Yaong Nagsasabi ng 'Sa Kalooban ng Diyos'
Ang mga tapat ay hindi gumagawa ng anuman nang walang pag-alaala sa Diyos. Naniniwala sila na kung hindi nila sasabihin ang 'kalooban ng Diyos' bago gawin ang isang bagay, hindi ito gagawin nang maayos.
Ang mga talata 23 at 24 ng Surah Al-Kahf ay kilala bilang mga talata ng Mashiat (kalooban ng Allah), dahil sa mga talatang ito, sinabi ng Diyos sa Banal na Propeta (SKNK) na simulan ang paggawa ng mga bagay sa pamamagitan ng pagsasabi ng 'kung sa kalooban ng Diyos' (kung nais ng Diyos) kaya bilang ipasailalim iyon sa kalooban ng Diyos.
Sa pagsasabi ng ‘sa kalooban ng Diyos’, ating binigyang-diin ang pagkilala sa katotohanan na ang bawat bagay ay ginawa sa kalooban ng Panginoon.
May mga talata na nilinaw na walang sinuman ang nagsasarili sa pagmamay-ari at sa pagkilos ngunit ang pagmamay-ari ng anuman o paggawa ng anumang bagay ay posible lamang sa kalooban at pahintulot ng Diyos.
Ang pagsasabi ng kalooban ng Diyos ay hindi nagpapawalang-bisa sa kalooban at kakayahan ng isang tao ngunit nagpapahiwatig ng pagiging magalang sa Diyos at pagkilala sa katotohanan na ang mga sanhi lampas sa kapangyarihan ng tao at gampanan din ang mga tungkulin sa mga pangyayari.
Mababasa natin sa mga talata 23 at 24 ng Surah Al-Kahf: "Huwag magsabi ng anuman: 'Gagawin ko iyon bukas,' maliban kung (iyong idagdag) 'kung gugustuhin ni Allah.' At alalahanin ang inyong Panginoon kapag nakalimutan mo at sabihin: ‘Maaaring ang aking Panginoon ay patnubayan ako sa isang bagay na mas malapit sa katumpakan kaysa dito.’”
Sinabi ni Allameh Tabatabaei sa Al-Mizan na Pagkakahulugan ng Banal na Qur’an na ang mga talatang ito ay nagsalungguhit na ang lahat ng bagay sa mundong ito ay nasa ilalim ng kapangyarihan at awtoridad ng Diyos at ginagawa Niya ang bawat pagbabago dito na Kanyang nais at walang sinuman ang nagmamay-ari ng anuman maliban kung ibinigay ng Diyos. Ang talata 23 ay hindi ibig sabihin na sabihin na wala tayong papel sa paggawa ng mga bagay ngunit sa pamamagitan ng pagsasabi ng 'kalooban ng Diyos', ipinapasailalim natin sila sa kalooban ng Diyos.
At sinasabi ng ilan na ang pagbigkas ng pariralang 'kalooban ng Diyos' kapag gumagawa tayo ng mga desisyon tungkol sa hinaharap ay isang uri ng pagiging magalang sa Diyos na itinuturing nating nakasarili ang ating mga aksyon sa kalooban ng Diyos at gayundin sa pagsasabi ng pariralang ito, hinihiling natin sa Diyos na gabayan kami sa tamang landas. Siyempre, hindi obligado ang pagsasabi ng ‘God willing’ at hindi ito kasalanan. Ngunit ang pagsasabi nito bago gumawa ng mga bagay o gumawa ng mga desisyon ay tiyak na nagpapahiwatig ng pananaw sa mundo na isinasaalang-alang ang kalooban ng Diyos na higit sa lahat.
