توصیه‌های حداد عادل به وزیر آموزش و پرورش در «راهی به سوی عاقبت خیر»

به گزارش ایکنا، غلامعلی حدادعادل مشاورعالی رهبرانقلاب و عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی در کتالب جدید خود با عنوان «راهی به سوی عاقبت خیر» در نامه‌ای بلند به مسائل و مشکلات آموزش و پرورش پرداخته است.
در بخشی از مقدمه این کتاب حدادعادل می‌نویسد؛ در اوایل شهریورماه سال 96، پس از آنکه مجلس به وزرای پیشنهادی دولت رأی اعتماد داد، با ارسال نامه‌ای مختصر به وزیر جدید آموزش و پرورش تبریک گفتم، اما چنین به نظرم رسید که وظیفه بیشتر و سنگین‌تری برعهده دارم و آن این است که باید بعضی از مسائل و مشکلات آموزش و پرورش را، چنان که دیده و دانسته، بیان کنم و در اختیار شخص وزیر و همکاران او و همه کسانی که در پی اصلاح آموزش و پرورش کشورند قرار دهم، چنین بود که این دفتر مختصر پدید آمد.
به تجربه دریافته‌ام که مسئولان عموماً قبل از آنکه رسما مسئولیت وزارتخانه‌ای به ویژه وزارت آموزش و پرورش را برعهده بگیرند، به اصلاحات بنیادی و تحولات اساسی می‌اندیشند و آرمان‌های بلند و اقدامات گسترده در سر می‌پرورند، اما به محض آنکه رسماً مسئول می‌شوند مسائل و گرفتاری‌های جاری و روزمره آنها را چنان احاطه می‌کند و حضور در شوراها و جلسات و تشریفات افتتاحیه‌ها و اختتامیه‌ها و رسیدگی به شکایات و برآوردن توقعات به اندازه‌ای وقت آنها را می‌گیرد که آن آرمان‌گرایی قبل از مسئولیت، خواه ناخواه، از یادشان می‌رود و به شدت سرگرم مسائل «اینجا» و «اکنون» می‌شوند.
در بخش دیگری از این نامه آمده است؛ در آموزش و پرورش نباید چندان وارد جزئیات مسائل و مباحث روزمره سیاسی کشور – یعنی همان مباحثی که دستمایه مناقشه و جدال سیاسی مبان جناح‌ها و جریانات مختلف سیاسی است، بشویم. آموزش و پرورش عمدتاً باید به «محکمات» یعنی به اصول لازم برای عموم، توجه کند و ورود به «متشابهات» را به بعد، یعنی به بعد از تربیت نسل آینده براساس محکمات موکول کند. اگر مجموع آموزش و تربیت‌ها را به یک درخت تشبیه کنیم، وظیفه اصلی آموزش و پرورش رویاندن ساقه و تنه‌ای است راست، بلند و استوار، متصل به ریشه‌ای زنده و فعال. که بتواند شاخه‌ها و برگ‌های متعدد و متنوع را بپرورد و نگاه دارد و سایه بیفکند و ثمر دهد و ستون وحدت ملی شود.
در پشت جلد کتاب «راهی به سوی عاقبت خیر» که از سوی انتشارات مدرسه منتشر می‌شود، آمده است؛ امیدوارم آنچه در این دفتر آمده از سر درد و درک نوشته شده باشد و سبب شود تا همه کسانی که به سعادت مردم ایران و سربلندی نسل‌های آینده این کشور می‌اندیشند و همه آنها که برای آموزش و پرورش کشور تصمیم می‌گیرند یا اداره بخشی از آن را برعهده دارند، با خواندن آن حساسی و توجه بیشتری نسبت به این دستگاه «انسان‌ساز» و «سرنوشت‌ساز» پیدا کنند. نیز امیدوارم کسان دیگری که با مسائل و مشکلات آموزش و پرورش آشنایی دارند قلم به دست گیرند و تجربیات خود را مستند کنند. برای ساختن ایران فردا، باید امروز آموزش و پرورش را بسازیم و برای ساختن آموزش و پرورش باید از «تربیت معلم» آغاز کنیم.

انتهای پیام