امام حسین(ع)؛ اسوه عشق و بندگی
گروه اجتماعی: امشب شب اول محرم است و فردا آغاز نخستین روز از دهه‌ای است که به شهادت خون خدا ختم می‌شود.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از آذربایجان‌شرقی، امشب شب اول محرم است و فردا آغاز نخستین روز از دهه‌ای است که به شهادت خون خدا ختم می‌شود.
امام حسین(ع) اسوه عشق و بندگی
به دنبال كدام سرمشق و نمونه می‌گردی؟ چه كسی برای تو آرزوی رسیدن است و منتهای هدف؟
در قاب نگاهت كدام تصویر، شب و روز تكرار می‌شود و حتی در خواب و رؤیا همواره با توست؟ فكر می‌كنی مثل چه كسی باید باشی، مثل چه كسی باید زندگی كنی، حرف بزنی، حتی كارهای روزمره‌ات را انجام دهی؟
با همه جستجوهایت به كسی نمی‌رسی كه در هر حال و برای همیشه انگشت اشارت به سویش نشان كنی و شك نداشته باشی كه او راه‌شناس است و با او به بیراهه نمی‌روی.
سرمشق‌ها و نمونه‌های دور و برت همه تمام شدنی‌اند و گذر زمان بهتر و بالاتر از آن‌ها را معرفی می‌كند.
تو باید در پی كسی باشی كه هرگز تمام نشود، كهنه نگردد، بلكه تری و تازگی و حقیقی بودنش هر روز، روشن‌تر از دیروز نمایان شود و كربلا بهترین نمونه برای همیشه انسان و همه انسان‌هاست و حسین برترین اسوه و سرمشق.
او خود فرمود: «من برای شما بهترین سرمشق و نمونه‌ام» و مگر نه این‌كه حسین(ع) آیینه تمام‌نمای پیامبر است و پیامبر بالاترین اسوه حسنه؟!
حسین(ع)، همه را به خویش می‌خواند آن‌گاه كه می‌فرماید: «هل من ناصر ینصرنی؛ آیا كسی هست یاری و همراهی‌ام كند؟»
بیایید همه ما لبیك‌گوی آن حنجره خون فشان باشیم كه لبیك به حسین، لبیك به قرآن است.
در گذر زمان و در گردش مدام ماه، دوباره به ایستگاه محرم رسیده‌ایم. محرم فصل رویش‌ها و ریزش‌هاست.
فصل صف‌آرایی تمام خوبی‌ها در مقابل همه زشتی‌ها و پلیدی‌ها.
باز هم محرم و یك دنیا اشك و عشق و عبرت. باز هم كربلا و سرزمینی كه تمام هستی به گردش طواف می‌كنند و باز هم عاشورا و یك روز به وسعت تمام روزهای خدا.
به محرم كه می‌رسی عاشورا را به یاد می‌آوری و حسین را، عباس را، اكبر را، اصغر را، قاسم را و... زینب را.
به محرم كه می‌رسی عطش را به یاد می‌آوری و رشادت را و شجاعت را و حمیت را و ولایت‌مداری را و ایثار را و شهادت را و ... اسارت را.
به محرم كه می‌رسی روزهایت را همسایه شیرمردان میدان كربلا و شب‌هایت را در كنار خیمه‌های ذكر و مناجات و دعا باش تا همیشه كربلایی باشی.
به محرم كه می‌رسی، سوگوار عزیز فاطمه می‌شوی و سینه‌زن و زنجیرزن ثارالله و اشك برگونه‌هایت پرپر می‌شود.
به خود ببال كه خدا خیرخواه توست، كه صادق آل محمد می‌فرماید: "من اراد الله به الخیر فقذف فی قلبه حب الحسین وحب زیارته"
هر كس خدا برایش خیر بخواهد محبت حسین و شوق زیارت او را در دلش می‌گذارد.
به خود ببال كه عاشق و شیفته حسینی و عشق به حسین خیمه همیشه افراشته در جان توست، خیمه‌ای به وسعت همه هستی، خیمه‌ای به بلندای همه آسمان‌ها و كهكشان‌ها، با خوانی گسترده از عطش كه تشنگی بشریت را خاتمه خواهد داد. هرگز مباد بی این عشق زندگی كنیم و بی این محبت بمیریم.
یاداشت از شاهین موسی‌پور
امام حسین(ع) اسوه عشق و بندگی
به دنبال كدام سرمشق و نمونه می‌گردی؟ چه كسی برای تو آرزوی رسیدن است و منتهای هدف؟
در قاب نگاهت كدام تصویر، شب و روز تكرار می‌شود و حتی در خواب و رؤیا همواره با توست؟ فكر می‌كنی مثل چه كسی باید باشی، مثل چه كسی باید زندگی كنی، حرف بزنی، حتی كارهای روزمره‌ات را انجام دهی؟
با همه جستجوهایت به كسی نمی‌رسی كه در هر حال و برای همیشه انگشت اشارت به سویش نشان كنی و شك نداشته باشی كه او راه‌شناس است و با او به بیراهه نمی‌روی.
سرمشق‌ها و نمونه‌های دور و برت همه تمام شدنی‌اند و گذر زمان بهتر و بالاتر از آن‌ها را معرفی می‌كند.
تو باید در پی كسی باشی كه هرگز تمام نشود، كهنه نگردد، بلكه تری و تازگی و حقیقی بودنش هر روز، روشن‌تر از دیروز نمایان شود و كربلا بهترین نمونه برای همیشه انسان و همه انسان‌هاست و حسین برترین اسوه و سرمشق.
او خود فرمود: «من برای شما بهترین سرمشق و نمونه‌ام» و مگر نه این‌كه حسین(ع) آیینه تمام‌نمای پیامبر است و پیامبر بالاترین اسوه حسنه؟!
حسین(ع)، همه را به خویش می‌خواند آن‌گاه كه می‌فرماید: «هل من ناصر ینصرنی؛ آیا كسی هست یاری و همراهی‌ام كند؟»
بیایید همه ما لبیك‌گوی آن حنجره خون فشان باشیم كه لبیك به حسین، لبیك به قرآن است.
در گذر زمان و در گردش مدام ماه، دوباره به ایستگاه محرم رسیده‌ایم. محرم فصل رویش‌ها و ریزش‌هاست.
فصل صف‌آرایی تمام خوبی‌ها در مقابل همه زشتی‌ها و پلیدی‌ها.
باز هم محرم و یك دنیا اشك و عشق و عبرت. باز هم كربلا و سرزمینی كه تمام هستی به گردش طواف می‌كنند و باز هم عاشورا و یك روز به وسعت تمام روزهای خدا.
به محرم كه می‌رسی عاشورا را به یاد می‌آوری و حسین را، عباس را، اكبر را، اصغر را، قاسم را و... زینب را.
به محرم كه می‌رسی عطش را به یاد می‌آوری و رشادت را و شجاعت را و حمیت را و ولایت‌مداری را و ایثار را و شهادت را و ... اسارت را.
به محرم كه می‌رسی روزهایت را همسایه شیرمردان میدان كربلا و شب‌هایت را در كنار خیمه‌های ذكر و مناجات و دعا باش تا همیشه كربلایی باشی.
به محرم كه می‌رسی، سوگوار عزیز فاطمه می‌شوی و سینه‌زن و زنجیرزن ثارالله و اشك برگونه‌هایت پرپر می‌شود.
به خود ببال كه خدا خیرخواه توست، كه صادق آل محمد می‌فرماید: "من اراد الله به الخیر فقذف فی قلبه حب الحسین وحب زیارته"
هر كس خدا برایش خیر بخواهد محبت حسین و شوق زیارت او را در دلش می‌گذارد.
به خود ببال كه عاشق و شیفته حسینی و عشق به حسین خیمه همیشه افراشته در جان توست، خیمه‌ای به وسعت همه هستی، خیمه‌ای به بلندای همه آسمان‌ها و كهكشان‌ها، با خوانی گسترده از عطش كه تشنگی بشریت را خاتمه خواهد داد. هرگز مباد بی این عشق زندگی كنیم و بی این محبت بمیریم.
یاداشت از شاهین موسی‌پور
