دست‌هایی که پیش از دیگ غذای هیئت قامت یتیمی را بلند می‌کنند

سه، دو، یک، شمارش معکوس آغاز می‌شود. فقط سه روز مانده به روزهایی که امام حسین (ع) همراه با خانواده و بهترین یاران بد‌ترین روزهایی که یک انسان می‌تواند بگذراند را سپری کردند.

سه روز دیگر ماه محرم می‌شود، حزنی عمیق بر دل‌هایمان می‌نشیند، با سیاهی زدن و حسینیه‌ها را آب و جارو کردن یا گوشه محل چادری علم کردن محفلی می‌سازیم برای اینکه عاشقان حسینی دقایقی گرد هم بیایند.

اما این جمع شدن به دور هم باید هدفمند باشد تا کارایی داشته باشد که چه بسیاری از کار‌شناسان معتقد هستند این روز‌ها در هیئت‌ها و دسته جات عزاداری بیش از شعور حسینی، شور حسینی در حال جریان است.

امام حسین(ع) و ۷۲ تن از مرد‌ترین مردانی که این عالم خاکی می‌توانست به خود نظاره کند در صحرای کربلا چنان حماسه‌ای آفریدند که از لحظه به لحظه آن می‌توانیم برای سالیان سال عمرمان توشه و عبرت و مسیر راه انتخاب کنیم.

این مهم علم و آگاهی سخنرانان و ظرافت بیان را می‌طلبد که البته باید از سوی نهادی بالادستی رصد و برنامه ریزی شود تا مخاطب بتواند از این ایام بهترین و بیشترین بهره را ببرد.

سه روز دیگر ماه محرم آغاز می‌شود و ما به دنبال صفا بخشیدن به دلی که در سرتاسر سال غباری از گناه بر آن نشسته است در پی حضور در هیئت‌ها و تکایا هستیم تا عرض تقصیری نزد سالار شهیدان برده و طلب شفاعت داشته باشیم.

اشکی از چشم بر آریم و  در فراز پایانی زیارت عاشورا «اللهم ارزقنی شفاعه الحسین یوم الورود» بگوییم تا برای روز ورود به صحرای قیامت برای خود شفیعی از جنس امام حسین(ع) داشته باشیم.

اما مگر امکان دارد که ناله‌های عزادار تا پاسی از شب از بلندگوهای محل پخش شود و یا دسته‌های عزاداری تا نیمه‌های شب در خیابان‌ها با بلندگو‌هایشان مداحی کنند و حق الناسی در این میان به واسطه ایجاد مزاحمت برای همسایه‌ای که شاید بیمار یا سالمندی در خانه دارد به وجود بیاد و ما بتوانیم برای خود شفیعی حسینی بیابیم.

مگر پیر فرزانه بار‌ها و بار‌ها خط و مسیر را به ما نشان نداد. مگر از علم کشی و خرافه ما را بر حذر نداشت، پس شایسته نیست با عشق ولایت در دل گامی در جهت خلاف گفته‌ها و مطالبات معظم له برداریم و بهانه‌ای دست مریض دلان فرصت طلب بدهیم.

عزادرای سالار شهیدان حرمتی به بلندای فرش تا عرش دارد و حضور در مجلس عزای حسینی و گریه بر اندوهی که بر این خانواده روا شد ارزشی والا‌تر که بار‌ها در بیان ائمه معصومین(ع) به آن اشاره شده است، پس شایسته نیست با رفتارهایی سطحی، غنیمتی که می‌توان از لحظه لحظه حضور در این جلسات معنوی داشت را از بین برد.

ماه محرم سه روز دیگر آغاز می‌شود و برخی دلواپسان که فقط گاهی اوقات در صحنه حضور دارند فعالیت خود را در فضای مجازی گسترش می‌دهند و داد سخن بر می‌آوردند که چه نشسته‌اید که برخی هزینه درمان بیماری خود را ندارند و حاجی‌ها دیگ پلو در هیئت‌ها علم کرده‌اند.

باید به این دلواپسان یادآوری کنیم که چه آن مرد می‌انسالی که میلیون‌ها تومان کنار می‌گذارد تا سفره‌ای برای عزاداران حسینی پهن کند و چه آن کارمندی که از دو کیسه برنجی که در خانه دارد، یکی را به هیئت تقدیم می‌کند،‌‌ همان کسانی هستند که در الباقی روزهای سال نیز نیازمندان را فراموش نمی‌کنند، حال چه آن فرد میانسال ثروتمند با تأمین کمک هزینه تهیه جهیزیه و یا درمان یک مریض و چه آن فرد کارمند با کمک‌هایی گروهی که در محل کارشان برای نیازمندان کنار می‌گذارند.

آری؛ دستی دیگ پلو را در هیئت جابجا می‌کند که پیش‌تر بر سر کودکان یتیم هم کشیده شده است، دستی توان شمارش پول برای خرج کردن در هیئت را دارد که پیش از این نیز هزینه درمان یک بیمار را پرداخت کرده باشد، چرا که مشارکت در تمام این امور دلی خدایی و بزرگ می‌خواهد که توان دیدن غیر خود را نیز داشته باشد که در غیر این صورت بانی هیئت هم می‌تواند بجای هزینه کرد برای اطعام عزاداران حسین و اعتقاد به برکت گرفتن اموال به سفرهای خارجی برود و کسی نیز او را متهم به اسراف نکند.

گاهی باید از این دلواپسان خواست تا دل انسان دوست و دردمند خود را در مجالس و میهمانی‌هایی که چندین نوع غذا و پیش غذا و نوشیدنی نیز وجود دارد و مبالغ هنگفتی خرج گل آرایی و سیستم صوتی و لباس و زینت آلات مدعوین می‌شود نیز به همراه داشته باشند.