لزوم داشتن روحیه پرواداری در حکومت و مدیریت
گروه اندیشه: از منظر امام على(ع) لازمه قرار گرفتن در جايگاه مديريت، داشتن شخصيتى مرزبان و حريم‌نگه‌دار است؛ شخصيتى پرواپيشه كه اطاعت خدا را بر هر چيز مقدّم دارد.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، کانال تلگرامی مصطفی دلشاد تهرانی در تبیین روحیه پرواداری در حکومت و مدیریت نوشت:
حكومت و مديريت به سبب قدرتى كه ملازم آن‌ها است، و امكاناتى كه در آن‌ها فراهم است، و گستره تأثير آن‌ها، بيش از هر حوزه ديگرى نيازمند روحيه مرزبانى و حريم‌دارى از جانب زمامداران و مديران است، به گونه‌اى كه پروادارىِ آنان، ايشان را از هرگونه مرزشكنى، بى‌حرمتى، قانون‌گريزى، و زيرپا گذاشتن كرامت انسان حفظ كند.
پروادارى در آموزه‌هاى امام على(ع) برترين عامل خودمهارى و بازدارندگى در برابر خواهش‌هاى نفس و تمايلات پست است؛ و هيچ دژ و پناهگاهى چون پروادارى نگاهدارنده نيست، چنان‌كه امام على(ع) يادآور شده است :
«اِعْلَمُوا عِبَادَ اللهِ، أَنَّ التَّقْوَى دَارُ حِصْنٍ عَزِيزٍ، وَ الْفُجُورُ دَارُ حِصْنٍ ذَلِيلٍ، لاَ يَمْنَعُ أَهْلَهُ وَ لاَ يُحْرَزُ مَنْ لَجَأَ إِلَيْهِ. أَلاَ وَ بِالتَّقْوَى تُقْطَعُ حُمَةُ الْخَطَايَا.»
نهج البلاغه ، خطبۀ ۱۵۷
بندگان خدا بدانيد كه پروادارى خانه‌اى است چون دژِ استوار؛ و بى‌پروايى خانه‌اى بى‌بنياد و خوار، كه نه ساكنانش را از آسيب نگاهبان است، و نه كسى كه بدان پناه بَرَد در امان است. بدانيد كه با پروادارى توان ريشه خطاها را بريد.
با توجّه به جايگاه خطير مديريت، پروادارى در آن جايگاه ضرورىِ مديران است، زيرا پروادارى پوششى است كه آدميان را چون دژى از آفات درونى و بيرونى حفظ مى‌كند، و استوارترين عاملِ خودبازدارندگى در همه عرصه‌ها است، چنان‌كه خود واژه «تقوا» (پروادارى) بر اين امر دلالت مى‌كند.
«تقوا» از «وِقايه» است، و «وِقايه» به معناى حفظ و نگهدارى چيزى است از هر چه كه به آن ضرر و زيان مى‌رساند. و «تقوا» يعنى نفس را در وقايه (محافظ) قرار دادن از آن‌چه بيم مى‌رود بدان آسيب و زيان رساند. بنابراين، تقوا (پروادارى) سپر گرفتن در برابر آن چيزى است كه موجب ضرر و زيان به حقيقت وجود آدمى و راستى و درستى عمل اوست كه لازمه آن توجّه و هشيارى است. تقوا (پروادارى) خود را در حفاظ قرار دادن در معركه و در صحنه مبارزه و عمل است، نه آن‌چه در معناى آن گفته‌اند: «پرهيزكارى»، يعنى پرهيز كردن از هر چيز و خود را از معركه‌ها دور نگه داشتن و عافيت‌طلبى. تقواى موردنظر اسلام عبارت است از اين‌كه انسان در روح خود حالت و قوّتى ايجاد كند كه به او مصونيت روحى و اخلاقى دهد، به گونه‌اى كه اگر وسايل و موجبات گناه و لغزش و سقوط براى او فراهم باشد، آن حالت و ملكه روحى او را حفظ مى‌كند و مانع مى‌شود كه آلودگى پيدا كند.
حكومت و مديريت به سبب قدرتى كه ملازم آن‌ها است، و امكاناتى كه در آن‌ها فراهم است، و گستره تأثير آن‌ها، بيش از هر حوزه ديگرى نيازمند روحيه مرزبانى و حريم‌دارى از جانب زمامداران و مديران است، به گونه‌اى كه پروادارىِ آنان، ايشان را از هرگونه مرزشكنى، بى‌حرمتى، قانون‌گريزى، و زيرپا گذاشتن كرامت انسان حفظ كند.
پروادارى در آموزه‌هاى امام على(ع) برترين عامل خودمهارى و بازدارندگى در برابر خواهش‌هاى نفس و تمايلات پست است؛ و هيچ دژ و پناهگاهى چون پروادارى نگاهدارنده نيست، چنان‌كه امام على(ع) يادآور شده است :
«اِعْلَمُوا عِبَادَ اللهِ، أَنَّ التَّقْوَى دَارُ حِصْنٍ عَزِيزٍ، وَ الْفُجُورُ دَارُ حِصْنٍ ذَلِيلٍ، لاَ يَمْنَعُ أَهْلَهُ وَ لاَ يُحْرَزُ مَنْ لَجَأَ إِلَيْهِ. أَلاَ وَ بِالتَّقْوَى تُقْطَعُ حُمَةُ الْخَطَايَا.»
نهج البلاغه ، خطبۀ ۱۵۷
بندگان خدا بدانيد كه پروادارى خانه‌اى است چون دژِ استوار؛ و بى‌پروايى خانه‌اى بى‌بنياد و خوار، كه نه ساكنانش را از آسيب نگاهبان است، و نه كسى كه بدان پناه بَرَد در امان است. بدانيد كه با پروادارى توان ريشه خطاها را بريد.
با توجّه به جايگاه خطير مديريت، پروادارى در آن جايگاه ضرورىِ مديران است، زيرا پروادارى پوششى است كه آدميان را چون دژى از آفات درونى و بيرونى حفظ مى‌كند، و استوارترين عاملِ خودبازدارندگى در همه عرصه‌ها است، چنان‌كه خود واژه «تقوا» (پروادارى) بر اين امر دلالت مى‌كند.
«تقوا» از «وِقايه» است، و «وِقايه» به معناى حفظ و نگهدارى چيزى است از هر چه كه به آن ضرر و زيان مى‌رساند. و «تقوا» يعنى نفس را در وقايه (محافظ) قرار دادن از آن‌چه بيم مى‌رود بدان آسيب و زيان رساند. بنابراين، تقوا (پروادارى) سپر گرفتن در برابر آن چيزى است كه موجب ضرر و زيان به حقيقت وجود آدمى و راستى و درستى عمل اوست كه لازمه آن توجّه و هشيارى است. تقوا (پروادارى) خود را در حفاظ قرار دادن در معركه و در صحنه مبارزه و عمل است، نه آن‌چه در معناى آن گفته‌اند: «پرهيزكارى»، يعنى پرهيز كردن از هر چيز و خود را از معركه‌ها دور نگه داشتن و عافيت‌طلبى. تقواى موردنظر اسلام عبارت است از اين‌كه انسان در روح خود حالت و قوّتى ايجاد كند كه به او مصونيت روحى و اخلاقى دهد، به گونه‌اى كه اگر وسايل و موجبات گناه و لغزش و سقوط براى او فراهم باشد، آن حالت و ملكه روحى او را حفظ مى‌كند و مانع مى‌شود كه آلودگى پيدا كند.
