آیت‌الله سیدکاظم حائری؛ نمادی از عشق خدمت به مردم
گروه فرهنگی: با تأملی در زندگی مرحوم آیت الله سید کاظم حائری درمی‌یابیم این مرد بزرگ همواره دغدغه خدمت به مردم و نیازمندان را داشت و هر گاه کسی به علت ارادت، به ایشان مالی هدیه می‌کرد، آن را وقف نیازمندان و مستمندان می‌نمود.
به گزارش خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا) از خراسان جنوبی، آیت الله حاج سیدکاظم حائری در سال 1331 قمری ، در کربلای معلی متولد شد. پدر بزرگوار ایشان از بزرگان و برجسته گان روستای فلارگ خراسان جنوبی بود.
این مرد بزرگ 14 تا 20 سالگی اش را در بیرجند گذراند و به تحصیلاتش ادامه داد. سپس به منظور تحصیل عازم نجف اشرف شد و از محضر اساتید بزرگی چون آیت الله نائینی و سید ابوالحسن اصفهانی و آیت الله حاج آقای حسین قمی بهره برد.
آیت الله حاج سید کاظم حائری، یکی از دانشمندان و وعاظ شهیر و متدین واقعی این دیار بود. آن مرحوم به صفات پسندیده حق گویی و مخالفت با ریا که بیشتر در مجامع زاهدنمایان عصر رسوخ دارد آراسته بود. معنویت اسلامی را چنانکه باید و خداوند متعال خواسته به سمع مردم می رسانید، داعی به سوی حق و انسانیت بود.
وی به دلیل سجایا و فضایل اخلاقی خاص و منحصر به فردش، طرفداران و یاران بی شماری داشت. یکی از مریدان ایشان که در تهران ساکن بود 50 کیسه برنج و 10 حلب روغن را ارسال کرد تا به خرج خانواده ایشان برسد و چون می دانست که ایشان این موارد را قبول نمی‌کند و به فقرا و نیازمندان کمک خواهد کرد این مواد غذایی را به آقا صیقلی (امین منزل آیت الله حائری) داد و قرار شد کم کم به خانه آیت الله حاج سیدکاظم حائری بیاورد. ولی به محض مطلع شدن این عالم پارسا و یگانه از این کار دستور داد تا این مواد را بین نیازمندان توزیع و تقسیم کنند و تنها یک کیسه برنج برای خانواده نگه داشت.
این مرد بزرگ نیمه‌های شب سوار بر مرکب خود به در خانه‌های نیازمندان
می‌رفت و به صورت ناشناس به آن‌ها کمک می‌نمود. هرگاه کسی به علت ارادت به شخص
ایشان مالی را به ایشان هدیه می‌کرد، آن را وقف نیازمندان و مستمندان می‌کرد.
آیت الله حاج سیدکاظم حائری در سال 1332 شمسی بنا به درخواست و دعوت
های مکرر مردم، حب به وطن و عشق به خدمت به بیرجند آمد. این روحانی بلند مرتبه در اوایل
ورودش مسجد جامع چهاردرخت را برای نماز اختیار کرد و تعمیراتی نیز در این مسجد
انجام داد.
عشق به خدمت و حب وطن، در وجود مبارک آیت الله حاج سید کاظم حائری غوغا می کرد. او چنان در پیروی دستورات پروردگارش در جهت خدمت به خلق و گره گشایی از کار مردم غرق شده بود که تمامی تلاش خویش را جهت انجام این رسالت به کار می بست. بدون شک یکی از انگیزه های اصلی ساخت مسجد علوی خدمت به مردم بود.
بی بی معصومه حائری، دختر بزرگوار آیت الله حائری نیز در مورد انگیزه ساخت مسجد چنین می گوید که پدر در سفرشان به مکه، چشم شان به مسجدی می‌افتد که بر سر در آن نوشته شده بود،مسجد اموی، ایشان بعدها تعریف کردند که از همان زمان قصد و نیت خود را بر این قرار دادم که خداوند توفیقی دهد تا مسجدی بسازم و آن را مسجد علوی نامگذاری کنم. این قصد و نیت همیشه فکر مرا مشغول کرده بود و منتظر فرصتی بودم تا آن را عملی سازم.
این مرد بزرگ در سن 46 سالگی دعوت حق را لبیک گفت. نقل است در تشییع ایشان ازدحام جمعیت به قدری بود که در عرض یک ساعت شاید صد متر راه پیموده نمی‌شد. علماء بزرگ، آیات شهر، رؤسا، کارکنان ادارات کشوری، لشگری و فرهنگیان و عموم طبقات در تشییع شرکت داشتند.
صدای گریه مردم قطع نمی شد و جمعیت از 10 هزار نفر متجاوز بود. جنازه را به مدرسه طلاب بردند و پس از غسل به مسجد آن مرحوم (مسجد جامع علوی) که روز قبل از فوت خود دستور ساخت قبرش را داده بود به خاک سپردند.
