امیرالمؤمنین(ع) در بسیاری از خطبههای خود از قرآن یاد میکند، عظمت و کرامت آن را شرح میدهد، از اصالت و اتقان آن پرده برمیدارد، برای سستی و کوتاهی مردم در رجوع به این تحفه الهی و مائده سماوی تأسف میخورد، از تمسک نکردن مردم به آن گلایهها دارد و از وضعیت زمان خود و از اوضاعی که پیش آمد و حکام جور و ستم که به نام قرآن با حقیقت آن بازی میکنند، آه میکشد و ناله میکند.