انفاق موجب الفت و صمیمیت اعضای جامعه می‌شود

حجت‌الاسلام مهدی اژه‌ای در گفت‌و‌گو با ایکنا از اصفهان اظهار کرد: یکی از صفات اهل ایمان این است که مال خود را در راه خدا انفاق می‌کنند و چون امور مالی و اقتصادی یکی از لذات و دلبستگی‌های بشر به شمار می‌رود، انفاق کردن نوعی گذشت از این امور و سیر و سلوک محسوب می‌شود، همانطور که انسان با خواندن نماز شب از لذت استراحت و با روزه گرفتن از لذت خوردن و آشامیدن صرف‌نظر می‌کند.
وی افزود: صرف‌نظر کردن و گذشت از مال در درجه اول به هزینه‌های شخصی افراد و سپس به هزینه‌های همسر و فرزندان برمی‌گردد، گاهی نیز به انفاق‌های واجب نظیر خمس و زکات مربوط می‌شود؛ البته خداوند به این امور اکتفا نکرده و فرموده است اگر بعد از پرداخت هزینه‌های شخصی و خانوادگی و خمس و زکات، از مال شما چیزی اضافه آمد، باید به صورت مخفی و آشکار به نیازمندان انفاق کنید. اثر نفسانی انفاق مخفی این است که انفاق کننده به دنبال خودنمایی نخواهد بود و از طرف دیگر، آبروی فرد نیازمند نیز محفوظ می‌ماند. بعضی از امور نظیر پرداخت زکات فطره نیز باید آشکارا صورت بگیرد تا افراد به انجام کارهای خیر تشویق شوند.
این استاد حوزه علمیه ادامه داد: جامعه در هر سطحی از رفاه اقتصادی قرار داشته باشد، همواره حفره‌ها و کمبودهای زیادی نیز در آن وجود دارد و درآمدها و هزینه‌ها با هم همخوانی ندارد، لذا افراد توانمند می‌توانند از مال خود برای جبران کمبودها هزینه کنند. مرتبه‌ای از انفاق نیز ایثار نامیده می‌شود که در آن افراد از نیازهای شخصی خود صرف‌نظر کرده و به نیازمندان می‌دهند، البته نمی‌توانند نیازهای خانواده خود را نادیده گرفته و انفاق کنند.
وی با اشاره به رابطه میان انفاق با احسان و نیکوکاری گفت: اشتراکاتی میان انفاق و احسان موجود است، انفاق عمدتا جنبه مالی دارد، ولی احسان می‌تواند اخلاقی و ناشی از حسن خلق، حسن گفتار و حسن رفتار باشد.
حجت‌الاسلام اژه‌ای تصریح کرد: انفاق اولا باید از مال حلال و آنچه که در مالکیت خصوصی فرد است صورت گیرد، کسی حق بذل و بخشش از بودجه‌های عمومی و دولتی را ندارد و ثانیا مالی که انفاق می‌شود، باید حقوق واجبش مثل هزینه خانواده و خمس و زکات پرداخت شده باشد، کما اینکه بهترین انفاق هزینه کردن برای همسر و فرزندان محسوب می‌شود؛ از طرف دیگر در انفاق کردن، شناخت مصادیق و موارد مورد نیاز جامعه نیز واجد اهمیت است. انفاق حد کمی ندارد و به میزان توانایی فرد بستگی دارد.
وی درباره آثار و برکات فردی و اجتماعی انفاق گفت: انفاق باعث می‌شود تا افراد اسیر مال نبوده و به آن دلبستگی نداشته باشند، در نتیجه به کمال و قرب خدا رسیده و رضایت خداوند را بر رضایت نفس خود ترجیح می‌دهند؛ از طرف دیگر مالی که انفاق می‌شود، حالت رشد پیدا می‌کند، به این صورت که چون افراد تمایل به انفاق دوباره دارند، بیشتر کار می‌کنند و خداوند نیز به درآمد و اموال آنها رشد و برکت می‌دهد، این رشد و برکت می‌تواند مادی باشد و یا اینکه اثری به جا بگذارد، مثل کسی که مال خود را صرف ساخت مدرسه می‌کند و تا زمانی که از آن مدرسه استفاده می‌شود، برای آن شخص رشد و برکت به همراه دارد.
این استاد حوزه علمیه افزود: کسانی که حاضر نیستند از مال خود انفاق کنند، همواره غصه جدایی از آن را می‌خورند، ولی خداوند به انفاق کنندگان نشاط درونی عطا می‌کند و آنها از عمل خود لذت می‌برند. به لحاظ اجتماعی نیز انفاق میان فقیر و غنی الفت برقرار می‌کند و صمیمیت را میان آحاد جامعه افزایش می‌دهد و چه بسا افراد بیماری که در اثر انفاق از مرگ نجات پیدا می‌کنند.
انتهای پیام