آنچه خدا نشانه نامید

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خوزستان، زمین این روزها حیاتی تازه از سرگرفته، درختان رختی از شکوفه‌های نو بر تن کرده و شاخه‌ها بالیدن گرفته‌اند. زمین به حیاتی دیگر زنده شده است. 

در زندگی ایمانی، مؤمن ضمن بهره مند شدن از زیبایی‌هایی که او را فرا گرفته و ادای شکر بر این همه زیبایی و برکت، به صدای نرم و در عین حال رسای زمین گوش می‌سپارد، در نشاط چمن و سبزه و گیاه درنگ می‌کند و به قدرتی که در رویش این همه سبز جریان دارد، نگاه می‌کند و می‌کوشد ساده و به غفلت از آنچه خدا نشانه نامیده عبور نکند.

برای ما که قرآن کتاب و راه و رسم زندگیمان است، بهار زمین، نشانه روشن آغاز حیاتی دیگر است. این همان زنگی است که به صدای بلند در قرآن نواخته شده است:

«فَانْظُرْ إِلى‏ آثارِ رَحْمَتِ اللَّهِ كَيْفَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها إِنَّ ذلِكَ لَمُحْيِ الْمَوْتى‏ وَ هُوَ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ»(روم، آیه 50)

بارى، به آثار مهر خداوند بنگر كه چگونه زمين را پس از مردن آن زنده مى‏دارد بى‏گمان همان (خداوند) زنده‏كننده مردگان است و او بر هر كارى تواناست.

و این درس که از بهار آغاز می‎شود، سرآغاز برنامه‌ای هدفمند برای انسانی است که مدتی چند مهمان این دنیا است؛ قرار است پس از اینکه سر از تفکر در این آیه برداشتیم، سبک‌تر قدم برداریم، قرار است رحل اقامت در این دنیا نیفکنیم؛ قرار است افق برنامه‌مان در هر روز که به مهربانی خدا بار دیگر از نعمت حیات بهره مند بودیم، افقی به گستردگی ابدیت باشد.

و چه کسی زیباتر و رساتر و تأثیرگذارتر از علی(ع) این نوا را دلسوزانه برای ما بارها و بارها تکرار کرده است: «فسابقوا رحمکم الله الی منازلکم التی أمرتم أن تعمروها ... و استتموا نعم الله علیکم بالصبر علی طاعته و المجانبة لمعصیته فإن غدأ من ألیوم قریب»(خطبه 188 نهج البلاغه).

خدا شما را رحمت کند به سوی آباد کردن خانه‌هایی که شما را به آبادانی آن فرمان داده‌اند، بشتابید. ... و با صبر نعمت‌های خدا را بر خود تمام گردانید و از نافرمانی کناره گیرید که فردا به امروز نزدیک است.