حرام‌خواری؛ نابودکننده انسان
گروه معارف ـ حرام‌خواری از صفات رذیله و خبیثه‌ای است که از عوامل نابودکننده انسان به حساب میآید.خوردن غذای حلال انسان را از گناهان بازمیدارد.حکمرانان و ظالمان تاریخ از آنجایی‌که شکمشان از لقمه‌های حرام پُر بود پذیرای حرف حق و دستورات الهی نبودند.
به گزارش ایکنا از لرستان، حرام‌خواری از صفات رذیله و خبیثه‌ای است که از عوامل نابودکننده انسان به حساب میآید.امام علی(ع) در نامه 31 خود در نهج‌البلاغه درباره مذمت لقمه حرام می‌فرماید: «بدترین غذاها، لقمه حرام است».در این جمله، دو احتمال به نظر می‌رسد اول این‌که کارهای حرام و کارهای نامشروع، بد خوراکی است.بنابراین احتمال، معاصی، گناهان، شرارت‌ها و کارهای ناروا غذاهایی نامطلوب برای نفس انسانی هستند در مقابل، ایمان، اخلاص، تقوا، پاکی و عمل صالح و خداپسندانه غذای مطلوب روحی انسان هستند و در ثانی غذا و خوردنیهای حرام، بدخوراکی است.
در کلامی دیگر امام علی(ع) در خطبه 151 نهج‌البلاغه می‌فرماید: «و لقمه‌های حرام به شکم خود راه ندهید.شما برابر دیدگان خداوندی قرار دارید که گناهان را حرام کرد و زاه اطاعت و بندگی را آسان فرمود» نکته قابل توجه این است که حضرت در این عبارت تعبیر به لقمه‌های حرام فرمود، که در حقیقت دنیا در مقابل آخرت لقمه‌هایی بیش نیست.یعنی تمام لذت‌های دنیا در مقابل لذات آخرت بسیار ناچیز و اندک است.
در حکومت‌های ظالمانه حرام و حلال رعایت نمیشود.از اینرو نمیتوان هر کاری را انجام و هر غذایی را مورد استفاده قرار داد چون انسان‌ها در حضور خداوند هستند و هر گناهی انجام میدهند مورد توجه خداوند است و اوست که معصیت را حرام و راه‌های اطاعت و بندگی را تسهیل و آسان فرموده است.
خوردن غذای حلال انسان را از گناهان بازمیدارد.حکمرانان و ظالمان تاریخ از آنجایی‌که شکمشان از لقمه‌های حرام پُر بود پذیرای حرف حق و دستورات الهی نبودند.کسیکه قاضی و امام مردم است باید از حرام‌خواری به دور باشد و رشوه‌گیر نباشد چراکه یک زمامدار رشوه‌گیرحق مردم را ضایع و پایمال می‌کند و حکم به ناحق میدهد و عدالت را زیرپا میگذارد و ظلم و بیدادگری رواج پیدا می‌کند.
نهی از غرور ناشی از توانگری
یکی دیگر از بلاهای جامعه که افراد گریبان‌گیر آن هستند مغرور شدن به‌دلیل داشتن مال و مکنت است.امام علی(ع) در حکمت 150 نهج‌البلاغه درباره مذمت این خصلت نکوهیده می‌فرماید: «از کسانی مباش که اگر بی‌نیاز گردد مست و مغرور شود» این حالت افراد کم‌ظرفیت است که به هنگام غنا و بینیازی همه چیز حتی خدا و خویشتن را به فراموشی میسپارند و مال و ثروت و مقام تمام وجودشان را پُر می‌کند.ارزش‌های انسانی در نظرشان بی‌رنگ و بندگی خدا از دست میرود.(مکارم شیرازی، 1392: 13/245)
امام علی(ع) هنگام نیازمندی، فروتنی را جایز نمیشمرد و ستم‌کاری هنگام بینیازی را زشت میشمرد؛ ثرتمندان را به فروتنی و تواضع در برابر فقرا تشویق می‌کند تا پاداش الهی نصیب آن‌ها گردد و به توانگران نصیحت می‌کند که به ثروت و توانگری خود اعتماد نکنند زیرا ممکن است زمانی توانگری آن‌ها به تهیدستی منجر شود.
انتهای پیام
