فلسطین؛ خاستگاه نبوت
گروه سیاست و اقتصاد - فلسطین منطقه‌ای است که از دیرباز تاکنون خاستگاه ظهور ادیان ابراهیمی بوده و از این جهت برای پیروان هر یک از این مذاهب دارای اهمیت بسیاری است.
فلسطین به دلیل موقعیتی که دارد مورد توجه کشورها قرار گرفته است و همچون پلی کشورهای عربی اسلامی آسیا را به آفریقا و اروپا متصل می‌کند. از طرف دیگر یکی از مهم‌ترین اماکن مقدس ادیان ابراهیمی در فلسطین با عنوان شهر اورشلیم یا بیت‌المقدس است که بر روی یک تپه بنا شده است. کوه صهیون از شرق و کوه زیتون از غرب این کشور را احاطه کرده است.
تاریخ پیدایش فلسطین را در 2500 سال پیش از میلاد مسیح می‌توان جستجو کرد. هنگامی که گروهی از قبایل عرب از جزیرة‌العرب به سمت سواحل جنوب دریای مدیترانه کوچ کردند، عده‌ای در فلسطین ساکن و از راه کشاورزی زندگی خود را سپری می‌کردند که به آنان «کنعانیان» می‌گفتند. به دلیل حضور همین افراد بود که فلسطین را «ارض الکنعان» نیز می‌نامیدند. مهم‌ترین طایفه کنعانیان «یبوسیون» نام داشت که در بیت‌المقدس ساکن شده و به جهت حضور اینان بود که بیت‌المقدس را «یبوس» می‌نامیدند.
عده‌ای دیگر از اعراب به لبنان رفته و از راه دریانوردی امور زندگی را می‌گذراندند که آنان را «فنیقی»ها می‌نامیدند. بعد از گذشت 100 سال حضرت ابراهیم(ع) به ارض الکنعان مهاجرت کرد؛ با تولد فرزند وی، یعنی اسحاق و سپس یعقوب از آن خاندان، بنی‌اسرائیل به وجود آمد.
در زمان حکومت فراعنه بر مصر و پیش از ظهور حضرت موسی(ع) جمعیت اسرائیلیان در فلسطین افزایش یافت. بنی‌اسراییل در اثر فشار فرعونیان توسط حضرت موسی(ع) از مصر به فلسطین مهاجرت کردند. براساس گواهی قرآن کریم، حدود سال 1000 قبل از میلاد، به جهت فشار کنعانیان بر بنی اسراییل «طالوت» زعیم آن قوم گردید و پایه‌گذار دوران قدرت بنی‌اسراییل در فلسطین شد. پس از وی حضرت داوود(ع) شهر اورشلیم را از دست فلسطینیان خارج ساخت؛ او در نظر داشت که معبدی در بیت‌المقدس بنا کند که بعد از وی، فرزندش حضرت سلیمان(ع) به تکمیل این بنا همت گماشت. حضرت سلیمان 40 سال سلطنت کرد.
جنگ‌هایی که توسط حکومت آشوریان در زمان پادشاهی بخت‌النصر به راه افتاد، منجر به اسارت یهودیان شد. پایان این اسارت به زمان پادشاهی کوروش در ایران باز می‌گردد. او با تسخیر بابل و براندازی حکومت آشور، یهودیان را از بند اسارت آزاد کرد و شهر اورشلیم را بازگرداند. آرامش برای مردمان اورشلیم تا زمان پادشاهی داریوش سوم ادامه داشت اما این آرامش با حمله اسکندر مقدونی به ایران، مصر، سوریه و فلسطین خاتمه یافت و نتیجه این جنگ‌ها ویرانی و خونریزی فراوانی را به همراه داشت.
پس از اسکندر امپراطوری روم با قدرتی که کسب کرده بود به فلسطین و سوریه حمله کرد و 12 هزار یهودی را به قتل رساند و ویرانی‌های فراوانی را به بار آورد. در این شرایط یهودیان چشم انتظار ظهور مسیح(ع) بودند تا همچون منجی آنان را نجات دهد. بعد از مدت بسیاری حضرت عیسی(ع) نیز در شهر ناصره در فلسطین به رسالت مبعوث گردید. این اتفاق سبب دو دسته شدن بنی اسرائیل به مسیحیان و یهودیان گشت.
در سال 70 میلادی شهر اورشلیم توسط امپراطور روم محاصره شد. پس از رومیان خسرو پرویز دوم، پادشاه ساسانی، این شهر را فتح کرد اما بعد از مرگ وی این شهر دوباره به دست مسیحیان افتاد.
تا دوران ظهور پیامبر اسلام(ص) سرزمین‌های فلسطین بارها و بارها بین امپراطوری‌های ایران و روم تبادل شد. بعد از بعثت پیامبر(ص) در زمان خلافت عمر، سپاه اسلام به فلسطین وارد شد و طی آن مسلمانان با مردم فلسطین پیمانی بستند و آنان را در پذیرش دین آزاد گذاشتند و مردم فلسطین نیز زمانی که حقانیت دین اسلام را مشاهده کردند، به دین اسلام گرویدند.
جنگ‌های صلیبی، نخستین منازعه با بن‌مایه‌های مذهبی بر سر فلسطین
با نگاهی به تاریخ فلسطین می‌توان دریافت، این شهر تقریباً بین هر سه دین یهود، مسیحیت و اسلام تبادل گشت و برای هر کدام از پیروان، این سرزمین مکانی مقدس بشمار می‌رفت. این سرزمین جایگاه معبد سلیمان(ع)، عروج عیسی مسیح(ع) و قبله نخست مسلمانان و جایگاه معراج پیامبر اسلام(ص) بود؛ در واقع هر کدام از پیروان ادیان ابراهیمی خود را وارث این سرزمین می‌دانستند.
فلسطین و سرزمین‌های آن تا مدت‌ها در اختیار مسلمانان بود. در دوره ترکان سلجوقی، آن‌ها توانستند بخش‌های زیادی از سرزمین‌های فلسطین و ترکیه امروزی را تسخیر کنند که همین امر زمینه‌ساز بروز درگیری‌های مذهبی بر سر فلسطین شد.
تخریب کلیسای مقبره مقدس توسط خلیفه فاطمی مصر در سال ۱۰۰۹ یکی دیگر از عوامل بروز درگیری مذهبی میان مسیحیان و مسلمانان بود. همچنین خشونت سلجوقیان یکی از دلایل حمایت از شکل‌گیری جنگ‌های صلیبی در جهان مسیحیت گردید.
سال 1095 آغازگر جنگ‌های صلیبی بود. این جنگ‌ها دو قرن به طول انجامید. براساس یافته مورخان یکی از علل وقوع جنگ صلیبی مسئله فلسطین بود. در ابتدای کار صلیبیون پس از نبردی سخت و محاصره‌ای طولانی بیت‌المقدس، وارد شهر شده و دست به قتل عام زدند و همه چیز را به عنوان غنیمت، غارت کردند.
هدف شکل‌گیری این جنگ‌ها در ابتدا بازپس گیری اورشلیم و سرزمین‌های مقدس از دست مسلمانان بود. آنان می‌خواستند بنا به درخواست رهبران امپراتوری روم شرقی از پیشروی ترکان سلجوقی در آناتولی جلوگیری کنند.
صلیبیان در ابتدا موفقیت‌های موقتی داشتند اما سرانجام از سرزمین‌های مقدس بیرون رانده شدند؛ در سال 395 میلادی امپراطوری روم باستان تجزیه شد و فلسطین به یکی از ایالت‌های مسیحی نشین روم باستان، یعنی بیزانس، تبدیل شد. در سال 1099 میلادی فلسطین طی یک جنگ صلیبی توسط اروپائیان تصرف شد. پس از تصرف این شهر توسط اروپائیان، به دلیل اینکه اکثر جمعیت فلسطین را مسلمانان تشکیل داده بودند، تصمیم به قتل آنان گرفته و 600 هزار تن از مسلمانان کشته شدند.
فلسطین 88 سال در اختیار صلیبیون بود و در طی این سال‌ها رفتار آنان با مسلمانان بسیار ناپسند بود تا اینکه در سال 1187 میلادی این شهر توسط صلاح‌الدین ایوبی باز پس گرفته شد. صلاح‌الدین ایوبی علی‌رغم رفتار ناپسند صلیبیون با مسلمانان، با آنان رفتاری مناسب داشت و آنان را در انتخاب دین آزاد گذاشت و از انجام هرگونه قتل و غارت آنان پرهیز کرد.
این جنگ‌ها تا 9 دوره ادامه پیدا کرد که جنگ نهم پایان‌بخش جنگ‌های صلیبی در خاورمیانه بود.
ادامه دارد...
انتهای پیام
