورمحمدی عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) با بیان اینکه مسأله روش تحقیق در مطالعات میان رشته ای قرآن و سلامت یک موضوع کلیدی و مبنایی است اظهار کرد: نمی توان بدون روش‌ خاصی به دنبال پژوهش میان رشته‌ای قرآن و سلامت بود.

وی افزود: کلا دو رویکرد در رابطه با پژوهش‌های قرآن و طب وجود دارد، یک رویکرد نگاه منبعی به قرآن بوده و به دنبال اکتشاف علوم تجربی و پزشکی از قرآن است رویکرد دیگر که جدیدتر است به عنوان روش مبنایی مطرح شده است.

نورمحمدی تصریح کرد: تاکنون ما نگاه منبعی به قرآن داشته‌ایم و در مقام اطلاع رسانی، به فرضیه‌سازی، نظریه پردازی، ارائه و نتیجه گیری در تمامی مراحل با روش اعجازی پیش می‌رفتیم.

وی تأکید کرد: روش منبعی خطاهای خاص خود را دارد اما با روش مبنایی داوری و نتیجه گیری متفاوت خواهد بود.

این پژوهشگر قرآن و سلامت ادامه داد: مباحثی مانند روح در قرآن را نمی‌توان با روش منبع‌گرایی به نتیجه دلخواه رساند اما با روش مبنا گرایی به نتیجه می‌رسد این یک بحث مفصل دارد که در کتاب آشنایی با مکتب طب اسلامی این دو رویکرد را توضیح می‌دهد.

وی بیان کرد: روش‌های منبعی و مبنایی هیچ کدام همدیگر را نفی نمی کنند بلکه ممکن است هردو باهم به کار گرفته شوند اما محدوده هر یک در این مباحث باید مشخص باشد.

نور محمدی عنوان کرد: تا کنون برای روش مبنایی اصولی بیان شده است که نخستین آن این است؛ روش ما اجتهاد پویا است که لوازم خاص خود را هم دارد، آیت الله جوادی آملی هم در کتاب‌های مختلفی به همین موضوع اشاره کرده‌اند.

وی خاطرنشان کرد: اصل دیگر پرهیز از التقاط است؛ ما در روش منبعی تقریبا مترصد این هستیم که در دانش پزشکی موضوعی مطرح شود و ما این را با بخشی از قران و دین تطبیق دهیم، گاهی اوقات هم برداشت‌های پژوهشی غرب را با یک آیه‌ای آمیخته می‌کنیم این یک نوع التقاط گرایی است؛ اما در روش مبنایی یکی از اصول این است که از التقاط گرایی پرهیز شود.