احیای اموات یا پاسداری از میراث فرهنگی
گروه هنر: برای رونق فرهنگ می‌بایست از میراث فرهنگی پاسداری کرد، اما نباید آن را با احیای اموات فرهنگی یکی دانست.
پاسداری و حراست از آثار غنی و ماندگار ادبی و هنری و فرهنگی و پاسداشت بزرگان و خالقان ماندگار فرهنگ و هنر، یک وظیفه ملی است، ولی این مهم و رسالت تاریخی و ملی با احیای اموات به اصطلاح فرهنگی و هنری و افراد نه‌چندان خوشنام و چیزهایی که در اصل زباله‌های فرهنگی محسوب می‌شوند، تفاوت اساسی دارد.
آثار خوب ملی و جهانی ادبی و هنری و فرهنگی ایرانی در قالب‌های شعر و داستان، هنری‌های تجسمی، نمایشی، تصویری و تاریخی و اجتماعی، بدون شک باید مورد قدردانی، حمایت و حفاظت قرار گیرند و چنانچه هنرمندان امروز تداوم بخش آنها باشند و حتی بعضی بر اساس آنها نسخه‌های به روز هنرمندانه و خلاقانه و متعالی پدید آورند، کارشان شایسته تحسین است.
اما جماعتی از فعالان، هنرمندنماها و دلالان هنر و سینما و موسیقی با دل سپردن به بعضی افراد و تولیدات نازل سالیان دور و چشم بستن بر اشکالات و انحراف‌های آنها درصدد نبش قبر و احیای اموات هستند. آنها به جای صرف انرژی و هزینه برای گزینش و ارایه بهترین‌ها و ماندگار آن ادب و هنر و فرهنگ، صرفا با ساختن کپی‌های نازل تجارتی ازروی محصولات عهد عتیق که تاریخ مصرف اجتماعی سپری شده دارند و ادای دین و ابراز علاقه به بعضی از قدما که هیچ وقت مطرح یا به خوشنامی شهره نبودند و آثار مطرح و شاخص نداشتند، عمدتاً نمایشگر علایق خود به دوران پهلوی و برخی محصولات غیر اخلاقی و ضد هنری و فرهنگی آن زمان هستند.
اینان حتی سعی ندارند که به ادبا و هنرمندان بزرگ و تاثیرگذار و آثار قوی هنری تاریخ معاصر کشور بپردازند. این روند و روش ناپسند، ارتجاعی و انحرافی در سینما با احیای فیلم‌فارسی و فیلم‌فارسی کاران و مبتذل‌سازان، نمود دارد و در بخشی‌هایی از موسیقی و ادبیات داستانی و... هم قابل مشاهده است.
آیا این قبیل افراد درصدد خدمت به هنر و فرهنگ هستند و یا در قالب این امور، مکنونات، تمناها و رویاهای خود را دنبال می‌کنند. شاید هم در ناکجا آباد ذهن خود به دنبال توهم به عقب کشیدن زمان و بازگشت به گذشته‌اند! هنر و هنرمند جایگاهی شاخص و برجسته در تاریخ و زندگی بشر دارند و نباید با خلط مبحث و قرار دادن بی هنران در کنار آنها، چهره و هنر هنرمندان راستین را خدشه‌دار کرد، اگر به راستی می‌خواهیم حافظ و اشاعه دهنده فرهنگ و هنر بالنده ایران زمین باشیم، باید فرق دوغ و دوشاب را بدانیم و به رغم تمام کاستی‌ها، بی‌عدالتی‌ها و جهالت‌ها، متعهدانه و شرافتمندانه به هنر و فرهنگ کشور خدمت کنیم.
به قلم؛ جبار آذین
آثار خوب ملی و جهانی ادبی و هنری و فرهنگی ایرانی در قالب‌های شعر و داستان، هنری‌های تجسمی، نمایشی، تصویری و تاریخی و اجتماعی، بدون شک باید مورد قدردانی، حمایت و حفاظت قرار گیرند و چنانچه هنرمندان امروز تداوم بخش آنها باشند و حتی بعضی بر اساس آنها نسخه‌های به روز هنرمندانه و خلاقانه و متعالی پدید آورند، کارشان شایسته تحسین است.
اما جماعتی از فعالان، هنرمندنماها و دلالان هنر و سینما و موسیقی با دل سپردن به بعضی افراد و تولیدات نازل سالیان دور و چشم بستن بر اشکالات و انحراف‌های آنها درصدد نبش قبر و احیای اموات هستند. آنها به جای صرف انرژی و هزینه برای گزینش و ارایه بهترین‌ها و ماندگار آن ادب و هنر و فرهنگ، صرفا با ساختن کپی‌های نازل تجارتی ازروی محصولات عهد عتیق که تاریخ مصرف اجتماعی سپری شده دارند و ادای دین و ابراز علاقه به بعضی از قدما که هیچ وقت مطرح یا به خوشنامی شهره نبودند و آثار مطرح و شاخص نداشتند، عمدتاً نمایشگر علایق خود به دوران پهلوی و برخی محصولات غیر اخلاقی و ضد هنری و فرهنگی آن زمان هستند.
اینان حتی سعی ندارند که به ادبا و هنرمندان بزرگ و تاثیرگذار و آثار قوی هنری تاریخ معاصر کشور بپردازند. این روند و روش ناپسند، ارتجاعی و انحرافی در سینما با احیای فیلم‌فارسی و فیلم‌فارسی کاران و مبتذل‌سازان، نمود دارد و در بخشی‌هایی از موسیقی و ادبیات داستانی و... هم قابل مشاهده است.
آیا این قبیل افراد درصدد خدمت به هنر و فرهنگ هستند و یا در قالب این امور، مکنونات، تمناها و رویاهای خود را دنبال می‌کنند. شاید هم در ناکجا آباد ذهن خود به دنبال توهم به عقب کشیدن زمان و بازگشت به گذشته‌اند! هنر و هنرمند جایگاهی شاخص و برجسته در تاریخ و زندگی بشر دارند و نباید با خلط مبحث و قرار دادن بی هنران در کنار آنها، چهره و هنر هنرمندان راستین را خدشه‌دار کرد، اگر به راستی می‌خواهیم حافظ و اشاعه دهنده فرهنگ و هنر بالنده ایران زمین باشیم، باید فرق دوغ و دوشاب را بدانیم و به رغم تمام کاستی‌ها، بی‌عدالتی‌ها و جهالت‌ها، متعهدانه و شرافتمندانه به هنر و فرهنگ کشور خدمت کنیم.
به قلم؛ جبار آذین
