تاج‌گذاری به جای امامت؛ خطایی سهوی ولی بنیان‌کن

به گزارش ایکنا؛ 9 ربیع‌الاول؛ روز آغاز امامت امام زمان(عج) است که امت شیعه این روز را به همین مناسبت به جشن و سرور می‌پردازند؛ این روز یکی دو دهه و به خصوص در سالیان اخیر مورد توجه ملت ایران قرار گرفته است؛ البته برخی اقوال این روز را مصادف با به درک واصل شدن عمربن سعد از طراحان و قاتلان اصلی امام حسین(ع) می‌دانند.

البته مناسبت دیگر که در میان برخی به عیدالزهرا(س) مشهور است، در سالیانی نه چندان دور مجالسی گرفته می‌شد که با شان اهل‌بیت(ع) سازگاری نداشت؛ اگرچه بنابر اقوال برخی بزرگان از جمله شیخ مفید و علامه حلی انتساب تاریخی این روز هم مشکل دارد، اصل برگزاری چنان مجالسی از سوی بزرگان و مراجع مورد خدشه است.

افرادی که این مجالس را می‌گیرند روایت «رفع القلم» را مستند افعال خود قرار می‌دهند؛ این روایت می‌گوید عیدالزهراء(س)، روز رفع قلم است و انسان هر حرفی بزند و هر فعلی به ویژه با شرح فوق انجام دهد، در قیامت و در پرونده او محاسبه نمی‌شود؛ لذا هر دشنامی که به دشمن اهل بیت(ع) داده شود با هر ادبیاتی مجاز است؛ حال آن که برخی از مراجع معظم تقلید از جمله آیات عظام مکارم شیرازی، صافی گلپایگانی و میرزاجواد تبریزی سند این روایت را نقد کرده و تاکید دارند که این روایت در منابع معتبر وجود ندارد.

این مراجع عظام معتقدند که علاوه بر نقد سندی، محتوای روایت مخالف با قرآن و سنت پیامبر(ص) است و در رد محتوای آن می‌توان به دو آیه شریفه انتهای سوره مبارکه زلزال استناد کرد که می‌فرماید هر کسی به اندازه ذره‌ای کار خیر و یا شر انجام دهد آن را می‌بیند؛ ایشان همچنین به روایتی استناد می‌کنند که فرمود: «لا تنال ولایتنا الا بالعمل و الورع»؛ بنابراین انجام کاری حرام درهر روزی و به هر مناسبتی حرام است و تفاوتی میان این روز و روزهای دیگر نیست.

اما گذشته از این موضوع رفع القلم، گاهی خطایی در سخنان منبری‌ها و حتی برخی منبری‌های مشهور و به تبع آن عده قابل توجهی ازمردم دیده می‌شود که گرچه سهوی و به مثابه سهله و سمحه است ولی در تضاد با تفکر شیعی است و آن جایگزینی واژگانی مانند «سلطنت» و «تاجگذاری» به جای «امامت» است؛ امامت تفکر ناب اسلامی و شیعی است که در میان پیروان هیچ دین و مکتب و مسلکی نمونه ندارد؛ امامت نصبی الهی و قدسی است و این واژه نه‌تنها بار رهبری و فرماندهی و حکومت دارد بلکه بیش از آن باری معنوی و قدسی در ذات آن نهفته است.

سلطنت و تاج‌گذاری گرچه در قرون گذشته میان اقوام و ادیان مختلف امری مرسوم و شناخته شده بود و ایران نیز تاریخی 2500 ساله از سلطنت و تاجگذاری را تجربه کرده است ولی حتی در دنیای سکولار غربی هم، این مفهوم جایگاهی ندارد و حتی در برخی کشورهای اروپایی که ملکه، سلطنت و تاجگذاری وجود دارد آن را حمل بر عقب‌ماندگی فرهنگی آن دیار می‌کنند.

امامت شیعی که تفکری برگرفته از غدیر و قرآن و سنت پیامبر(ص) است از یکسو خود را در مواجهه با تفکر جدایی دین از سیاست و سکولاریسم در دوره کنونی و از سوی دیگر در برابر دموکراسی و مردم‌سالاری غیردینی که مبنای آن در دنیای اسلام از سقیفه آغاز شد قرار داده است، لذا بازگشت به واژگانی چون سلطنت و تاجگذاری ولو اینکه سهواً و از روی تسامح باشد تکیه بر ادبیاتی نادرست و پوسیده و یادآور زعامت پادشاهان ظالم است؛ در حالی که اندیشه امامت، تفکر هدایت تشریعی و تکوینی بشریت در پرتو هدایت‌های امامی الهی و قدسی است که در دوره غیبت دست طالبان حقیقت را گرفته و به مقصد می‌برد و در دوره حضور نیز با دست و دل مهربان خویش عقول بشریت را رشد داده و سرنوشتی را برای دنیا رقم می‌زند که آرزوی 124 هزار پیامبر و نبی و 13 معصوم(ع) است.

امامت ریشه در آیات قرآن کریم دارد و وقتی حضرت ابراهیم(ع) به دنبال سال‌ها، نبوت از خداوند درخواست امامت برای خود و برخی از ذریه‌اش دارد خداوند شرط آن را ظالم نبودن می‌داند حال آن که از دید نگارنده ظلم قرین سلطنت و تاجگذاری و نهفته در ذات آن است؛ کبریایی و سلطنت تنها زیبنده ذات قدسی الهی است و آنچه انبیاء و ائمه(ع) هم مجاز بر آن شدند «خلیفة‌اللهی» است و خلیفه حق ندارد چیزی بگوید و رفتاری انجام دهد و رسمی را تقریر فرماید که دون شان خلیفة اللهی اوست.

انتهای پیام