به گزارش
خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از لرستان، ماه رمضان، با شکوه و شوکتی شگرف، دوباره روی مشتاقان شرافت، آغوش میگشاید و با هلال محرابیاش، هلهله اهل پارسایی و پروا را میانگیزید و غوغایی غفران و همایش هدایت میآغازد و اینک با ضمیری شادمانه و نیازی عاشقانه در قدوم بهاران معنویت در این حرارت طبیعت، غنچههای غنوده در برچین پرهیز میافشانیم و همآوا با مولای منتظران، خوشآمدش میگوییم. شکرا که دوباره ابواب بهشت را گشودند و دریغا اگر با بال بصیرت به اوج رحمت و رهایی نرویم و از این فرصت فرید، فیض، بهرهور نشویم.
یکسال با فراز و فرود بسیار، رهسپاری نمودیم و در راه روشن آیین آسمانیمان گام نهادیم و در این طی طریق از ذخائر معنوی وجودمان سود جستیم و با محرک ایمان باطن بهسور اهداف الهی، قوای ظاهر خویش را به حرکت واداشتیم و اینک ماه رمضان، هنگامهای است که میتوانیم ذخائر درون را غنی سازیم و ریزشهای نفسانی را با رویش سبز «صبر» و «صلوه» جبران کنیم.
لغزشگاهها و گژراههها آنگاه رخ مینمایند و آدمی را به خود فرا میخوانند که کاهش ذخائر نفسانی آغاز شود و توان حرکتهای پیشرونده از رهروان سلب گردد.گویا با تشریع روزه برای اهل ایمان، خالق یکتا اراده فرموده که هر سال با انباشت ذخائر نوین معنوی، از توان سیر و سلوک در صراط مستقیم کاسته نشده و با امداد از روشنایی روزه و نور نیایش و فروزندگی فطر، فانوس فطرت انفس، پدیدار و پایدار بماند.
تلاش و کوشایی روزافزون و پرهیز از تنآسایی و خویش را در حصر «عسر» قرار دادن تا به «یسر» نائل شدن، از دیگر آموزههای رمضان است؛ «فان مع العسر یسرا» در بطن معسرت و سختی، آسانی و گشایش، نهان است و برای استحصال گوهر آسایش، باید در قعر اقیانوس دشواری غوطهور شویم و با کند و کاو بسیار، صدف نفس بگشاییم و کنز کرامت آنرا به دست آوریم.
بازدارندگی از فرسایش روح و پرهیز از فرو غلطیدن در مرداب منیت و رهایی از تنیدن تارهای روزمرگی در اطراف قلب و اندیشه نیز ارمغانی است که صبر و صیام از آسمان برای اهل زمین میآورند؛ و نیز بازبینی گذشته و مراقبت نفسانی در آینده.
رمضان؛ افزون بر اعطای فرصت خودسازی، دیدگاه مراقبتی و انتقادی نسبت به نفسانیت خویش را به روی روزهداران میگشاید و با کاستن تعلقات دنیایی، نورانیت و بصیرتی را بهدنبال میآورد که میتوان با نگاهی الهی، اعمال و کردار گذشته را واکاوی نمود و به زشتی و زیبایی آنها با دیده انصاف و غیر خودبینانه نگریست و نیروی حراست و مراقبت قوی و بازدارنده را در وجود خود پدید آورد و به این باور رسید که تا نگاه انتقادی نباشد، عیب و اعوجاج نفس برطرف نخواهد شد و این امر برای آنانی زیبندهتر است که واجد مسئولیتی سیاسی یا اجتماعی هستند، تا با جزم انگاری به اعمال خود نگاه نکنند بلکه به اعمال و عملکرد خود به دیده اصلاح و انصاف بنگرند و روشها و منشهای مذموم را کنار بگذارند و خدمت خالصانه را وجهه همت خود سازند و بر خواهش نفسانی، غلبه کنند و نعمات دنیوی را برای مردم بخواهند و خود به قدر کفایت، بسنده نمایند.
همانگونه که روح جمعگرایی و هماندیشی در فرائض و مناسک دینی همانند جهاد، حج، زکات، خمس و نمازهای جمعه و جماعات حاکم است، روزه نیز از این قاعده زیبا مستثنی نیست.
گرچه ظاهر روزه، فریضهای انفرادی است اما نتیجه و ثمره آن به گونهای است که راه استقرار مساوات و عدالت اجتماعی را هموار میسازد، روحیه بیتفاوتی نسبت به محرومیتها و مسکنتها را از بین میبرد، طعم گرسنگی و فقر را در کام تمام اقشار جامعه میپراکند، همگان را از اسراف و مصرفگرایی باز میدارد، اطعام و انفاق به نیازمندان و یکسانی و یکساننگری انسان در محضر خداوند را میآموزد: «اللهم اغن کل فقیر، اللهم اشبع کل جائع، اللهم اکس کل عریان ....» این ادعیهای است فراملیتی با محتوای جهانینگری بوده و اینکه منتظر و آرزومند روزی بودن که فقر و گرسنگی و نیازمندی در تمام نقاط دنیا ریشهکن شود؛ درواقع آرزومند فرا رسیدن حاکمیت جهانی و عدالتگستر مهدی موعود(عج) هستیم.