مرا در دیده دیدار تو مانده است...

مرا در دیده دیدار تو مانده است...

جمعه ۳۱ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 April 19

نسخه اصلی

مرا در دیده دیدار تو مانده است...

هزاران فلسطینی یک بار در ماه با اتوبوس‌های صلیب سرخ به ملاقات اعضای خانواده خود که در زندان‌های اسرائیل اسیر شده‌اند،‌ می‌روند.

۱۳۹۷/۰۸/۱۹ - منابع خارجی

فاطمه در یک روستا، خارج از حبرون زندگی می‌کند. در روزهای ملاقات زندان او باید دو دخترش را صبح زود از خواب بیدار کند تا به اتوبوس برسند و بتواند در ساعت 6 صبح از حبرون خارج شود.

فلسطینی‌ها در حبرون قبل از سوار شدن به اتوبوس صلیب سرخ برای یک روز طولانی و خسته کننده غذا و آب تهیه می‌کنند.

بستگان اسیران فلسطینی در ایست بازرسی منتظر می‌مانند. فلسطینیان برای ورود به سرزمین‌های اشغالی نیاز به مجوز دارند. در روزهای شلوغ وقتی صدها نفر برای ملاقات به زندان‌ها می‌روند، عبور از ایست بازرسی ممکن است ساعت‌ها طول بکشد.

ملاقات‌ زندانیان به لحاظ جسمی و احساسی، مخصوصا برای سالمندان خسته کننده است. مونا درغمه 70 ساله مبتلا به فشار خون بالا و دیابت است. خانواده‌اش سعی کردند او را از رفتن منصرف کنند، اما او تنها فرصتی را که هر ماه برای دیدن پسرش دارد از دست نمی‌دهد.

درغمه در فاصله بین ملاقات فرزندش، نامه‌هایی را که پسرش برای او از زندان نوشته است را دوباره می‌خواند.

یک زن فلسطینی عکس‌های فرزند خود را برای شوهر دربندش می‌برد.

خیری اسکفی 76 ساله می‌گوید: هر بار که من به دیدن پسرم می روم نمی توانم فکر کنم این ممکن است آخرین دیدار باشد.خیری نیازمند درمان دیالیز است و نیاز به یک آمبولانس خاص برای سفر دارد. یک آمبولانس فلسطینی او را به ایست بازرسی منتقل می‌کند، جایی که او توسط یک اتوبوس اسرائیلی‌ برده می‌شود.

سفر طولانی به زندان‌ها به خصوص برای افراد معلول چالش‌برانگیز است. محمد الحریمی، از بیت لحم، به یک تاکسی ویژه نیاز دارد تا بتواند به ملاقات فرزند دربند خود برود.

اومیما سولهه از نابلس می‌گوید: من دختر نوزادم را در یکی از زمان‌های ملاقات همراه آوردم و او را از طریق شیشه به شوهرم نشان دادم. این تنها زمانی بود که در زندگی‌ام دیدم او گریه می‌کند.

یک اتوبوس با خانواده‌های اسیران، رام‌الله را ترک می‌کند. آنها مجبورند با پای پیاده از ایست بازرسی عبور کنند و در طرف دیگر اتوبوس اسرائیلی بگیرند.

ایمان اهل حبرون درباره زمان ملاقات با شوهرش می‌گوید: من برای روز ملاقات لحظه شماری می‌کنم و پس از آن احساس تهی بودن می‌کنم. وقتی تلفن قطع شود، من به شیشه ضربه می‌زنم. نمی‌توانم احساسم را توضیح دهم.

ایمان می گوید: من تمام لباس‌ها، نامه‌ها و پتو‌های قدیمی او را نگه می‌دارم.

ام ناصر می‌گوید: وقتی چشمان من به تدریج توان دیدن را از دست می‌داد، نمی خواستم به پسرم بگویم، نمی‌خواستم او را نگران کنم. وقتی برای ملاقات به زندان رفتم، من فقط وانمود می‌کردم که می‌توانم او را ببینم." دخترش بعدا به برادر اسیرش در مورد مشکل بینایی مادرش گفت.

میسون سلمه از نابلس می‌گوید: من سعی می‌کنم خیلی چیزها را در آن 45 دقیقه به طور خلاصه به او بگویم. هر چیزی را که اتفاق افتاده است می‌گویم و اینکه هر یک از بچه‌ها در مدرسه چه کار می‌کنند. او از زمانی که شوهرش اسیر شده است، تنهایی از شش کودک خود مراقبت می‌کند.

سندوس می‌گوید: برای من توضیح دادن این مسائل به فرزندانم دشوارترین کار است.

نظرات بینندگان