بررسی تطبیقی میان فلسفه غربی و اسلامی؛ مهم‌ترین دغدغه مرحوم احمدی/ مصداق عینی وحدت حوزه و دانشگاه
گروه اندیشه ــ علی الله‌بداشتی با اشاره به ابعاد مختلفی از زندگی حجت‌الاسلام والمسلمین احمد احمدی بیان کرد: ایشان در دوره‌ای متوجه شدند که دیگری بحث بدیعی وجود ندارد لذا به فلسفه غرب روی آوردند تا به بررسی تطبیقی میان فلسفه اسلامی و فلسفه غرب بپردازند.
به گزارش ایکنا؛ حجت‌الاسلام والمسلمین احمد احمدی، عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی، رئیس سازمان «سمت» و عضو هیئت امناء پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، شامگاه جمعه هجدهم خردادماه درگذشت و پیکر ایشان نیز روز یکشنبه بیستم خردادماه در شهر مقدس تشییع و در حرم مطهر حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد. برای آشنایی بیشتر با شخصیت علمی حجت‌الاسلام والمسلمین احمدی، با علی الله‌بداشتی، عضو هیئت علمی دانشگاه قم که چند سالی نیز شاگرد ایشان بوده است گفت‌وگویی داشتیم.
الله‌بداشتی با اشاره به بُعد علمی شخصیت حجت‌الاسلام والمسلمین احمدی بیان کرد: دکتر احمدی از نوادر طلبه‌هایی بودند که از زمان شاه در فکر تحصیلات جدید و آشنایی با فلسفه اسلامی و فلسفه غرب برآمدند، مخصوصا که به زبان انگلیسی نیز اهتمام ویژه‌ای داشتند، علی‌رغم اینکه در آن زمان پرداختن به این زبان چندان خوشایند نبود، اما یکی از کار‌های ایشان زبان‌آموزی بود.
وی در ادامه افزود: ایشان سپس وارد دانشکده الهیات شدند و بعد از این که دوران لیسانس را سپری کردند، متوجه شدند که دیگری بحث نو و بدیعی وجود ندارد که آن را پیگیری کنند؛ چراکه مباحث شبیه بحث‌های حوزه بود، به همین دلیل تصمیم گرفتند که به فلسفه غرب روی آوردند تا حرف جدید بیاموزند. یکی از دغدغه‌های اصلی ایشان از دوران دانشجویی تا استادی بررسی تطبیقی فلسفه اسلامی با فلسفه غرب بود.
عضو هیئت علمی دانشگاه قم تصریح کرد: بر مبنای همین تفکر بود که وقتی در قم تربیت مدرس را بنیان گذاشتند دوره دکتری فلسفه تطبیقی را نیز پیشنهاد دادند و این دوره را اصطلاحا به راه انداختند، لذا بسیار پیگیر بحث‌های تطبیقی بین فلسفه اسلامی و غرب بودند.
الله‌بداشتی با بیان اینکه مرحوم حجت‌الاسلام احمدی در مکتب علامه طباطبایی درس خواندند گفت: با آن دید وسیعی که علامه داشتند توانستند شاگردان خوبی از جمله آقای احمدی را تربیت کنند، نکته قابل توجه این که علی‌رغم این که آقای احمدی به فلسفه غرب توجه داشت و به آن روی آورد، اما هرگز غرب‌زده و مقهور فلسفه غرب نشد و آزاداندیشی و استقلال فکری خود را حفظ می‌کرد؛ یکی از کتب خوب ایشان نیز «بن‌مایه‌های شناخت» است که در آن به نقد دیدگاه‌های کانت می‌پردازد. ایشان البته به فلسفه کانت و دکارت علاقه داشت و سعی می‌کرد که این دو فلسفه را به‌خوبی بیان کند و نکته دیگر این که باید بگوییم مرحوم آقای احمدی به سلاح حوزه و دانشگاه مسلح بودند.
عضو هیئت علمی دانشگاه قم در پاسخ به این سؤال که نقش مرحوم احمدی در وحدت بین حوزه و دانشگاه چه بود؟ بیان کرد: ایشان از الگو‌های عملی وحدت حوزه و دانشگاه بودند؛ یعنی کار ایشان تنها در حد یک شعار و یک همایش برگزار کردن نبود، بلکه به صورت مداوم بین قم و تهران در رفت‌وآمد بودند؛ چون تربیت مدرس تهران و قم را بنیا‌ن‌گذاری کردند و در تربیت مدرس قم از بین طلبه‌ها دانشجو می‌گرفت و در تهران نیز کلی بود و طلبه و غیرطلبه دانشجو می‌شدند؛ بنده در دوره کارشناسی ارشد که اولین دوره تربیت مدرس فلسفه و کلام اسلامی تهران بود افتخار شاگردی ایشان را داشتم.
الله‌بداشتی تصریح کرد: ایشان با دلسوزی تمام کار‌ها را پیگیری می‌کرد و بنده مدیون زحمات ایشان هستم، رساله ارشد بنده در مورد اراده خداوند بود و با نکته‌سنجی‌های ایشان این کار را شروع کردیم و بعد نیز آن را به پژوهشگاه دفتر تبلیغات فرستادیم و به چاپ رسید. به هر حال بنده و بسیاری از اساتید دانشگاه‌های ایران که در رشته فلسفه و فلسفه تطبیقی درس خوانده‌اند مدیون زحمات دکتر احمدی هستیم و این افتخار را داشته‌ایم.
عضو هیئت علمی دانشگاه قم در ادامه به ذکر خاطراتی از استاد خود پرداخت و بیان کرد: یکی از خاطرات این که، یک کتاب در مورد توحید و صفات الهی نوشته بودم و به ایشان نیز آن را هدیه دادم و ایشان کتاب را به «سمت» بردند و به کارشناسان «سمت» ارائه دادند و بعد از مدتی از «سمت» تماس گرفتند که این کتاب را به عنوان کتاب درسی چاپ کنند، این هم از دقت‌های ایشان بود که با وسواس و دقت این کار را پیگیری کردند و آن را قابل استفاده دانستند.
الله‌بداشتی تصریح کرد: در دوران دانشجویی نیز خاطرم هست که ایشان بسیار متواضع و در عین حال دقیق و دلسوز بود و از اینکه منابع اصلی را سر کلاس بیاورد نیز هیچ مشکلی نداشت، در زبان انگلیسی نیز به عنوان زبان تخصصی بسیار مسلط بود و گاهی ممکن بود لغتی را از کتاب لغت استفاده کند، اما به جهت محتوا بسیار مسلط بود و در مقایسه با کسانی که به کشور‌های اروپایی رفته بودند، تسلط بالاتری به زبان علمی و فلسفه داشتند.
انتهای پیام
