بدبینی و ترس از ازدواج در «ملی و راه‌های نرفته‌اش»
گروه فرهنگی: یک منتقد سینما بیان کرد: فیلم سینمایی «ملی و راه‌های نرفته‌اش» می‌خواهد درباره آسیب‌های اجتماعی به زنان هشدار دهد اما نتوانسته در این زمینه موفق عمل کند و در نهایت باعث ایجاد نوعی بدبینی و ترس از ازدواج و اتفاقات بعد از آن برای مخاطب می‌شود.
احسان رحیم‌زاده، منتقد سینما و تلویزیون، در
گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خراسان رضوی، با اشاره به
یکی از جدیدترین فیلم‌های در حال اکران سینما که آخرین محصول تهمینه میلانی، کارگردان برجسته کشور است، اظهار کرد: «ملی و راه‌های نرفته‌اش» یکی از عصبانی‌ترین
آثار این کارگردان به شمار می‌رود.
وی ادامه داد: این عصبانیت و خشونت چه از نظر فیزیکی و چه از لحاظ الفاظ توهین‌آمیزی که افراد نسبت به هم دارند، به گونه‌ای در این داستان راه پیدا کرده که در لابه لای پخش فیلم شاهد خروج تماشاگران از سالن سینما هستیم، بر همین اساس باید رده‌بندی سنی مشخصی برای این اثر صورت می‌گرفت.
رحیم‌زاده، اولویت داشتن دغدغه‌های اجتماعی نسبت به دغدغه‌های سینمایی را از مهم‌ترین دلایل ساخت فیلم‌هایی با چنین مضامینی از سوی میلانی عنوان کرد و گفت: این کارگردان در درجه اول خود را یک مصلح اجتماعی می‌داند و نه یک فیلم‌ساز؛ میلانی زمانی که از موضوعی رنج می‌برد، فیلم می‌سازد و چون با عصبانیت پشت دوربین می‌رود، در فیلم‌هایش به دنبال انتقام‌گیری از مناسبات دنیای واقعی است.
این مدرس رشته ارتباطات اجتماعی اضافه کرد: در فیلم‌های این کارگردان، همیشه کفه ترازو به سمت خانم‌ها سنگین‌تر است و شخصیت‌های مرد داستان، غالباً مقصر نشان داده می‌شوند.
ایجاد نوعی بدبینی و ترس از ازدواج در «ملی و راه‌های نرفته‌اش»
وی ادامه داد: میلانی می‌خواهد به زنان درباره آسیب‌های اجتماعی هشدار دهد اما نتوانسته در این زمینه موفق عمل کند و نتیجه کارش ایجاد نوعی بدبینی و ترس از ازدواج و اتفاقات بعد از آن است.
این منتقد سینما، گفت: کارگردان فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش»، موضوع اجتماعی ملتهبی را برای پرداختن انتخاب کرده که شاید خیلی از افراد جامعه با آن درگیر باشند اما در این مسیر به خوبی عمل نکرده است؛ چراکه برای ساخت اثری با مضمون اجتماعی باید به علومی همچون جامعه‌شناسی رجوع کرد و نظریات این حوزه را در خصوص این موضوع مورد بررسی قرار داد که ما در این فیلم جز متکی بودن به دیده‌ها و شنیده‌های کارگردان، چیز دیگری نمی‌بینیم.
رحیم‌زاده، عدم تفاهم، اختلافات فرهنگی و بیماری‌های روانی را دلایل وجود خشونت علیه زنان در جامعه دانست و بیان کرد: در یکی از سکانس‌های فیلم، ستاره اسکندری عنوان می‌کند که همسرش او و فرزندشان را کتک می‌زند و زمانی که از او می‌پرسند چرا؟ خودش نیز دلیل آن را نمی‌داند؛ همچنین در فیلم شاهد این رفتار از سوی شخصیت سیامک نیز هستیم اما به هیچ عنوان نشانه‌ای مبنی بر وجود بیماری روانی در سیامک نمی‌بینیم.
ضعف در شخصیت‌پردازی
وی با بیان اینکه فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش» فیلمی سیاه و سفید به شمار می‌رود، افزود: سیامک قبل از ازدواج رفتارهایی بسیار متفاوت‌تر از بعد از ازدواج دارد و این نشان‌دهنده ضعف در شخصیت‌پردازی است.
وی ادامه داد: اگر داستان این فیلم در دهه 60 تعریف می‌شد شاید باورپذیرتر از روایت آن در جامعه امروزی بود؛ در جایی از فیلم شاهد هستیم که شخصیت اصلی داستان به دلیل صحبت با دایی خود با خشونت سیامک مواجه می‌شود که این موضوع غیرقابل باور است.
رحیم‌زاده عنوان کرد: چنین فردی ممکن است بیمار و روان‌پریش باشد اما در مقایسه با فیلم «قرمز» با بازی محمدرضا فروتن، دلیل این رفتارها که احتمالاً ریشه روانی دارد، در فیلم دیده نمی‌شود.
این منتقد سینما با اشاره به اینکه فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش» تنها فیلم میلانی است که شخصیت اصلی به قانون مراجعه می‌کند، بیان کرد: در فیلم‌های قبلی این کارگردان، رجوع به قانون کاری بیهوده بود اما در این اثر قانون، ابزاری معرفی می‌شود که علی‌رغم مؤثر بودن، نمی‌توان از آن استفاده کرد زیرا «ملی» در محاکم قضایی همسرش را محکوم می‌کند، ولی به خاطر فشار خانواده مجبور به عقب‌نشینی می‌شود.
وی ادامه داد: این عصبانیت و خشونت چه از نظر فیزیکی و چه از لحاظ الفاظ توهین‌آمیزی که افراد نسبت به هم دارند، به گونه‌ای در این داستان راه پیدا کرده که در لابه لای پخش فیلم شاهد خروج تماشاگران از سالن سینما هستیم، بر همین اساس باید رده‌بندی سنی مشخصی برای این اثر صورت می‌گرفت.
رحیم‌زاده، اولویت داشتن دغدغه‌های اجتماعی نسبت به دغدغه‌های سینمایی را از مهم‌ترین دلایل ساخت فیلم‌هایی با چنین مضامینی از سوی میلانی عنوان کرد و گفت: این کارگردان در درجه اول خود را یک مصلح اجتماعی می‌داند و نه یک فیلم‌ساز؛ میلانی زمانی که از موضوعی رنج می‌برد، فیلم می‌سازد و چون با عصبانیت پشت دوربین می‌رود، در فیلم‌هایش به دنبال انتقام‌گیری از مناسبات دنیای واقعی است.
این مدرس رشته ارتباطات اجتماعی اضافه کرد: در فیلم‌های این کارگردان، همیشه کفه ترازو به سمت خانم‌ها سنگین‌تر است و شخصیت‌های مرد داستان، غالباً مقصر نشان داده می‌شوند.
ایجاد نوعی بدبینی و ترس از ازدواج در «ملی و راه‌های نرفته‌اش»
وی ادامه داد: میلانی می‌خواهد به زنان درباره آسیب‌های اجتماعی هشدار دهد اما نتوانسته در این زمینه موفق عمل کند و نتیجه کارش ایجاد نوعی بدبینی و ترس از ازدواج و اتفاقات بعد از آن است.
این منتقد سینما، گفت: کارگردان فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش»، موضوع اجتماعی ملتهبی را برای پرداختن انتخاب کرده که شاید خیلی از افراد جامعه با آن درگیر باشند اما در این مسیر به خوبی عمل نکرده است؛ چراکه برای ساخت اثری با مضمون اجتماعی باید به علومی همچون جامعه‌شناسی رجوع کرد و نظریات این حوزه را در خصوص این موضوع مورد بررسی قرار داد که ما در این فیلم جز متکی بودن به دیده‌ها و شنیده‌های کارگردان، چیز دیگری نمی‌بینیم.
رحیم‌زاده، عدم تفاهم، اختلافات فرهنگی و بیماری‌های روانی را دلایل وجود خشونت علیه زنان در جامعه دانست و بیان کرد: در یکی از سکانس‌های فیلم، ستاره اسکندری عنوان می‌کند که همسرش او و فرزندشان را کتک می‌زند و زمانی که از او می‌پرسند چرا؟ خودش نیز دلیل آن را نمی‌داند؛ همچنین در فیلم شاهد این رفتار از سوی شخصیت سیامک نیز هستیم اما به هیچ عنوان نشانه‌ای مبنی بر وجود بیماری روانی در سیامک نمی‌بینیم.
ضعف در شخصیت‌پردازی
وی با بیان اینکه فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش» فیلمی سیاه و سفید به شمار می‌رود، افزود: سیامک قبل از ازدواج رفتارهایی بسیار متفاوت‌تر از بعد از ازدواج دارد و این نشان‌دهنده ضعف در شخصیت‌پردازی است.
وی ادامه داد: اگر داستان این فیلم در دهه 60 تعریف می‌شد شاید باورپذیرتر از روایت آن در جامعه امروزی بود؛ در جایی از فیلم شاهد هستیم که شخصیت اصلی داستان به دلیل صحبت با دایی خود با خشونت سیامک مواجه می‌شود که این موضوع غیرقابل باور است.
رحیم‌زاده عنوان کرد: چنین فردی ممکن است بیمار و روان‌پریش باشد اما در مقایسه با فیلم «قرمز» با بازی محمدرضا فروتن، دلیل این رفتارها که احتمالاً ریشه روانی دارد، در فیلم دیده نمی‌شود.
این منتقد سینما با اشاره به اینکه فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش» تنها فیلم میلانی است که شخصیت اصلی به قانون مراجعه می‌کند، بیان کرد: در فیلم‌های قبلی این کارگردان، رجوع به قانون کاری بیهوده بود اما در این اثر قانون، ابزاری معرفی می‌شود که علی‌رغم مؤثر بودن، نمی‌توان از آن استفاده کرد زیرا «ملی» در محاکم قضایی همسرش را محکوم می‌کند، ولی به خاطر فشار خانواده مجبور به عقب‌نشینی می‌شود.
