چرا دچار یأس و ترس می‌شویم
گروه اندیشه ــ حجت‌الاسلام رفیعی ضمن بیان چهار توصیه امیرالمؤمنین(ع) به حارث همدانی درباره قرآن، تصریح کرد: سؤال اینجاست که چرا قرآن این داستانها را برای ما نقل کرده است؟ هدف قرآن از بازگویی مثلاً داستان ابولهب این بود تا ابولهب امروز را بشناسیم و دستش را قطع کنیم. این داستانها را می‌خوانیم، ولی از آنجا که باورمان به قرآن ضعیف شده، دچار یأس و ترس می‌شویم.
به گزارش ایکنا؛ جلسه شرح نهج‌البلاغه با حضور حجت‌الاسلام رفیعی، روز گذشته، در مسجد مجتمع امام خمینی(ره) برگزار شد. در این مراسم رفیعی به بحث درباره نامه 69 امیرالمؤمنین(ع) پرداخت و اظهار کرد: نامه 69 نهج‌البلاغه را انتخاب کردم که حدود 30 نکته اخلاقی و تربیتی در آن نوشته شده است. درست است مخاطب این نامه یکی از مسئولان به نام حارث همدانی است، اما بالغ بر 30 سفارش مهم و کلیدی و کاربردی در این نامه آمده است. بنده یکی از سفارش‌ها را امروز بیان می‌کنم.
وی افزود: اولین سفارش حضرت در مورد قرآن است. امیرالمؤمنین(ع) چهار توصیه درباره قرآن بیان فرموده است: «تَمَسَّكْ بِحَبْلِ الْقُرْآنِ وَ اسْتَنْصِحْهُ وَ أَحِلَّ حَلَالَهُ وَ حَرِّمْ حَرَامَ و هُوَ صَدِّقْ بِمَا سَلَفَ مِنَ الْحَقِّ؛ به ريسمان قرآن چنگ زن، و از آن نصيحت پذير، حلالش را حلال، و حرامش را حرام بشمار، و حقّى را كه در زندگى گذشتگان بود تصديق كن». اولین نصحیت حضرت این است که به ریسمان قرآن چنگ بزند. تمسک یعنی چنگ زدن. مقصود حضرت این نیست که فقط قرآن بخوان و فقط شب قدر قرآن را روی سر بگذار. چقدر تمسک به قرآن داریم؟ آیا بچه‌داری و زن‌داری ما قرآنی است؟ آیا رسیدگی ما به امور مردم قرآنی است؟ آیا روابط اجتماعی ما قرآنی است؟ اگر روابط ما قرآن باشد که غیبت و تمسخر و دست انداختن نباید در بین ما باشد. معاذ بن جبل می‌گوید که خدمت رسول خدا(ص) آمدم از تفسیر این آیه سوال کردم: «وَ قَدِمْنَا إِلَى مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا؛ و به هر گونه كارى كه كردهاند مىپردازيم و آن را [چون] گردى پراكنده مىسازيم»(فرقان/23). حضرت ضمن حدیثی طولانی موانع قبولی اعمال را بیان فرمودند. معاذ پس از شنیدن این موانع، از حضرت درخواست راهکار کرد. پیامبر(ص) ده توصیه به ایشان بیان کردند که توصیه می‌کنم حتماً این روایت را بخوانید.
رفیعی ادامه داد: دومین نصیحت حضرت این است که قرآن را ناصح خودت قرار بده؛ یعنی از قرآن طلب نصیحت کن. خود قرآن می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِي الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ؛ اى مردم به يقين براى شما از جانب پروردگارتان اندرزى و درمانى براى آنچه در سينههاست و رهنمود و رحمتى براى گروندگان [به خدا] آمده است» (یونس/ 57). سومین نصیحت حضرت این است که حلال و حرام قرآن کریم را رعایت بکن. قرار نیست ما از همه احکام قرآن سر دربیاوریم. ممکن است ما حکمت احکام قرآن را نفهمیم، ولی اگر معتقدیم خداوند علیم و حکیم است باید به او اعتماد کنیم.
وی افزود: چهارمین توصیه حضرت این است که داستان‌هایی که قرآن از گذشته نقل کرده است تصدیق کن. شاید منظورش این است که این داستانها را در زندگی خودت به کار بگیر. چرا قرآن این داستانها را برای ما نقل کرده است؟ مثلاً چرا داستان ابولهب را برای ما بازگو کرده است؟ هدف قرآن این بوده که ابولهب امروز را بشناسیم و دستش را قطع کنیم. امام رضا(ع) فرمودند: قرآن هر روز طلوع می‌کند. وقتی قرآن می‌فرماید: «وَ مَكَرُوا وَ مَكَرَ اللَّهُ» یعنی در زندگی امروزتان مکر نباشد. وقتی می‌فرماید: «يُخَادِعُونَ اللَّهَ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَمَا يَخْدَعُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ» یعنی هر کس با خداوند خدعه کرد زمین خورده است. چون باور ما به قرآن ضعیف شده است دچار یأس و ترس می‌شویم. باید توجه کنیم که چرا امام حسین(ع) در روز عاشورا آن قدر قرآن خواند؟ چرا سر بریده‌اش در راه آیات قرآن می‌خواند؟
انتهای پیام
