به مناسبت سالروز شهادت جانسوز شیخ‌الائمه؛
امام صادق(ع)؛ جلوگاه سیمای انبیا و صالحین
کانون خبرنگاران نبأ ــ امام صادق(ع) نمونه بارز و مظهر صفات پسنديده و اخلاق حميده بود. در ميان دانشمندان و سيره‌نويسان منصف اسلامى، احدى نيست كه در فضل و تقوى و علم و دانش و فضيلت ایشان انكار يا ترديدى داشته باشد. سير زندگى آن امام همام درس اسلام‌شناسى و عمل و كردار ایشان درس توحيد و خداشناسى بود؛ بر هيچ معروف و خيرى دستور نمى‌داد جز آنكه خود پيشرو و پيش‌قدم انجام آن بود.
به گزارش کانون خبرنگاران ایکنا، نبأ؛ حضرت امام جعفرصادق(ع) پيشوای ششم مسلمانان، 25 شوال(۱۴۸ ق) به دست خليفه عباسی، منصور دوانيقی مسموم و در مدينه به شهادت رسيد.
امام صادق(ع) به شيخ‌الائمه نيز معروف است زيرا عمر ايشان از تمامی ائمه اطهار(ع) طولانی‌تر است؛ آن حضرت نمونه بارز و مظهر صفات پسنديده و اخلاق حميده بود، در ميان دانشمندان و سيره‌نويسان منصف اسلامى، احدى نيست كه در فضل و تقوى و علم و دانش و فضيلت ایشان انكار يا ترديدى داشته باشد. سير زندگى آن امام همام درس اسلام‌شناسى و عمل و كردار ایشان درس توحيد و خداشناسى بود؛ بر هيچ معروف و خيرى دستور نمى‌داد جز آنكه خود پيشرو و پيش قدم انجام آن بود.
در اعمال و كردار خويش نشانگر سيماى انبياء و صالحين نيكوكار بود، يكى از شاگردان امام مىگويد: روز گرمى از فصل تابستان امام صادق(ع) را ديدم كه در يكى از راه‌هاى مدينه به‌سوى مزرعه خود مى‌رود، عرض كردم فدايت شوم با تقربى كه شما با پيامبر داريد چگونه در اين هواى گرم خود را به زحمت انداخته‌ايد؟ فرمودند: براى كسب روزى حلال بيرون آمده‌ام كه از تو و امثال تو بى‌نياز گردم.(ثقة‌الاسلام كلينى، كافى ج 5، ص 266 )
يكى ديگر از علاقه‌مندان ایشان به‌نام ابو عمرو شيبانى مىگويد: امام صادق(ع) را ديديم كه لباس خشن بر تن كرده و بيل در دست، مشغول فعاليت و كار در مزرعه بود و عرق از صورت او مى‌ريخت، گفتم فدايت شوم بيل را به من بده تا من به جاى شما كار كنم فرمودند: دوست دارم براى معيشت گرماى آفتاب را تحمل كنم.(ثقة‌الاسلام كلينى، كافى ج 5، ص 266)
امام صادق(ع) به شيخ‌الائمه نيز معروف است زيرا عمر ايشان از تمامی ائمه اطهار(ع) طولانی‌تر است؛ آن حضرت نمونه بارز و مظهر صفات پسنديده و اخلاق حميده بود، در ميان دانشمندان و سيره‌نويسان منصف اسلامى، احدى نيست كه در فضل و تقوى و علم و دانش و فضيلت ایشان انكار يا ترديدى داشته باشد. سير زندگى آن امام همام درس اسلام‌شناسى و عمل و كردار ایشان درس توحيد و خداشناسى بود؛ بر هيچ معروف و خيرى دستور نمى‌داد جز آنكه خود پيشرو و پيش قدم انجام آن بود.
در اعمال و كردار خويش نشانگر سيماى انبياء و صالحين نيكوكار بود، يكى از شاگردان امام مىگويد: روز گرمى از فصل تابستان امام صادق(ع) را ديدم كه در يكى از راه‌هاى مدينه به‌سوى مزرعه خود مى‌رود، عرض كردم فدايت شوم با تقربى كه شما با پيامبر داريد چگونه در اين هواى گرم خود را به زحمت انداخته‌ايد؟ فرمودند: براى كسب روزى حلال بيرون آمده‌ام كه از تو و امثال تو بى‌نياز گردم.(ثقة‌الاسلام كلينى، كافى ج 5، ص 266 )
يكى ديگر از علاقه‌مندان ایشان به‌نام ابو عمرو شيبانى مىگويد: امام صادق(ع) را ديديم كه لباس خشن بر تن كرده و بيل در دست، مشغول فعاليت و كار در مزرعه بود و عرق از صورت او مى‌ريخت، گفتم فدايت شوم بيل را به من بده تا من به جاى شما كار كنم فرمودند: دوست دارم براى معيشت گرماى آفتاب را تحمل كنم.(ثقة‌الاسلام كلينى، كافى ج 5، ص 266)
ويژگی‌هاى روحى ایشان داراى اخلاص و صدق سرشار از صفا، بلكه سرچشمه و منبع خلوص و صفا بود و همگان را بهره‌مند می‌کرد.
امام صادق(ع) از نگاه فقیه اهل سنت مدینه
مالک بن أنس كه خود يكى از پيشوايان فقهى اهل سنت است درباره امام لب به توصيف مى‌گشايد و مىگويد: من در مدينه با جعفر بن محمد رفتوآمد داشتم، هميشه تبسم بر چهره داشت، هنگامى كه نام پيامبر اسلام پيش می‌آمد از كثرت علاقه و احترام رنگش دگرگون می‌شد، مدت‌ها با امام صادق(ع) رفتوآمد داشتم و او را جز در يكى از سه حالت مشاهده نكردم؛ يا در حالت نماز بود يا روزه‌دار بود و يا به قرائت قرآن مجيد اشتغال داشت.
وقتى سخن از رسول خدا(ص) مى‌گفت، با حالت طهارت و وضو بود، هرگز در مسائل بى‌فایده سخن نمى‌راند، از عبادت‌گران زاهد بود كه در دل خوف و خشيت الهى را دارند.
این عالم اهل سنت مى‌افزايد: جعفر بن محمد با داشتن ورع و تقوى و خودنگهدارى از حرام، هرگز محروم از طيبات و حلال‌هاى الهى نبود؛ سعى و كوشش داشت كه خود را از حلال مستغنى کند، از اين‌رو لباس تميز و تازه مى‌پوشيد، در راه خداوند از سرزنش ملامت‌كنندگان هراسى نداشت و در زندگى خصوصى و عمومى وى، جز خدا كسى دخالت و تأثيرگذار نبود.
در برابر مصائب و شدائد صبور و پر استقامت بود، هرگز لب به شكوه و ناله نمى‌گشود. روزى فرزند كوچكش در برابر چشمان نظاره‌گر او از دنيا رفت، متأثر شد و در همان حال نعمت الهى را به ياد آورد، او را به طرف بانوان برد و تأكيد فراوان کرد، هرگز ناله سر ندهند.
امام صادق(ع) از نگاه فرزند معصومش
امام كاظم(ع) در توصیف پدرشان می‌فرمایند «كانَ يُعرَفُ مَوضِعُ سُجُودِ أبي عَبدِاللَّهِ بِطيبِ رِيحِهِ؛ سجده‌گاه امام صادق(ع) از بوی خوش آن شناخته می‌شد».(الكافی، ج ۶، ص ۵۱۱)
در محضر صادق آل رسول
تعریف غیبت
الغِيبَةُ أن تَقولَ في أخيكَ ما سَتَرهُ اللَّهُ عَلَيهِ؛ غيبت آن است كه درباره برادرت چيزی بگويی كه خداوند آن را پنهان كرده است.(ميزان‌الحكمه، ح ۱۵۵۱۰)
شرط انجام کار نیک
لايَتِمُّ المَعروفُ إلاّ بِثَلاثٍ: تَعجيلِهِ و تَصغيرِهِ و تَستيرِهِ؛ كار نيک تمام نمی‌شود مگر به سه چيز؛ شتاب در انجام دادن، كوچک شمردن و پنهان داشتن آن.(خصائص‌الائمه، ص ۱۰۰)
امام صادق(ع) از نگاه فقیه اهل سنت مدینه
مالک بن أنس كه خود يكى از پيشوايان فقهى اهل سنت است درباره امام لب به توصيف مى‌گشايد و مىگويد: من در مدينه با جعفر بن محمد رفتوآمد داشتم، هميشه تبسم بر چهره داشت، هنگامى كه نام پيامبر اسلام پيش می‌آمد از كثرت علاقه و احترام رنگش دگرگون می‌شد، مدت‌ها با امام صادق(ع) رفتوآمد داشتم و او را جز در يكى از سه حالت مشاهده نكردم؛ يا در حالت نماز بود يا روزه‌دار بود و يا به قرائت قرآن مجيد اشتغال داشت.
وقتى سخن از رسول خدا(ص) مى‌گفت، با حالت طهارت و وضو بود، هرگز در مسائل بى‌فایده سخن نمى‌راند، از عبادت‌گران زاهد بود كه در دل خوف و خشيت الهى را دارند.
این عالم اهل سنت مى‌افزايد: جعفر بن محمد با داشتن ورع و تقوى و خودنگهدارى از حرام، هرگز محروم از طيبات و حلال‌هاى الهى نبود؛ سعى و كوشش داشت كه خود را از حلال مستغنى کند، از اين‌رو لباس تميز و تازه مى‌پوشيد، در راه خداوند از سرزنش ملامت‌كنندگان هراسى نداشت و در زندگى خصوصى و عمومى وى، جز خدا كسى دخالت و تأثيرگذار نبود.
در برابر مصائب و شدائد صبور و پر استقامت بود، هرگز لب به شكوه و ناله نمى‌گشود. روزى فرزند كوچكش در برابر چشمان نظاره‌گر او از دنيا رفت، متأثر شد و در همان حال نعمت الهى را به ياد آورد، او را به طرف بانوان برد و تأكيد فراوان کرد، هرگز ناله سر ندهند.
امام صادق(ع) از نگاه فرزند معصومش
امام كاظم(ع) در توصیف پدرشان می‌فرمایند «كانَ يُعرَفُ مَوضِعُ سُجُودِ أبي عَبدِاللَّهِ بِطيبِ رِيحِهِ؛ سجده‌گاه امام صادق(ع) از بوی خوش آن شناخته می‌شد».(الكافی، ج ۶، ص ۵۱۱)
در محضر صادق آل رسول
تعریف غیبت
الغِيبَةُ أن تَقولَ في أخيكَ ما سَتَرهُ اللَّهُ عَلَيهِ؛ غيبت آن است كه درباره برادرت چيزی بگويی كه خداوند آن را پنهان كرده است.(ميزان‌الحكمه، ح ۱۵۵۱۰)
شرط انجام کار نیک
لايَتِمُّ المَعروفُ إلاّ بِثَلاثٍ: تَعجيلِهِ و تَصغيرِهِ و تَستيرِهِ؛ كار نيک تمام نمی‌شود مگر به سه چيز؛ شتاب در انجام دادن، كوچک شمردن و پنهان داشتن آن.(خصائص‌الائمه، ص ۱۰۰)
بهترین آسایش
أروَحُ الرُّوحِ اليَأسُ عَنِ النّاسِ؛ خوشترين آسايش، نوميدی از مردم است.(مشكاة‌الأنوار، ص ۳۲۴)
کاربرد صله رحم
صِلَةُ الرَّحِمِ تُهَوِّنُ الحِسابَ يَومَ القيامَةِ؛ صله رحم حساب را در روز قيامت آسان می‌كند.(بحار الأنوار، ج ۷۸، ص ۲۱۰)
فرجام اعتماد به خدا
مَن يَثِقَ بِاللَّهِ يَكفِهِ ما أهَمَّهُ مِن أمرِ دُنياهُ و آخِرَتِهِ؛ هر كه به خدا اعتماد كند، خداوند كارهای دنيا و آخرتش را، كه او را بی‌قرار كردهاند، كفايت می‌كند.(تحف‌العقول، ص ۳۰۴)
امید به رستگاری
إعمَلِ اليَومَ فِي الدُّنيا بِما تَرجُو بِهِ الفَوزَ فِي الآخِرَةِ؛ امروز در دنيا كاری كن كه به وسيله آن اميد رستگاری در آخرت داری.(تحف‌العقول، ص ۳۰۶)
گناهکار را سرزنش نکنید
مَن عَيَّرَ مُؤمِناً بِذَنبٍ لَم يَمُت حَتّي يَرتَكِبَهُ؛ هركس مؤمنی را بر انجام دادن گناهی سرزنش كند، نمی‌ميرد تا آنكه خود آن گناه را مرتكب شود.(الكافی، ج ۲ ، ص ۳۵۶)
امام صادق(ع) ضامن چه کسانی است؟
ضَمِنتُ لِمَنِ اقتَصَدَ أن لايَفتَقِرَ؛ من ضمانت می‌كنم كه هر كه ميانه‌روی پيشه كند، فقير نشود.(الخصال، ص ۹)
مردم را اینگونه بشناسید
إعرِفُوا مَنازِلَ النّاسِ عَلي قَدرِ رِوايَتِهِم عَنّا؛ منزلت مردم را به اندازه نقل حديثشان از ما بشناسيد.(الكافی، ج ۱ ، ص ۵۰)
توصیه‌ای به فرزندان
بَرُّوا آبائكُم يَبَرَّكُم أبنائُكُم؛ به پدرانتان نيكی كنيد تا فرزندانتان به شما نيكی كنند.(تحف‌العقول، ص ۳۵۹)
أروَحُ الرُّوحِ اليَأسُ عَنِ النّاسِ؛ خوشترين آسايش، نوميدی از مردم است.(مشكاة‌الأنوار، ص ۳۲۴)
کاربرد صله رحم
صِلَةُ الرَّحِمِ تُهَوِّنُ الحِسابَ يَومَ القيامَةِ؛ صله رحم حساب را در روز قيامت آسان می‌كند.(بحار الأنوار، ج ۷۸، ص ۲۱۰)
فرجام اعتماد به خدا
مَن يَثِقَ بِاللَّهِ يَكفِهِ ما أهَمَّهُ مِن أمرِ دُنياهُ و آخِرَتِهِ؛ هر كه به خدا اعتماد كند، خداوند كارهای دنيا و آخرتش را، كه او را بی‌قرار كردهاند، كفايت می‌كند.(تحف‌العقول، ص ۳۰۴)
امید به رستگاری
إعمَلِ اليَومَ فِي الدُّنيا بِما تَرجُو بِهِ الفَوزَ فِي الآخِرَةِ؛ امروز در دنيا كاری كن كه به وسيله آن اميد رستگاری در آخرت داری.(تحف‌العقول، ص ۳۰۶)
گناهکار را سرزنش نکنید
مَن عَيَّرَ مُؤمِناً بِذَنبٍ لَم يَمُت حَتّي يَرتَكِبَهُ؛ هركس مؤمنی را بر انجام دادن گناهی سرزنش كند، نمی‌ميرد تا آنكه خود آن گناه را مرتكب شود.(الكافی، ج ۲ ، ص ۳۵۶)
امام صادق(ع) ضامن چه کسانی است؟
ضَمِنتُ لِمَنِ اقتَصَدَ أن لايَفتَقِرَ؛ من ضمانت می‌كنم كه هر كه ميانه‌روی پيشه كند، فقير نشود.(الخصال، ص ۹)
مردم را اینگونه بشناسید
إعرِفُوا مَنازِلَ النّاسِ عَلي قَدرِ رِوايَتِهِم عَنّا؛ منزلت مردم را به اندازه نقل حديثشان از ما بشناسيد.(الكافی، ج ۱ ، ص ۵۰)
توصیه‌ای به فرزندان
بَرُّوا آبائكُم يَبَرَّكُم أبنائُكُم؛ به پدرانتان نيكی كنيد تا فرزندانتان به شما نيكی كنند.(تحف‌العقول، ص ۳۵۹)
اکبر پوستچیان
انتهای پیام
