غفلت از اقتدار خداوند، از بزنگاه‌های جدایی انسان از قرآن است

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خوزستان، قرآن برای انسان نازل شده و تک تک انسان‌ها را مخاطب خود می‌داند. برنامه‌ای که این کتاب آسمانی برای دنیا و آخرت ترسیم می‌کند، برنامه‌ای است که همه انسان‌ها را شامل می‌شود.

یکی از واقعیت‌های ناگوار در زندگی ما انسان‌های مسلمان‌ امروز، پوشیده شدن آیات قرآن زیر پوششی از غفلت‌های عمیقی است که زندگی ما را در برگرفته است. خبرگزاری ایکنای خوزستان بر این اساس، سلسله مصاحبه‌هایی را به یاری خدا به عنوان تأملاتی در باب قرآن و انسان امروز با استادان قرآن و کارشناسان دینی و مذهبی انجام خواهد داد تا این آسیب را بهتر بشناسیم و ببینیم. باشد که این گفت‌وگوها بتواند ما را به پناه آرمش بخش قرآن بازگرداند.

در ادامه نخستین مصاحبه در این باب تقدیم خوانندگان می‌شود.

حجت‌الاسلام والمسلمین منصور کیانی، مدرس حوزه علمیه در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خوزستان، درباره ارتباط قرآن و انسان امروز گفت: ما یک غفلتی داریم که باید آن را برطرف کنیم تا این ارتباط برقرار شود. آنچه که باعث جدایی انسان از قرآن و به طور کلی معنویات می‌شود خیلی از اوقات به صورت توبیخی در قرآن کریم آمده است. خداوند می‌فرماید: «مَا لَكُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا، وَقَدْ خَلَقَكُمْ أَطْوَارًا» (شما را چه مى‏‌شود كه از عظمت خداوند نمى‏‌ترسيد؟ و حال آنكه شما را گونه‏‌گون آفريده است) (نوح، 13-14)

وی توضیح داد: آیاتی در قرآن هست که توبیخی است. توبیخ در جایی استفاده می‌شود که انتظار می‌رود، انسان یک موضوع را فراموش نکند یا کاری را حتما انجام دهد. توبیخ قرآن به این معنا است که این چیز بدیهی را چرا یادتان می‌رود؟ توبیخ به کار رفته در این دو آیه این است که شما را چه شده است؟ برای چه از خدا انتظارِ اقتدار ندارید؟ در حالیکه شما را گوناگون خلق کرده است. این همان جایی است که مورد نظر است. آیه می‌فرماید شما باید این انتظار را داشته باشید که خدا اقتدار و عظمت دارد. بر چه اساس؟ بر این اساس که یادتان بیاید و متوجه باشید که خلقت شما گوناگون است.

این مدرس حوزه توضیح داد: یک زمانی شما خاک بودید، یک زمان نطفه بودید، بعد علقه شدید، بعد مضغه شدید، همانطور آمدید تا یک انسان کامل شدید. چطور پشت سر خودتان را یادتان رفت؟ چه قدر گذشت تا مرحله به مرحله از خاک، انسان شدید و به کمال رسیدید. به نظر می‌رسد این غفلت یکی از بزنگاه‌های جدایی انسان از قرآن و اصل و مبدأ خود یعنی خدای تعالی است.

کیانی ادامه داد: اگر انسان بداند که خداوند او را طی مراحل مختلف و از صورتی به صورتی دیگر آفریده است، تا به صورت انسان کامل در آید، میان خود و خداوند احساس جدایی نمی‌کند. به دلیل غفلت از این موضوع است که خدا را به بزرگی یاد نمی‌کنیم؛ در حالیکه اگر می‌دانستیم که خداوند چگونه ما را آفریده است حتماً برای خدا و معنویات ارزش و اقتدار قائل بودیم.

وی گفت: توجه به این موضوع که همان بزنگاهی است که دشمن امروز روی آن حساسیت دارد. دشمن امروز به این غفلت(از گذشته و آینده) دامن می‌زند که انسان چه بوده و چه شده است. در حالی که قرآن از گذشته و آینده انسان به او خبر می‌دهد و به او می‌گوید که شما خاک بودید با طی مراحلی انسان شدید و همیشه جوان نمی‌مانید و سستی به سراغ شما هم می‌آید. این همان چیزی است که دشمن روی آن دست گذاشته تا دنیا به قرآن روی نیاورد. دنبال آن است که اینها را از یاد انسان ببرد.

وی با اشاره به ترویج تفکر لذت بردن از لحظه حال در میان جوانان گفت: این شعار قبلاً نیز در ادبیات ما بوده است. فضای مجازی امروز تماماً دارد «دم غنیمتی» را ترویج می‌کند تا مبادا انسان یادش بیاید چه بوده و به کجا می‌رود. البته نباید اشتباه شود، در روایات ما نیز آمده است که انسان باید فرزند زمان خود باشد و زمان خود را صرف آینده و گذشته نکند. این به این معناست که انسان باید از امکانات امروز استفاده کند و در انجام کارها آنها را به فرداها واگذار نکند چرا که فردا هم امکانات خاص خود و گرفتاری‌های خود را دارد.

کیانی گفت: قرآن خود را ذکر می‌داند. ذکر یعنی یادآوری. چرا که قرآن گذشته و آینده انسان را به یادش می‌آورد. می‌فرماید: «وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَى فَلَوْلَا تَذَكَّرُونَ» شما عالم نخستين را دانستيد، چگونه متذكر نمی‌شويد (كه جهانی بعد از آن است)(واقعه، 62)

دشمن با امکانات و ابزار فراوانی که دارد بشر را از یاد خود برده است و بین انسان و خود حائل می‌شود. قرآن دقیقاً عکس این کار را می‌کند و می‌خواهد انسان را به یاد خودش بیاورد.

این مدرس حوزه تصریح کرد: متأسفانه الآن طوری شده است که جامعه گاهی بچه‌ها را به در لحظه بودن تشویق می‌کند و خیلی از بازی‌هایی که امروز در میان جوانان رایج شده و جان برخی از آنها را هم در معرض خطر قرار داده روی مبنای فراموش کردن گذشته و آینده است.

وی با بیان اینکه نباید بین فراموش کردن خود و فراموش کردن خدا تفاوت قائل شد، گفت: کسی که به خداوند فکر کند به مبدأ و مقصد خود فکر کرده است و اگر کسی در نفس خود تفکر کند به طریق توجه کرده است.

کیانی در پایان درباره چگونگی جمع بین فراموش نکردن گذشته و آینده انسان و فرزند زمان خود بودن گفت: جمع این دو به این صورت است که انسان نباید به آینده مغرور شود و از فرصت کنونی خود بهره نبرد؛ بلکه باید امکانات امروز را دریابد، در عین حال بداند چه بوده، به چه کمالی رسیده و به کجا خواهد رفت. آنها که نمی‌خواهند خودشان را به یاد بیاورند، نمی‌خواهند عهدشان را یادآوری کنند.