بررسی مؤلفه‌های حقیقت دعا از نظر شیعه و کاتولیک در فصلنامه «معرفت ادیان»

به گزارش ایکنا؛ سی و هشتمین شماره فصلنامه علمی پژوهشی «معرفت ادیان» به صاحب‌امتیازی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) و مدیرمسئولی سیداکبر حسینی قلعه بهمن منتشر شد.

عناوین مقالات این شماره بدین قرار است: «مؤلفه‌های حقیقت دعا از نظر شیعه و کاتولیک؛ وجوه شباهت و افتراق»، «بازتاب روایت‌های کتاب مقدس در قرآن از دیدگاه آنجلیکا نویورت: واکاوی به صورت مطالعه موردی داستان حضرت موسی»، ««آزادی در روح القدس» از نگاه مسیحیت پنطیکاستی؛ آموزهای اصیل یا ابزاری تبشیری؟»، «نقش عمل در «شریعت ایمان» با تاکید بر رساله‌های شبانی پولس»، «بازخوانی انجیل یوحنا بر مبنای مدل ویلیام لد سشنز: ایمان به مثابه ارتباط شخصی»، «بررسی تطبیقی طوفان بزرگ و ویژگی و عملکرد منجیان نخستین در ایران و میانرودان».

مؤلفه‌های حقیقت دعا از نظر شیعه و کاتولیک

در چکیده مقاله «مؤلفه‌های حقیقت دعا از نظر شیعه و کاتولیک؛ وجوه شباهت و افتراق» می‌خوانیم: ««دعا» در شیعه و کاتولیک جایگاه ویژه‌ای دارد؛ دعا در شیعه، به عنوان عبادت و مخ عبادت تلقی شده و در کاتولیک، به عنوان حامل سر فصح است. این مقاله با رویکرد تحلیلی و مقایسه‌ای، درصدد بررسی مقایسه‌ای مؤلفه‌های حقیقت دعا در این دو مذهب و بیان وجوه تشابه و تمایز آن دو است. روی‌آوری به خدا و طلب، دو مقوله «اصلی» و توجه قلب، فطری بودن مطلوب و عبودیت، ازجمله مؤلفه‌های «مکمل» حقیقت دعا در شیعه است. صعود ذهن به سوی خدا و طلب، دو مؤلفه «اصلی» و حامل سر فصح، حرکت محبت، الهام روح القدس، از جمله مؤلفه‌های «مکمل» حقیقت دعا در کاتولیک است. می‌توان گفت: در مؤلفه‌های اصلی، حقیقت دعا میان شیعه و کاتولیک، نوعی همپوشانی وجود دارد. توجه قلبی، روی‌آوری به خدا، شاهد دیدن خدا، از جمله مؤلفه‌های «مکمل» مشترک حقیقت شیعی و کاتولیکی هستند. ابتنای دعای شیعی بر توحید محض و دعای کاتولیک بر تثلیث، محوریت دعای کاتولیک بر محبت و تاکید دعای شیعی بر خوف و رجاء، مسئله الهام‌کنندگی دعا، توسط روح القدس و پاسخ ایمان بودن دعا، از جمله وجوه افتراق مؤلفه‌های «مکمل» حقیقت دعای شیعی و کاتولیک است.»

نقش عمل در «شریعت ایمان» با تاکید بر رساله‌های شبانی پولس

در چکیده مقاله «نقش عمل در «شریعت ایمان» با تاکید بر رساله‌های شبانی پولس» آمده است: «پولس که باید شاکله مسیحیت کنونی را ساخته و پرداخته اندیشه‌های او دانست، در راستای رسالت شبانی و تکلیفی که برای رساندن پیام انجیل بر خود واجب می‌دانست، نامه‌هایی را با این مضمون به افراد و گروه‌های مختلف نوشت که نجات، نه از راه عمل به شریعت، بلکه فقط از راه ایمان به دست می‌آید. او نام گفتمان خود را «شریعت ایمان» نهاد و آن را شریعت حضرت عیسی† معرفی کرد. اکنون با انکار شریعت و انحصار حصول نجات در ایمان، آیا فرقی میان انجام عمل نیک یا بد وجود خواهد داشت یا خیر؟! این مقاله با هدف یافتن پاسخ این پرسش، با روش توصیفی تحلیلی به مطالعه دوباره نامه‌های پولس پرداخته و به این نتیجه رسیده است که پولس درصدد است با گفتمان نه چندان منسجم خود، از راه اخلاق، مسیحیان را از ارتکاب عمل زشت بازدارد و به آنان بفهماند که اگرچه عمل در نجات دخلی ندارد، اما یک مسیحی واقعی نباید به خود اجازه گناه بدهد؛ چون برای امور فراتری آفریده شده است.»

انتهای پیام