اندیکا؛ زیبای محروم

اندیکا؛ زیبای محروم

سه‌شنبه ۲۸ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 April 16

نسخه اصلی

اندیکا؛ زیبای محروم

روستای محروم ده دیک شیمبار در منطقه اندیکا واقع در شمال شرقی استان خوزستان قرار دارد، این روستا و روستاهای همجوار آن از کمترین امکانات رفاهی همچون آب، برق و گاز محروم هستند. بخش مهمی از امرار معاش روستاییان این منطقه از کمک‌های کمیته امداد امام خمینی(ره) می گذرد.

۱۳۹۷/۱۲/۱۶ - زینب مهدوی

روستای محروم ده دیک شیمبار در منطقه اندیکا استان خوزستان قرار دارد، در فواصل زمانی مختلف کمیته امداد امام خمینی(ره) به مردم این روستا کمک‌رسانی می‌کند.

این روستا در منطقه صعب العبوری قرار دارد و ماموران کمیته امداد امام خمینی(ره) برای مردم آن که به سختی زندگی می‌کنند، کالا و اقلام اولیه زندگی می‌رسانند.

با توجه به قرار گرفتن این روستا در آن سوی رودخانه شیمبار مامور کمیته امداد، کمک‌ها را در کنار رودخانه قرار می‌دهند.

مردم در سوی دیگر رودخانه شیمبار منتظر دریافت کمک‌‌های کمیته امداد امام خمینی(ره) هستند. این کمک‌ها در برگیرنده اساسی‌ترین نیاز خانواده‌ها همچون: برنج، روغن، وسایل بهداشتی و گرمایشی و گاها لباس و کفش برای کودکان است.

ماموران کمیته امداد امام خمینی(ره) به همراه یکی از اهالی روستا موکتی که برای مردم آورده‌اند را متر می‌زنند. مردم در این منطقه از کمترین و ساده ترین امکانات مانند آب لوله کشی و برق بی‌بهره‌اند.

محمد، یکی از مردان روستا است که کمک‌ها را از رودخانه عبور می‌دهد، او دو فرزند خود را برای تحصیل در مدرسه به همین شکل از آب عبور می‌دهد.

ملیکا به همراه والدین خود برای دریافت کمک به کنار رودخانه آمده است، او از کمک‌هایی که به خانواده آنها شده است خوشحال است. ای کاش این هدایا کمکی هم به روح و حس کودکانه ملیکا می‌کرد.

بی‌بی به کمک محمد از رودخانه عبور می‌کند؛ او همراه کودکش برای دیدن اقوامش از رودخانه عبور و به روستای دیگری می‌رود، بی‌بی مرغ را برای چشم روشنی، پیشکش می‌برد.

زنان روستا از وضعیت سخت معیشتی و رفت و آمد خود گله می‌کنند؛ به غیر از خانه داری و نگهداری کودکان بیشتر کارها و امورات زندگی در این منطقه بر عهده زنان است.

زن روستایی منتظر است تا با تراکتور فرزندش را به درمانگاه ببرد، اغلب زنان برای رفت و آمد از روستای خود به مناطق دیگر از این رودخانه عبور می‌کنند.

اهالی روستا کمک‌های دریافتی را به کمک الاغ تا محل سکونتشان حمل می‌کنند؛ گاهی آنها حتی تا یک ساعت پیاده روی می‌کنند تا به منزل یا چادر خود برسند.

کودکان در این منطقه پا به پای بزرگترهای خود کار می‌کنند، آنها حتی برای تحصیل به مدرسه روستای دیگری می‌روند.

ابوالفضل با بدست گرفتن کفش‌های خود سعی بر رد شدن از گل و لای جاده را دارد؛ مسیرهای کوهستانی و خاکی روستا در زمان بارندگی و فصل سرما عبور و مرور را برای ساکنین این منطقه دشوار کرده است.

با توجه به عدم وجود پل بر روی رودخانه، مردم روستا برای دریافت کمک باید از آب رودخانه عبور کنند؛ بخصوص در فصل سرما با بالا امدن آب رودخانه با سختی بسیاری این کار انجام می‌شود.

محمد در روستا با نگهداری دام امرار معاش می‌کند، اما کفاف زندگی او را نمی‌دهد، او نیز مجبور است برای امرار معاش از کمک‌های کمیته امداد استفاده کند.

فرزند محمد از کمک‌هایی که به خانواده آنها شده است خوشحال است، محمد هر روز کودکان خود را برای رفتن به مدرسه از آب رودخانه عبور می‌دهد. رودخانه ای که در آن سابقه غرق شدن انسان‌ها وجود داشته است.

محمد در دهه چهارم زندگی خود قرار دارد و با همسر و چهار فرزند خود در یکی از روستاهای ده دیک شیمبار سکونت دارد، خانه آنها سنگی است و مانند سایر ساکنین روستا آب لوله کشی ندارند.

نظرات بینندگان