ولایت‌پذیری معصوم(ع)، گرمابخش وجود انسان است
گروه معارف: یک استاد حوزه علمیه با بیان اینکه اعتقاد به ولایت معنوی معصوم همچون استفاده از نور خورشید معنوی است، گفت: چنین انسانی ارتقاء روحی-روانی یافته و همواره حق و عدالت را رعایت می‌کند.
آیت‌الله احمد عابدینی، استاد حوزه علمیه اصفهان در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از اصفهان با بیان اینکه همه ما باید ولایت معنوی پیامبر، ائمه اطهار(ع) و بزرگان دین را پذیرفته و ولایت‌مدار باشیم، اظهار کرد: عدم پذیرش این مهم مساوی است با دین نداشتن و منظور از ولایت معنوی نیز این می‌باشد که آنچه آنها می‌گویند، با جان و دل پذیرفته و به آن عمل کنیم و اصلا مقتضای ایمان نیز همین است.
وی افزود: علمای شیعه ولایت سیاسی برای پیامبر(ص) و ائمه(ع) را نیز جزء معارف دین برشمرده و معتقدند برای مثال پیامبر اکرم(ص)، حضرت علی(ع) را برای تصدی امور سیاسی و معنوی نصب کرد؛ طبق این نظریه، اگر امام در امور سیاسی نظری داشت، مسلمانان باید از آن پیروی کنند.
آیت‌الله عابدینی ادامه داد: در زمان پیامبر(ص)، ولایت سیاسی به خود ایشان تعلق گرفت و پیامبر(ص) مایل بودند که بعد از ایشان، علاوه بر ولایت معنوی، ولایت سیاسی نیز به حضرت علی(ع) تعلق گیرد. شیعه معتقد است امیرالمؤمنین(ع) بهترین فرد بود و باید جانشین پیامبر قرار می‌گرفت، ولی در واقعه سقیفه این اتفاق رخ نداد.
این استاد حوزه خاطر نشان کرد: منظور از ولایت معنوی این است که برای مثال دعا یا مناجاتی از معصوم نقل شده و ایشان خود آنها را می‌خوانده و به آن درجات و مراحل رسیده است، ما نیز بخوانیم و برای رسیدن به آن درجات و مراحل تلاش کنیم، این‌گونه است که به ولایت‌مداری و ولایت‌پذیری دست می‌یابیم.
وی با بیان اینکه اعتقاد به ولایت معنوی معصوم در واقع استفاده از نور خورشید معنوی است، افزود: زمانی که انسان برای تجلی حقایق در وجود خود تلاش می‌کند، گناهانش پاک شده و عبادت را برای خدا انجام می‌دهد، از جهنم گریزان و به سوی بهشت روان می‌شود، ارتقاء روحی یافته و در برابر مشکلات سر خم نمی‌کند، می‌داند که صبر در برابر مشکلات اجر به دنبال دارد، پس هیچ‌گاه روحیه خود را نمی‌بازد و برای به دست آوردن پول و مقام، حق و عدل را زیر پا نمی‌گذارد.
آیت‌الله عابدینی تصریح کرد: کسی که خود را از این خورشید معنوی محروم کند، حرارت و انرژی آن را دریافت نمی‌کند، در برابر حوادث جزع و فزع می‌کند، به یأس و ناامیدی و خودکشی می‌رسد، مشغول دزدی و دروغ و حیله و تزویر می‌شود، در زندگی فاقد آرامش است و عمر خود را بیهوده تلف می‌کند؛ مثلا اگر زلزله‌ای رخ دهد، در آن لحظه هیچ‌کدام از مال و ثروتی که جمع‌آوری کرده، برایش اهمیتی ندارد و می‌فهمد که بیهوده عمر خود را برای جمع‌آوری آنها تلف کرده است.
