بهار به انسان درس امید می‌دهد
گروه فرهنگی: یک استاد دانشگاه گفت: بهار همواره به انسان درس امید می‌دهد؛ امید به اینکه هیچ زمستانی ماندگار نیست، هرچقدر هم که سخت و طولانی باشد،باز هم همواره محکوم به فنا و فسردن است.
علی‌اصغربابا صفری، استاد ادبیات دانشگاه اصفهان در گفت‌وگوبا خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از اصفهان، در رابطه با معنای عید در ادبیات ایرانی-اسلامی و جایگاه آن در زندگی ما، اظهارکرد: در سوره‌ی قریش خداوند می‌فرماید «لِإِيلَافِ قُرَيْشٍ ؛إِيلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّيْفِ» که در اینجا شتاء زمستان و منظور از صیف بهار است که خداوند می‌فرماید ما در زمستان و بهار به قریش کمک کردیم.که در اینجا شتاء زمستان و منظور از صیف بهار است که خداوند می‌فرماید ما در زمستان و بهار به قریش کمک کردیم.
وی افزود: در آیات دیگر قرآن به رویش طبیعت بعد از مردن و پژمردگی اشاره شده و به تجدید حیات طبیعت پرداخته شده است، همان‌طور که در سوره‌ی ملک آمده«خداوند درخت خشکیده را دوباره زنده می‌کند.»
وی اشاراتی از بهار و رویش دوباره طبیعت در روایات را بیان کرد و ادامه داد: دعای تحویل سال ما هم به نقل از امام صادق-علیه السلام-است و در میان اعراب هم با این که سالشان بر طبق ماه‌های قمری است، ولی دو ماه را به نام‌های ربیع‌الاول و ربیع‌الثانی نام‌گذاری کرده‌اند که به معنای بهار اول و بهار دوم است.
استاد دانشگاه ادبیات دانشگاه اصفهان با بیان اینکه بهار فصل رویش دوباره‌ی طبیعت است،و هیچ فصلی با آن قابل مقایسه نیست و به این دلیل بسیار مورد توجه شاعران و نویسندگان در ادبیات فارسی قرار گرفته، افزود:از شعرای قدیم شامل رودکی، پدر شعر فارسی گرفته تا دوره‌ی معاصر، تمام بزرگان ادبی اشاره‌ای هم به بهار و این تجدید حیات داشته‌اند.
وی ادامه داد: بهار فصلی طرب‌انگیز و شاد است و هرکسی براساس ذوق و سلیقه خود،به توصیف این فصل پرداخته. مثل عطار و سنایی و مولوی که نگاهی عرفانی و رستاخیزی به بهار داشته‌اند و یا بهار در شعر ناصرخسرو با مضمون دینی و اخلاقی طرح شده است.
استاد ادبیات دانشگاه اصفهان بیلن کرد: در شعر معاصر که ادبیات ما رنگ و بوی سیاسی به خود می‌گیرد، بهار هم به طبع آن در ادبیات رنگ و بوی سیاسی به خود گرفته است؛ مثلا فصل بهار را یادآور تجدید حیات طبیعت بر ضد استبداد و و تاریکی و تیرگی زمستان می‌دانند.
باباصفری مهم‌ترین خصوصیت بهار را تجدید حیات دانست و ادامه داد: بهار همواره به انسان درس امید می‌دهد؛ امید به اینکه هیچ زمستانی ماندگار نیست، هرچقدر هم که سخت و طولانی باشد،باز هم همواره محکوم به فنا و فسردن است.
به گفته وی، بزرگترین درس بهار، رستاخیز طبیعت و یادآوری رستاخیز بزرگی که انسان در پیش دارد است و اینکه انسان پس از مرگش به خاک می رود و بعد مجددا در قیامت برانگیخته می‌شود. همان‌گونه که طبیعت مرده دو مرتبه طراوت و زیبایی خود را به دست می‌آورد.
وی افزود: در آیات دیگر قرآن به رویش طبیعت بعد از مردن و پژمردگی اشاره شده و به تجدید حیات طبیعت پرداخته شده است، همان‌طور که در سوره‌ی ملک آمده«خداوند درخت خشکیده را دوباره زنده می‌کند.»
وی اشاراتی از بهار و رویش دوباره طبیعت در روایات را بیان کرد و ادامه داد: دعای تحویل سال ما هم به نقل از امام صادق-علیه السلام-است و در میان اعراب هم با این که سالشان بر طبق ماه‌های قمری است، ولی دو ماه را به نام‌های ربیع‌الاول و ربیع‌الثانی نام‌گذاری کرده‌اند که به معنای بهار اول و بهار دوم است.
استاد دانشگاه ادبیات دانشگاه اصفهان با بیان اینکه بهار فصل رویش دوباره‌ی طبیعت است،و هیچ فصلی با آن قابل مقایسه نیست و به این دلیل بسیار مورد توجه شاعران و نویسندگان در ادبیات فارسی قرار گرفته، افزود:از شعرای قدیم شامل رودکی، پدر شعر فارسی گرفته تا دوره‌ی معاصر، تمام بزرگان ادبی اشاره‌ای هم به بهار و این تجدید حیات داشته‌اند.
وی ادامه داد: بهار فصلی طرب‌انگیز و شاد است و هرکسی براساس ذوق و سلیقه خود،به توصیف این فصل پرداخته. مثل عطار و سنایی و مولوی که نگاهی عرفانی و رستاخیزی به بهار داشته‌اند و یا بهار در شعر ناصرخسرو با مضمون دینی و اخلاقی طرح شده است.
استاد ادبیات دانشگاه اصفهان بیلن کرد: در شعر معاصر که ادبیات ما رنگ و بوی سیاسی به خود می‌گیرد، بهار هم به طبع آن در ادبیات رنگ و بوی سیاسی به خود گرفته است؛ مثلا فصل بهار را یادآور تجدید حیات طبیعت بر ضد استبداد و و تاریکی و تیرگی زمستان می‌دانند.
باباصفری مهم‌ترین خصوصیت بهار را تجدید حیات دانست و ادامه داد: بهار همواره به انسان درس امید می‌دهد؛ امید به اینکه هیچ زمستانی ماندگار نیست، هرچقدر هم که سخت و طولانی باشد،باز هم همواره محکوم به فنا و فسردن است.
به گفته وی، بزرگترین درس بهار، رستاخیز طبیعت و یادآوری رستاخیز بزرگی که انسان در پیش دارد است و اینکه انسان پس از مرگش به خاک می رود و بعد مجددا در قیامت برانگیخته می‌شود. همان‌گونه که طبیعت مرده دو مرتبه طراوت و زیبایی خود را به دست می‌آورد.
