به گزارش ایکنا از همدان، امام محمدباقر(ع) پنجمین امام شیعیان، شکافنده و تبیینکننده علوم اسلامی در سال 57 هجرى در مدینه متولد شد، ایشان نخستین مولودى است كه در خاندان علویان از التقاى دو بحر امامت تولد یافته و به شجره پاكیزه نبوت منتهى مىشود.
امام محمّد باقر (ع) در میان برادرانش، خليفه و جانشين پدرش امام سجّاد (ع) بـود و پس از او بـه مـقـام امـامـت رسـيـد، ایشان در فـضـايـل انـسـانـى و عـلم و پـارسايى، بر همه برادرانش برترى داشت و نامش در ميان شـيعه و سنّى از همه آنان بلند آواه تر و در مقامهاى معنوى از همه بزرگتر و ارجمندتر بود.
آن حضرت را باقر میخواندند زیرا علوم را میشکافت و باز میکرد، لقب باقر و شکافنده علوم توسط پیامبر اکرم (ص) به حضرت باقر (ع) داده شده است، این مطلب در روایات بسیاری از طریق شیعه و سنی نقل شده است، دانش امام باقر (ع) نیز همانند دیگر امامان از سر چشمه ی وحی بود
زندگی امام محمدباقر(ع) با فراز و نشیبهای مختلفی همراه بود به گونه ای که ایشان همواره به دلیل شرایط خاص سیاسی در انزوا قرار داشت، این امام بزرگوار میدانست که فرهنگ تشیع در حال پیش روی به طرف انحرافات است و باید در این هنگام به یک انقلاب وسیع فرهنگی دست زد، این عمل ایشان همراه با تشکیل حوزه علمیه و تربیت شاگردان برجسته فقه آل محمد(ص) همراه شد تا خط فکری تشیع را بر همگان آشکار کند.
امام باقر(ع) با وجود تمام سخت گیریهای حاکمان بنی امیه هیچگاه از تبیین معارف اهل بیت(ع) دست برنداشت، دوران امامت امام محمدباقر(ع) از لحاظ سیاسی با مشکلات فراوانی روبرو بود، فساد سیاسی حاکمیت، مدیریت بنی امیه و رشد انحراف در معارف دینی در جامعه اسلامی آن روزگار دیده میشد که همگی متکی بر آداب و سنن جاهلی بودند.
تبعیض، بی عدالتی، جهالت، فساد اخلاقی و ... به عنوان نوعی مقابله با اسلام بود اما با تمام این شرایط امام محمدباقر(ع) در اواخر دوران بنی امیه و اوایل حکومت بنی عباس فرصت بزرگی را برای تشکیل جلسات بحث، گفت وگو و مناظرات علمی فراهم آورد و با استفاده از این مهم یک دگرگونی گسترده علمی را در جهان اسلام پایه گذاری کرد، چنانکه دانشمندان مسلمان گامهای بلندی در راه شکوفایی درخت دانش و علم بر داشتند و از همان زمان دوران درخشان تمدن اسلامی پدیدار شد.
آیت الله جوادی آملی به اهتمام امام باقر علیه السلام در انسجام متینن بین قرآن و عترت اشاره میکند و میفرماید: هماهنگی قرآن و عترت، همان پیوند ناگسستنی وجود علمی و عینی اسمای حسنای خداست، آنچه در عصر حضرت ختمی نبوّت (ص)پدید آمد، نمونه کامل این ربط وثیق است، یعنی نه قرآن بدون ولایت معصومان (ع) مصداق عینی «یهدی للتی هی أقوم؛ به راستی به آیینی که از همه آیینها استوارتر و جامع تر است هدایت میکند»( اسراء / آیه 9) است و نه اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام بدون قرآن، سببِ کمال دین و تمام نعمت و رضایتمندی خدا نسبت به اسلام خواهند بود.
سه شاگرد ایرانی امام محمد باقر(ع)
ورود اسلام به ایران و گرایش ایرانیان به این دین مبین، یکی از مهم ترین حوادث تاریخی، برای ملت ایران است. گرچه اسلام با شتاب خیره کننده ای در ایران پیش رفت؛ ولی حاکمیت عقیدتی اسلام بسیار آرام و ریشه دار صورت پذیرفت و توجه اسلام به حق و عدالت اجتماعی از مهم ترین عوامل گرایش ایرانیان به اسلام بود.
ایرانیان پس از گرایش به اسلام، روح و معنی اسلام را در خاندان اهل بیت علیهم السلام یافتند و با خاطره شیرینی که از حکومت عدل حضرت علی(ع) داشتند، تحققّ عدالتِ اجتماعی را در مکتب فرزندان او یافتند. آنان با مشاهده سجایای اخلاقی، علمی، دینی، سادگی و بی آلایشی اهل بیت(ع) و شیعیان آنان، به مکتب تشیّع گرایش پیدا کردند و برخی جزء اصحاب ائمّه اطهار(ع) شدند که به مرور زمان بر تعداد آنان افزوده شد
امام محمدباقر(ع) با تأسیس اوّلین دانشگاه اهل بیت(ع)، شاگردان و اصحاب بسیاری را تربیت کرد و صدها فارغالتّحصیل در موضوعهای گوناگون به جامعه عرضه نمود، شیخ طوسی در رجال خود، اصحاب و شاگردان امام محمد باقرعلیه السلام را ۴۶۲ مرد و دو زن دانسته است.
در این میان نام سه تن از ایرانیان به چشم میخورد که، ابو اسماعیل حمّاد بن ابی سلیمان از ایرانیان مقیم کوفه، داوود بن ابی عذافر قشیری سرخسی، با اصالتی خراسانی و محمّد بن اسحاق بن یسار بن خیار (ابوعبدالله) از موالیانی است که پدرانش مسیحی بودند و یسار بن خیار یا یسیار بن کوتان از مسیحیانی بود که در «نُفیره»، روستایی در حوالی عین التّمر زندگی میکردند و این منطقه، جزء ایران و از نواحی تابعه عصر ساسانی بود.
امام باقر (ع) پس از عمرى تلاش در ميدان بندگى خدا و احياى دين و ترويج علم و خدمات اجتماعى به جامعه اسلامى، در روز هفتم ماه ذو الحجه سال 114 به شهادت رسید، منابع روايى و تاريخى علت شهادت آن حضرت را مسموميت دانسته اند، مسموميتى كه دسته اى حكومت امويان در آن دخيل بوده است.
اخلاق نیکو، بخش عمده ای از دینداری به شمار میرود که در روایتهای بسیاری از ائمه اطهار و رسول اکرم(ص) بدان اشاره شده است. جامعه اسلامی زمانی بر راه درست خواهد رفت و در برهه ای شایسته این صفت خواهد بود که بیش از همیشه بر مسیر اخلاق انسانی گام بردارد؛ چون موازین اخلاقی برای هر فردی همچون قوانین برای جامعه است. بنابراین باید با بهره گیری از سیره این امام همام(ع) در همه مراحل زندگی با روشن بینی و بصیرت، اخلاق را سرلوحه قرار داد تا اینگونه راههای دشوار هموار شود.
انتهای پیام