به گزارش ایکنا از البرز، حجتالاسلام عباس صبوحی، مدرس مؤسسه تدبر در کلام وحی قم امروز، ۲۱ آذرماه در همایش تدبر در کلام وحی که به همکاری ادارهکل ارشاد البرز برگزار شد، اظهار کرد: گاهی روزمرگی و غفلت باعث میشود که عظمت قرآن، این کتاب الهی را فراموش کنیم.
وی افزود: قرآن کریم کتاب خالق بشر خطاب به بشر است، کلام کسی است که هفت آسمان و زمین و همه عالم را آفریده، ابتدا و انتهای عالم به دست اوست، هدایت و آینده و گذشته انسان به دست اوست. حال چنین خدایی انسان را مخاطب قرار داده و در قالب یک کتاب الهی با مخلوق خود سخن گفته است تا انسان را از غیب مطلع کند. البته منظور از غیب نه آن ماؤرایی است که اطلاع یا عدم اطلاع از آن نقشی در زندگی انسان ندارد بلکه منظور از غیب آن حقایقی است که در پشت پرده و در متن عالم وجود دارد و عدم اطلاع از آن انسان را زمین میزند و انسان بدون آگاهی از این حقایق راه خود را گم میکند.
صبوحی گفت: نفس انسان نسبت به وحی الهی مثل یک گیرنده عمل میکند و این گیرنده که از آن بهعنوان فطرت الهی یاد میشود در صورتی که سالم مانده باشد میتواند حقایق را دریافت کند و از این حقایق در جهت تشخیص مصلحت استفاده کند. اگر این فطرت پاک باشد نسبت به حقیقت قرآن دریافت مطلوب دارد و میتواند از علم و آگاهی که خداوند از طریق قرآن منتقل به انسان میکند بهرهمند شود.
مدرس مؤسسه تدبر در کلام وحی قم اظهار کرد: خداوند از طریق قرآن، معرفت و علمی را در اختیار انسان قرار میدهد که روزی فقط مطهرون، اهل بیت و خواص به آن دسترسی داشتند اما خداوند با نزول قرآن، حقایق را متناسب با نیاز بشر در اختیار انسان قرار میدهد.
وی افزود: انسان وقتی از عظمت قرآن غافل شود فراموش می کند که با چه کتابی مواجه است. اینکه امروز قرآن به کتابی تبدیل شده که فقط بر سر طاقچهها و مجالس عروسی و عزا کاربرد دارد و نسبت به آن عطش و نیازی احساس نمیشود از تصور عدم نیاز انسان نشات گرفته است. متأسفانه انسان همیشه خود را آگاه و بینیاز میداند و جاهلانه عمل می کند. تصور می کند که نیازی ندارد کسی برایش راه را مشخص کند. نیازی ندارد کسی دستش را بگیرد و راه را مشخص کند. به او برنامه بدهد و فکر میکند آنچه را که برای زندگی نیاز دارد میداند. چون فقط از دید خودش به زندگی نگاه می کند نه از زاویه دید خالقی که از گذشته و آینده و انواع خیر و شری که در مسیر زندگی پیش روی انسان قرار دارد مطلع است.
صبوحی گفت: حال وقتی انسان از منظر قرآن به زندگی نگاه می کند متوجه میشود که حیات ابعاد و زوایای مختلفی دارد و اگر در این مسیر از قرآن بهره مند شود می تواند یک زندگی سالم بسازد، یک زندگی که نه تنها دنیای انسان را تامین میکند بلکه آخرت انسان را هم میسازد.
وی اظهار کرد: تدبر در قرآن وقتی حاصل میشود که انسان احساس نیاز کند و وقتی اولین نیازهایش پاسخ داده می شود و از اولین معارف مطلع میشود تازه میفهمد که چقدر خلأ دارد. انسان بر گرسنگی و تشنگی مادی واقف است اما گاهی گرسنگی و تشنگی معنوی برای انسان روشن نیست چه بسا افرادی که از لحاظ معنوی گرسنه و تشنه هستند و خودشان از این گرسنگی و تشنگی خبرندارند و تازه وقتی به غذای روح میرسند متوجه نیاز خود میشوند.
مدرس مؤسسه تدبر در کلام وحی قم اضافه کرد: حقیقت قرآن با فطرت انسان هماهنگی دارد چون خلقت انسان بر مبنای همین حقایق است و وقتی انسان با این حقایق آشنا میشود خلاهایش پر میشود و احساس آسودگی میکند. قرآن به انسان یادآوری میکند که ای انسان تو حرکتی داری و این حرکت یک حرکت مرحله به مرحله است و این حرکت نیاز به برنامه دارد. حال میخواهی به برنامه چه کسی اعتماد کنی؟ به برنامه خودت یا یکی مثل خودت که هنوز مسیر را نرفتهاید و از هیچ چیز آگاهی ندارید یا برنامه کسی که نه تنها از همه چیز باخبر است بلکه خودش شما را آفریده است.
صبوحی در ادامه به ضرورت تدبر در قرآن تاکید کرد و گفت: تدبر در قرآن یک دعوت درون دینی نیست و تنها به مسلمانان اختصاص ندارد. تدبر در قرآن یک دعوت همگانی برای همه بشریت است. خداوند در قرآن میفرماید اگر مشرک میخواهد حقیقت قرآن را بشناسد راهی جز تدبر در قرآن ندارد چون تدبر یعنی فهمیدن و وقتی فهم حاصل شود بسیاری از مقاومتها و مقابلهها شکسته میشود. انسان وقتی در قرآن تدبر میکند و به ارزش واقعی کتاب الهی پی میبرد به سخن امام سجاد(ع) میرسد که میفرماید «اگر همه عالم مرا تنها بگذارند و من باشم و قرآن، دچار ترس نمیشوم چون همه چیز دارم».
وی در پایان گفت: اگر می خواهیم قرآن را از مهجوریت خارج و کلام الهی را در جامعه جاری و ساری کنیم باید تدبر در قرآن را به یک فرهنگ تبدیل کنیم و ابتدا هم از خودمان شروع کنیم.
انتهای پیام