یادداشت/
اين فرصت را قدر بدانيم
شبکه اجتماعی: حجت‌الاسلام زائری با تأکید بر بهره‌گیری از فرصت محرم و صفر پیشنهاد کرد در مجالس عزاداری به مشکلات اجتماعی پرداخته شود.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) حجت‌الاسلام زائری در یادداشتی با انتقاد از پرداختن به حاشیه‌های سیاسی در مجالس عزاداری امام حسین(ع)، پیشنهاد کرد در این جلسات به دغدغه‌های اجتماعی مردم پرداخته شود. متن یادداشت در ادامه می‌آید:
«فضاي معنوي ماه محرم و زمينه اجتماعي توجه عموم مردم به ساحت قدسي سيدالشهدا (عليه‌السلام) فرصتي ارزشمند براي حل بسياري از مشكلات كلان و مشترك جامعه است.
اين فرصت در طول سال هرگز با اين كيفيت و اين ميزان از گستردگي و تنوع مخاطب در اختيار متوليان حوزه دين و فرهنگ قرار نمي‌گيرد.
افراد گوناگون كه از جهات مختلف فكري و اعتقادي داراي تفاوت‌ها و تمايزات بسيار هستند و شايد در ماه مبارك رمضان هم در كنار هم جمع نمي‌شوند به خاطر اعتقاد و باوري كه نسبت به وجود مقدس سيدالشهدا دارند در اين ايام به حسينيه‌ها و مجالس عزاداري قدم مي‌گذارند و در محافل سوگواري حاضر مي‌شوند.
نه تنها شيعيان و مسلمانان، بلكه پيروان اديان ديگر نيز با دلبستگي فراوان به اين كاروان حسيني مي‌پيوندند و نسبت به محبت و عنايت آن حضرت و برادر بزرگوارش قمر بني هاشم احساس تعلق و وابستگي روحي و معنوي مي‌كنند.
استفاده از اين فرصت طلايي و موقعيت حساس نياز به هوشمندي، آينده نگري، تعقل و تدبير بسيار زياد دارد تا به جاي گرفتار شدن در مسايل كم اهميت و حاشيه‌اي بتوان اين انرژي و نيروي معنوي و اعتقادي بزرگ را براي سامان بخشيدن به مسايل مشترك به كار گرفت.
حل بحران خانواده، توجه به ضرورت‌هايي مثل دوري از اسراف، جستجوي راهكاري براي كاهش مصرف آب، توجه به آسيب‌هاي اجتماعي، مقابله با تهديدهايي مثل مصرف مشروبات الكلي، مواد مخدر ، جلوگيري از شيوع فساد و فحشا و دهها مسأله كلان و مشترك ملي مي‌توانند موضوع توجه و دغدغه مشترك ما در اين روزها و شب‌ها باشند.
اگر با هوشمندي و برنامه ريزي مناسب بتوان به مخاطب آگاهي بخشيد و تعهد و التزام او را نسبت به اينگونه موضوعات جلب كرد شايد در آن صورت استمرار اين مجالس معنوي بتواند در طول سال هم پايگاه‌هاي مردمي حل بحران هاي اجتماعي را فعال كند و هر حسينيه و مجلس و محفلي در هر كوچه و خيابان و محله اي از اين محرم تا سال آينده مركز رسيدگي به مشكلات و مسايل مشترك جامعه باشد.
اگر اعتراف كنيم كه خودمان در بسياري از اين امور به بن بست رسيده‌ايم يا لااقل با بحران و معضل جدي و دشواري عميق روبروييم در آن صورت درخواهيم يافت كه جز عنايت سيدالشهدا راهي براي نجات و رهايي باقي نمانده است.
كاش به جاي مسايل پيش پا افتاده و كم ارزشي چون حاشيه‌هاي سياسي و جناحي يا تسويه حساب‌هاي شخصي و فردي فرصت مجالس حسيني را براي حل مشكلات كلان اجتماعي قدر بدانيم.»
