به گزارش
خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا)، قاسم صرافان، شاعر در آخرین پست اینستاگرامی خود به نماهنگی که با صدای حامد زمانی و شعر خودش منتشر شده پرداخته و گفته است؛ در موسیقی پاپ، آهنگسازی و خواندن یک غزل، به جای ترانه، و تأثیرگذار در آوردن آن، اصلاً کار سادهای نیست. آن هم غزلی که خط سیر دارد، روایت دارد، یکنواخت و محدود به یک فضا نیست. غزلی است که چندین فصل دارد:
از عشق و شوق آغاز میشود، از سفر و خطر میگوید، فراق را زمزمه میکند، عصای اعتراض برمیدارد، از وادی حسرت میگذرد، به شور و حماسه میرسد و در اندوهی پیچیده در امید، آرام میگیرد.
باید همه این رنگها در یک آهنگ، همآهنگ شوند، طوری که همه طعمها بمانند و در دیگری گم نشوند. طوری که بتوان هم با آن اشک ریخت، هم شور گرفت، هم اعتراض کرد، هم آه کشید و هم امید گرفت. طوری که بتوان با آن بیدار شد و بلند شد و راه افتاد. طوری که بتوان چندین بار آن را شنید. طوری که با هر بار شنیدن، با کسی که انگار سالهاست میشناسیاش رفیقتر شوی. آن قدر صمیمی، که حس کنی دستهایت را گرفته و میگوید: بیا و ببین هنوز هستم، زندهام. آنجا را ببین. آنجا همیشه خبری هست .
درآوردن این ترکیب پر فراز و نشیب، آن هم در یک قطعه موسیقی، طوری که با دلت بازی کند و حتی در حزنهایش حماسه پیدا کنی و در حماسههایش، احساس، بیتردید هنری نیست که به هر کسی داده باشند، اما روشن است که این نعمت را به حامد زمانی بخشیدهاند و بارها آن را اثبات کرده است. هرچند کسانی بارها نشنیدهاند.
بیشک خودش هم، قدر این موهبت را میداند، نشان به این نشان که این روزها، کمتر و گزیدهتر میخواند. در این اثر همراهی نتها و سازها با تنظیم نیما نورمحمدی هم، کمنظیر است و پا به پای صدا و کلام، در ترنمی عاشقانه پیش میآیند.
«آن را که خبر شد، خبری باز نیامد
این بیخبری داده خبر، که خبری هست
از من اثری نیست که جاماندهام اما
هر جا که نظر میکنم از تو اثری هست...
یادآور میشود، این نماهنگ درباره حاج احمد متوسلیان است.