نقش فعالان قرآنی در بی‌توجهی رسانهها به رویدادهای قرآنی/ «احمد ابوالقاسمی» یک چهره فراملی است
گروه فعالیت‌های قرآنی ــ رئیس سازمان دارالقرآن‌الکریم ضمن برشمردن عواملی که باعث شده است تا رسانه‌های عمومی توجه چندانی به فعالیت‌های قرآنی نداشته باشند، به تشریح نقش فعالان قرآنی در شکل‌گیری این بی‌توجهی پرداخت.
به گزارش خبرنگار ایکنا؛ نشست «بررسی فعالیت‌های قرآنی و غفلت رسانهها» و همچنین مراسم تجلیل از فعالیت‌های احمد ابوالقاسمی، مدیر سابق رادیو قرآن بعدازظهر امروز 10 تیرماه در سالن کنفرانس خبرگزاری ایکنا برگزار شد.
در بخشی از این مراسم، مهدی قره‌شیخ‌لو، مدیر سازمان دارالقرآن‌الکریم صحبت‌های خود را در دو بخش بیان کرد. او در بخش اول به بیان اشکالات موجود در جامعه قرآنی که باعث شده تا شاهد کم‌توجهی رسانهها به حوزه قرآن باشیم، پرداخت.
وی گفت: پس از 40 سال از پیروزی انقلاب اسلامی، هنوز در حوزه قرآن دچار تشتت در ساختار، ضعف در سرمایه‌گذاری مناسب و عدم مدیریت بهینه منابع موجود هستیم. همچنین نبود یک سیاست واحد و منسجم در حوزه فعالیت‌های قرآنی و یک افق حداقل 10 ساله از جمله خلاءهایی است که به برنامه‌های قرآنی آسیب می‌زند که البته ربطی هم به رسانهها ندارد و بیشتر به خود ما که در خط اول فعالیت‌های قرآنی هستیم و همچنین جامعه قرآنی مربوط می‌شود.
رئیس سازمان دارالقرآن‌الکریم در ادامه، برگزاری نشست‌هایی نظیر این نشست و پرداختن جدی به فعالیت‌ها در قالب نگاه نقادانه را در ارتقای فعالیت‌های قرآنی و توجه رسانهها به آن موثر دانست و افزود: البته زمانی رسانهها به یک بحث چالشی ورود می‌کنند که تحت فشار قرار می‌گیرند، به گونه‌ای که از ورود به آن موضوع پشیمان می‌شوند. من اعتقاد دارم انجام چنین اقداماتی باید توسط قرآنی‌ها انجام گیرد. دوستان قرآنی باید همت کنند و از خودگذشتگی انجام دهند.
قره‌شیخ‌لو در بخش دیگری از صحبت‌های خود به پرداخت رسانهها به فعالیت‌های قرآنی نیز اشاره و بیان کرد: رسانهها در این بحث به دو دسته تخصصی و غیرتخصصی تقسیم می‌شوند. در حوزه رسانه‌های تخصصی شاهد هستیم که متأسفانه این رسانهها با مشکلات جدی مواجه هستند. این رسانهها عموماً مورد توجه جدی دستگاه‌های بالاسری قرار نمی‌گیرند. برای رسانه تخصصی ما مطلوب نیست که به عنوان بدهکارترین شبکه صدا و سیما معرفی شود و تعهدات آن بسیار دیرتر از شبکه‌های دیرتر پرداخت شود.
وی با بیان اینکه چنین نگاهی به رسانه تخصصی قرآن به جایگاه قرآن در کشور ضربه می‌زند، بیان کرد: یا نباید رسانه تخصصی راه‌اندازی کنیم یا اگر راه‌اندازی شد باید حداقل امکانات را برای آنها فراهم کنیم. متأسفانه این اتفاق نمی‌افتد و لذا آن انتظاری که از شبکه‌های تخصصی داریم، در جامعه اتفاق نمی‌افتد.
رئیس سازمان دارالقرآن‌الکریم با تأکید بر اینکه رسانه‌های غیرتخصصی نیز به نحو شایسته به وظیفه خود عمل نمی‌کنند، اظهار کرد: بخشی از این موضوع نیز به خود ما بازمی‌گردد، چرا که ما محتواهایی که نیاز روز جامعه باشد را تولید نکرده‌ایم یا کم تولید کرده‌ایم، حرف‌های ما تکراری شده است، همان حرف‌هایی که در دهه 60 گفته می‌شد و همان مسابقاتی که در دهه 60 برگزار می‌شد، الان هم زده می‌شود و برگزار می‌شود. شاید مقداری دکور را تغییر داده باشیم، اما مسابقات، نمایشگاه، محافل، کلاس‌های قرآن و ... به همان شکل برگزار می‌شود.
قره‌شیخ‌لو با اشاره به اینکه بررسی نشده است تا ببینیم ذائقه مردم در دهه 90 به چه سمت و سویی رفته است تا بر اساس آن فعالیت‌ها را طراحی کنیم، بیان کرد: بخش عمده‌ای از وقت و انرژی ما در دستگاه‌ها قرآنی به دعواها و کشمکش‌ها اختصاص می‌یابد که همین آسیب جدی به فعالیت‌ها وارد می‌کند.
وی نداشتن سیاست مشخص و واحد در رسانهها را یکی دیگر از دلایل بی‌توجهی به رویدادهای قرآنی در رسانهها عنوان کرد و گفت: در رسانهها بیشتر شاهد سیاست‌های دوگانه هستیم، به عنوان مثال، زمانی که به عنوان یک دستگاه قرآنی از رسانه درخواست می‌کنیم تا یک برنامه خاص را انعکاس داده یا اطلاع‌رسانی کنند، با این پاسخ مواجه می‌شویم که شبکه تخصصی قرآن طراحی شده است برای این کارها؛ البته این سوال وجود دارد که شبکه تخصصی ورزش نیز وجود دارد، اما همه شبکه‌ها برنامه‌های ورزشی و ... دارند. علت اینکه چنین نگاهی در بخش ورزشی وجود ندارد و تنها به بخش قرآنی اختصاص یافته، مشخص نیست.
رئیس سازمان دارالقرآن‌الکریم در بخش دیگری از صحبت‌های خود در این نشست به ارسال نامه‌ای به مدیر شبکه آموزش سیما اشاره و اظهار کرد: در آن نامه این موضوع را مطرح کردم که چرا در این شبکه هر موضوعی آموزش داده می‌شود، اما هیچ اثری از آموزش قرآن نیست؟ آنجا نیز با این جواب که شبکه قرآن برای این کار در نظر گرفته شده است، مواجه شدم. خود این سیاست دوگانه باید برطرف شود، اینگونه نباشد که مدیران شبکه‌ها یا خبرگزاری‌ها احساس کنند مأموریتی در رابطه با قرآن کریم ندارند.
قره‌شیخ‌لو افزود: بخش بزرگی از روحانیون منبری از سوی سازمان تبلیغات اسلامی مدیریت و اعزام می‌شوند، اما در اینجا نیز کمتر به موضوع قرآن پرداخته می‌شود. اینکه روحانیت به بحث قرآن کمتر توجه می‌کند، خود یک معضل است و باید آسیب‌شناسی شود که علت آن چیست. اگر مقام معظم رهبری خودشان در سال دو بار با قرآنیان جلسه می‌گذارد، باید برای جامعه روحانیت الگو باشد، اما این اتفاق کمتر می‌افتد.
وی سیاست‌گذاری‌های غلطی را که باعث تبدیل شدن به ضد تبلیغ می‌شود، از دیگر عوامل بی‌توجهی رسانهها به فعالیت‌های قرآنی برشمرد و گفت: چندین بار با صدا و سیما مکاتبه داشته‌ام که در 99 درصد سریال‌هایی که روی آنتن می‌رود، اگر صدای قرآن بیاید از قبرستان شنیده می‌شود و ناخودآگاه در ذهن مردم القاء شده است که اگر صدای قرآن شنیده شد، به معنای درگذشت یک فرد است. چه زمانی باید این سیاست اصلاح شود؟ چرا در هیچ سریالی نمی‌بینیم که نقش اول لحظاتی با قرآن خلوت کند و الهاماتی از قرآن بگیرد؟ لذا من اعتقاد دارم این موارد باید در رسانهها اصلاح شود.
رئیس سازمان دارالقرآن‌الکریم با تأکید بر اینکه کار قرآن در کشور بیشتر شکل تشریفاتی به خود گرفته است، گفت: بزرگان و مسئولان کشور در حرف بسیار خوب در مورد قرآن حرف می‌زنند، اما زمان عمل هیچ اثری از آنها نیست. اگر چنین جلساتی منظم برگزار شود، خروجی‌های خوبی خواهد داشت.
قره‌شیخ‌لو در بخش دیگری از صحبت‌های خود در این نشست به مراسم تجلیل از احمد ابوالقاسمی اشاره و با تأکید بر اینکه مشترکات بسیار زیادی با این قاری بین‌المللی قرآن دارد، گفت: ایشان چهره موفق در حوزه قرآنی کشور بوده و به معنای کامل یک چهره فراملی قرآنی هستند. ایشان یک انسان خوش فکر است که عمر خود را برای خدمت به قرآن به کار گرفته است. وی هم در داخل کشور موفق بوده و هم تجربیات بین‌المللی فراوانی دارند. همه اینها امتیازات بزرگی است که جامعه باید از این افراد بهره ببرد و قدر این سرمایه‌ها را بداند. ایشان چه در رادیو قرآن باشد و چه جای دیگر، نیاز به این عناوین مدیریتی ندارند. برخی با این عناوین رسمیت پیدا می‌کنند، اما برخی دیگر به این عناوین شخصیت می‌دهند و ابوالقاسمی در زمره دسته دوم است. برای مدیر جدید رادیو قرآن هم آرزوی موفقیت دارم و دوست داشتم چنین برنامه‌ای در صدای جمهوری اسلامی هم برگزار شود.
وی در پایان یادآور شد: یکی از اشکالاتی که در ما وجود دارد و عمومیت یافته، این است که قدر سرمایه‌های انسانی را نمی‌دانیم. شاید در نظر ما بیشتر زیرساخت‌ها به عنوان سرمایه به حساب می‌آید، اما نیروی انسانی و فردی که همه این زیرساخت‌ها را به خدمت می‌گیرد را کمتر مورد توجه قرار می‌دهیم.
انتهای پیام
