به گزارش ایکنا؛ «صفا» در لغت به معناى سنگ سخت و صافى است كه با خاک و شن مخلوط نباشد و «مروه» به سنگ سفيد براق مىگويند. هم اكنون صفا و مروه، نام دو كوهى است كه در ضلع شرقى مسجدالحرام، در محلى به نام مسعى و با فاصلهاى حدود 395 متر رو در روى يكديگر قرار گرفته است.
امام صادق(ع) درباره نامگذارى اين دو كوه فرمودند: صفا را صفا ناميدند، بدان جهت كه آدم برگزيده بر آن فرود آمد، پس براى اين كوه نامى از اسم آدم را انتخاب كردند. خداوند عزوجل مىفرمايد «إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى آدَمَ وَ نُوحاً ...» و حوا بر مروه فرود آمده و مروه را مروه ناميدند؛ زيرا زن بر آن فرود آمد، پس نامى از مرأة براى اين كوه برگزيدند.
قرآن مجيد درباره سعى صفا و مروه در آیه 158 سوره مبارکه بقره میفرماید: «صفا و مروه از شعائر خداست. پس هركس حج و عمره خانه خدا را بهجا آورد، عيبى ندارد كه بين آن دو طواف [سعى] كند و هركه نيكى انجام دهد، خداوند سپاسگزار و داناست.»
از سوى ديگر، تلاش هاجر در جستوجوى آب براى فرزند خردسالش، نمايشگر حالت خوف و رجاى حجگزار است. در هيچ جاى عالم، در فاصله هيچ دو كوهى چون صفا و مروه، اين همه خاطرات روحانى و ملكوتى وجود ندارد. به راستى در سعى بين صفا و مروه چه مىخواهيم؟ كوه به كوه به دنبال دوست گشتن و بىتاب و مضطرب در جستوجوى قرب بودن، حيرت و سرگشتگى را پس از تقرب يافتن در طواف، به نمايش مىگذارد.
اهميت صفا و مروه
سعى، يكى از اركان حج است كه اگر حاجيان به عمد آن را ترك كنند، حجشان باطل است.
اميرمؤمنان (ع) هنگام بالا رفتن از صفا، رو به كعبه دستهايش را بالا مىبرد و مىگفت: خدايا؛ همه گناهان مرا ببخشاى. اگر بازهم گناه كردم، تو هم باز ببخشاى، تو بخشنده مهربانى. خدايا؛ با من چنان كن كه تو شايسته آنى. اگر آنگونه كه تو شايسته آنى با من رفتار كنى، مرا مىآمرزى و اگر عذابم كنى، تو از عذابم بىنيازى، ولى من به رحمت تو نيازمندم. اى آنكه به رحمت او محتاجم؛ بر من رحم كن. خدايا؛ با من چنان مكن كه من شايسته آنم، كه اگر چنين كنى، عذابم خواهى كرد، بىآنكه بر من ستم كنى. در حالى هستم كه از عدل تو پروا دارم و از ستمت نمىترسم، اى دادگر بىستم! بر من، رحم كن.
امام صادق(ع) درباره ادب سعى فرمودند: سپس به سوى صفا بيرون رو، از همان درى كه پيامبر خدا(ص) بيرون رفت. از درى كه مقابل حجرالاسود است. تا آن وادى را با آرامش و وقار، طى كنى. پس بر صفا بالا برو تا به كعبه بنگرى و رو به ركنى باشى كه حجرالاسود در آن است. پس خدا را حمد و ثنا گفته، نعمتها و نيكىهايش را براى تو، تا آنجا كه بتوانى ياد كن. سپس هفتبار «الله اكبر»، هفتبار «الحمدلله» و هفتبار «لا اله الا الله» بگو و سه مرتبه چنين بگو: جز خداى يكتا، معبودى نيست. شريكى ندارد و سلطنت و ستايش، از آن اوست. زنده مىكند و مىميراند و او زندهاى است كه مرگ ندارد و بر هرچيزى تواناست. سپس بر پيامبر(ص) درود بفرست و سه بار بگو: خدا، بزرگتر است بر اينكه هدايتمان كرد، ستايش، خدا را بر اينكه هدايتمان كرد و ما را آزمود و ستايش از آن خداى زنده پابرجا و ابدى است.
و سه بار بگو: شهادت مىدهم كه جز خدا، معبودى نيست و محمد، بنده و فرستاده اوست. جز او را نمىپرستيم. دين را براى او خالص ساختهايم هرچند مشركان را ناخوش آيد. نيز سه بار بگو: خدايا؛ از تو خواستار گذشت، عافيت و يقين هستم. و سه بار بگو: خدايا در دنيا به ما نيكى و در آخرت نيز نيكى عطا كن و ما را از عذاب آتش، نگه دار. سپس، صد بار «الله اكبر»، صد بار «لا اله الا الله»، صد بار «الحمدلله» و صد بار «سبحان الله» بگو. آنگاه بگو: جز خداى يكتا معبودى نيست. به وعدهاش وفا كرد، بندهاش را نصرت بخشيد و به تنهايى بر احزاب غالب شد. سلطنت و ستايش تنها از آن اوست. خدايا؛ در مُردن و پس از آن، برايم بركت قرار بده. خدايا؛ از تاريكى و وحشت قبر، به تو پناه مىبرم. خدايا؛ آنروز كه سايهاى جز سايه تو نيست، مرا در سايه سار عرش خويش، قرار ده و دين و جان و خانوادهات را پيوسته به خداوند، بسپار و بگو: دين و جان و خانوادهام را به خداى مهربانى مىسپارم كه امانتها را ضايع نمىكند. خدايا؛ مرا طبق كتاب خود و سيره پيامبرت، به كار گير و بر آئين او بميران و از فتنه نگاهم دار. سپس سه بار تكبير بگو، سپس دوباره آن دعا را بگو و يكبار تكبير و بار ديگر دعا را بخوان. اگر همه اينها را نتوانستى، بخشى از آن را بگو.
انتهای پیام