برخی رشدها فربگی در جهت بهره‌گیری است/ منفعت خالص در رشد با اهل بیت(ع)
گروه اندیشه ــ رشد بدون نور توهم و تخیل است. در برخی رشدها می‌خواهند طرف را فربه کنند تا بیشتر سود کنند. هر توانمندی‌ای رشد نیست. رشد در مسیر هدایت و درست رفتن است. معنای رشد از نظر قرآن این است که درست جلو بروی. برخی تو را رشد می‌دهند که بهتر از تو بهره ببرند. ائمه(ع) نیازی به ما ندارند. لذا طوری ما را رشد می‌دهند که به نفع خود ماست. علی(ع) آن همه مرید داشت، ولی از آنها درخواستی نداشت.
به گزارش ایکنا؛ هفتمین شب مراسم سوگواری ایام شهادت امام حسین(ع) با حضور سیدمجتبی حسینی، شب گذشته در دبیرستان صدیقین برگزار شد. وی به ادامه بحث درباره فراز «وصیّتکم التقوا» در زیارت جامعه کبیره پرداخت و اظهار کرد: تقوا معمولاً به معنای پرهیزگاری ترجمه می‌شود. ترجمه درست‌تر تقوا خویشتنداری است. پرهیزگاری فقط به معنای پرهیز کردن است و با معنای ورع سازگار است، اما تقوا به معنای پرهیز نیست. معمولاً در قرآن‌ها تقوا را به معنای پرهیزگاری گرفته‌اند. کسی که نماز می‌خواند عملش مصداق تقواست، ولی از جنس پرهیز نیست.
وی افزود: خویشتنداری یعنی باید روی خودت کنترل داشته باشی که برخی کارها را انجام بدهی و برخی کارها را انجام ندهی. تقوا کنترل است و آن قدر دایره‌اش وسیع و گسترده است که می‌توان آن را به عنوان نگاهی عمیق‌تر و کیفی‌تر به دین در نظر گرفت. در همه حوزه‌ها تقوا جاری است. امیرالمؤمنین(ع) در بیانی می‌فرمایند: «هر کس تقوا داشته باشد عبرت‌آموز‌تر است. تقوا باعث می‌شود انسان از عبرت‌های قبلی درس بگیرد. اگر تقوا نداشته باشی نمی‌توانی از عبرت‌ها درس بگیری.»
خویشتنداری به تمام معنا
مؤلف کتاب «مقامات اولیا» تصریح کرد: فکر می‌کنیم اگر گناه نکنیم این مرحله تقواست. دایره تقوا گسترده‌تر از این حرف‌هاست. تقوا موجب رشد می‌شود. انسان باید یک سیستم کنترل برای خودش داشته باشد؛ منتهی کنترل باید یک معیار و محوری داشته باشد. معیار و محور کنترل انسان باید خدا باشد. تقوا یک بعد جدی معرفتی هم دارد که ما کمتر به آن توجه کردیم. فکر می‌کنیم تقوا داشتن یعنی فقط گناه نکنیم. این در ما فرهنگ شده که اگر من آدم حواس‌پرت و هالویی باشم آدم باتقوایی هستم؛ ولی اگر آدم حواس‌جمعی باشم و آگاهی اجتماعی داشته باشم باتقوا نیستم. در نتیجه این مسئله تصور می‌کنیم اگر می‌خواهیم حالت تقوا بگیریم به جای اینکه تظاهر به دانایی کنیم، باید خودمان را به هالوگری و نادانی بزنیم.
وی تأکید کرد: وقتی ائمه(ع) ما را به تقوا سفارش می‌کنند، مقصودشان خویشتنداری به تمام معناست، چه درونی چه بیرونی. مثلاً می‌خواهم سخنرانی کنم، ولی نیت من درست نیست؛ یا باید نیت خود را درست کنم یا سخنرانی نکنم. این تقواست. کار ائمه(ع) این است که تقوای واقعی را به ما یاد بدهند؛ یعنی کاری را که درست است درست انجام بده و کاری را که درست نیست انجام نده.
رشد بدون نور توهم است
حسینی در ادامه اظهار کرد: در شب‌های گذشته بیان شد، رشد بدون نور توهم و تخیل است. الان کسی می‌رود یک گاو می‌خرد تا آن را رشد بدهد. برخی رشدها این‌گونه است که می‌خواهند طرف را فربه کنند تا بیشتر سود کنند. هر توانمندی‌ای رشد نیست. رشد در مسیر هدایت و درست رفتن است. معنای رشد از نظر قرآن این است که درست جلو بروی. ائمه(ع) شما را آن‌گونه رشد می‌دهند که به دردت بخورد. برخی تو را رشد می‌دهند که بهتر از تو بهره ببرند. ائمه(ع) نیازی به ما ندارند، لذا طوری ما را رشد می‌دهند که به نفع خود ماست. علی(ع) آن همه مرید داشت ولی از آنها درخواستی نداشت. امام هر زمانی همین‌طور است. می‌توانیم امروزه هم از طریق امام رشد پیدا کنیم.
کارشناس معارف اسلامی در پایان گفت: ائمه(ع) با ما رابطه حاکم و محکوم ندارد، بلکه مثل خانواده هستند و مانند پدر و فرزند نسبت به شیعیان و همه مردم عطوفت دارند. امام رئیس حزب نیست که فقط با شیعه کار داشته باشد، بلکه امام همه مردم است. در عاشورا در سپاه امام حسین(ع) آدم مسیحی هم حضور داشت. وهب با مادر و همسرش در کربلا حضور داشتند. وقتی وهب شهید شد، سر او را به سوی خیمه مادرش پرتاب کردند. مادر وهب در پاسخ به این اقدام گفت: «هدیه‌ای که در راه خدا دادیم را پس نمی‌گیریم.»
انتهای پیام
