جدیت در نگهداری از دریا با تأسی به قرآن
گروه اجتماعی ــ دریا یکی از نعمت‌های الهی است که در قرآن کریم به آن اشاره شده و این ثروت عمومی نیز در قانون اساسی کشور مورد توجه قرار دارد و همه ما در قبال حفظ آن به‌عنوان تکلیف دینی و قانونی باید کوشا باشیم.
دسترسی به دریای خزر و بهره‌مندی از این نعمت الهی از جمله زیبایی‌های شمال کشور است که در کنار ایجاد زمینه‌های متنوع اشتغال برای جوانان و نان‌آوران خانواده‌ها، یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری برای هموطنان سراسر ایران عزیز است و استان گیلان با دارا بودن 300 کیلومتر از ساحل دریای خزر سهم مهمی در این بخش دارد.
دریا همان نعمتی است که خدای متعال در آیه 12 از سوره مبارکه جاثیه به آن اشاره کرده و فرموده «اللَّهُ الَّذِي سَخَّرَ لَكُمُ الْبَحْرَ لِتَجْرِيَ الْفُلْكُ فِيهِ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ؛ خدا همان كسى است كه دريا را به سود شما رام گردانيد تا كشتی‌ها در آن به فرمانش روان شوند و تا از فزون بخشى او[روزى خويش را] طلب نماييد و باشد كه سپاس داريد».
یکی از رفتارها که نشانه سپاس‌گذاری و تشکر از باری‌تعالی در برابر این نعمت خواهد بود، اهتمام در حفظ و نگهداری از دریا و تلاش برای سلامت این زیست‌بوم است که متأسفانه امروزه حس می‌شود در شهرهای ساحلی که وظیفه مهمی در حفظ و نگهداری از دریا دارند، این امر مهم مورد غفلت واقع شده است.
اموالی که مالک شخصی ندارد و در همه نظام‌ها در اختیار دولت‌ها قرار دارد در فقه اسلامی انفال تلقی می‌شود علاوه بر اینکه هشتمین سوره از قرآن کریم «انفال» نام دارد در قانون اساسی به این ثروت‌های عمومی اهمیت ویژه‌ای داده و در اصل 45 به آن اشاره شده «انفال و ثروت‌های عمومی از قبيل زمين‌های موات يا رهاشده، معادن، درياها، درياچه‌ها، رودخانه‌ها و ساير آب‌های عمومی، كوه‌ها، دره‌ها و...».
همانطور که هر فردی برای ثروت خود ارزش و اهمیت خاصی قائل است بسیار پسندیده است که به دریا به‌عنوان ثروت عمومی نیز تعصب داشته باشیم و این میراث گرانبها که از گذشتگان به ما رسیده را در نهایت سلامت و امانتداری به نسل‌های بعدی و فرزندانمان تحویل دهیم تا آن‌ها نیز از این نعمت الهی بهره ببرند.
این روزها با قدری گشت و گذار در ساحل انزلی که متأسفانه شاید اتفاق آشنای بسیاری از دیگر شهرهای ساحلی کشور هم است و نشان از برخی کم‌کاری‌های مسئولان و مردم را به تصویر می‌کشد و صحنه‌های ناخوشایندی را در کنار این ثروت عمومی خودنمایی می‌کند.
هدایت فاضلاب‌های شهری از طریق کانال‌های روباز، تجمیع زباله‌های شهری و بوی بد حاصل از آن و تجمع حشرات مزاحم در کوچه‌های خلوت منتهی به دریا، بی‌توجهی مسئولان به ایجاد مکان‌های مناسب برای جمع‌آوری زباله‌هایی که از سوی گردشگران ساحلی تولید می‌شود و رهاسازی زباله از سوی گردشگران در جای جای خط ساحلی چهره بسیار ناخوش‌آیندی به طبیعت داده و می‌توان گفت همانند زخم بر ساحل خزر خودنمایی می‌کند.
شاید این رفتار مصداق بارز ضرب‌المثل «کفر نعمت از کفت بیرون کند» باشد و در قرآن کریم آیه 7 سوره مبارکه ابراهیم می‌خوانیم: «وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ»؛ و آنگاه كه پروردگارتان اعلام كرد كه اگر واقعا سپاسگزارى كنيد[نعمت] شما را افزون خواهم كرد و اگر ناسپاسى نماييد قطعا عذاب من سخت خواهد بود».
چقدر زیباست که با تاسی به آموزه‌های متعالی دینی و تمسک به قانون اساسی ایران عزیزمان، نعمت‌های الهی را پاس داشته و هر فرد به سهم خود با گام‌های کوچک، اثر عظیمی در حفظ و نگهداری ثروت‌های عمومی این مرز و بوم داشته باشد.
یادداشت از سعیده مصطفوی - خبرنگار ایکنای گیلان
انتهای پیام
