بدیع‌الزمان فروزا‌نفر؛ اسطوره بی‌بدیل ادب پارسی

علی‌اصغر باباصفری، محقق و پژوهشگر ادبیات فارسی در گفت‌و‌گو با ایکنا از اصفهان، با اشاره به 16 اردیبهشت‌ماه، سالروز درگذشت استاد بدیع‌الزمان فروزان‌فر، اظهار کرد: بدیع‌الزمان فروزانفر از استادان برجسته و بنام ادبیات فارسی ایران بودند که نقش برجسته‌ای در تعلیم و پرورش نسل استادان امروز ادبیات ایران داشتند. ایشان به همراه استادانی نظیر جلال‌الدین همایی، ملک‌الشعرای بهار، فاضل تونی و محمد معین، جز اولین استادان زبان و ادبیات فارسی ایران به شمار می‌آیند که گروه و زبان ادبیات فارسی دانشگاه تهران را پایه‌گذاری کردند.
وی افزود: خدمات استاد فروزانفر قابل تأمل است؛ ایشان به لحاظ علمی شخصیت برجسته‌ای بودند، به زبان و ادبیات فارسی و عربی تسلط داشتند و حتی در ادبیات عرب تبحر بیشتری داشتند. شاگردان ایشان بیش از هر چیز از دقت نظر و حافظه قوی ایشان تعریف می‌کنند.
این محقق و پژوهشگر ادبیات فارسی گفت: آثار ایشان به دو بخش تقسیم می‌شود؛ یک بخش از آثار ایشان تصحیح برخی متون قدیمی مثل کتاب «فیه ما فیه» از مولانا است، و یک دسته از آثار دیگر شامل آثار تحقیقی و پژوهشی ایشان هستند که نمونه آن شرح مثنوی معنوی مولانا است، البته متأسفانه عمرشان کفاف نداد و فقط دفتر اول مثنوی را شرح دادند که در نوع خود شرحی کامل و جامع است. مرحوم دکتر سید جعفر شهیدی راه ایشان را ادامه دادند و شرح مثنوی را کامل کردند.
باباصفری تصریح کرد: جنبه معلمی و نوع تدریس استاد فروزانفر حائز اهمیت است و شاگردانی که تربیت کردند گویای این موضوع می‌باشد. روح معلمی، اشراف و تسلطی که ایشان به متون فارسی و ادبیات عرب داشتند باعث شد تا با بیان شیرین خود، در عرصه زبان و ادبیات فارسی یک شخصیت منحصر به فردی را از خود به جای گذاشتند. استاد فروزانفر به همراه استاد همایی که اهل اصفهان بودند، از نوابغ ادبیات فارسی کشور محسوب می‌شوند، البته از لحاظ درجه علمی، مرحوم جلال‌الدین همایی علامه بودند و جامعیت داشتند.
وی بیان کرد: ایشان در کلاس درس‌های خود برای تفسیر یک بیت شعر، شواهد شعری مختلفی ارائه می‌دادند. تسلطی که بر آیات و احادیث داشتند نیز بارز بود، ایشان احادیث مثنوی را استخراج و در کتاب «گنجینه سخن» نیز آثار برجسته شعر فارسی را معرفی کردند.
انتهای پیام