شرط استفاده كامل از نعمت دين، ولايت است
آيت‌الله ضياآبادی ضمن معرفی ولايت امام علی(ع) به عنوان بزرگ‌ترين نعمت الهی، عنوان كرد: شرط استفاده كامل از نعمت دين، ولايت است.
به گزارش خبرنگار افتخاری خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا)، آيت‌الله سيد محمد ضياآبادی از مفسرين قرآن كريم و از اساتيد حوزه علميه مرحوم آيت‌الله مجتهدی در تهران در ادامه سلسله جلسات هفتگی خود اين هفته دوشنبه 16 آذرماه بعد از اقامه نماز مغرب و عشا به مناسبت ايام عيد غدير خم درباره نعمت ولايت اميرالمؤمنين(ع) در مسجد علی ابن الحسين(ع) واقع در منطقه يك تهران به ايراد سخن پرداخت.
وی بيان كرد: در روز 18 ذيحجه از سال دهم هجرت، هفتاد روز بيشتر از عمر پيامبر (ص) نمانده بود و سال آخر عمرشان بود در حج‌الوداع و در بيابان دستور خداوند رسيد كه علی(ع) به عنوان خليفه و جانشين در امت اسلامی معين شد.
وی ادامه داد: مردم كه بيش از 120 هزار نفر بودند با علی (ع) بيعت كردند و اين خلاصه مختصر از حادثه غدير بود كه در اين ايام هستيم و از آنجايی كه روز غدير خداوند با نصب امامت علی(ع) بر امت نعمت را تمام كرد، با اين موضوع بحث خود را در خصوص نعمت عرض خواهم كرد.
وی اضافه كرد: نعمت به چيزی گفته می‌شود كه انسان را در رسيدن به هدفش كمك می‌كند و در اين مسير برای انسان آسايش و آرامش می‌آورد و خطرات را نيز برمی‌دارد و در برابر نقمت بلاست و مانع رسيدن انسان به هدف می‌شود و خداوند هم نعمت دارد و هم نقمت.
اين مدرس حوزه علميه گفت: آب، هوا، نور، چشم، گوش، عقل و هوش، همه را ما نعمت می‌دانيم چون هر كدام از آنها برای رسيدن به اهدافمان نياز داريم و نبودشان منجر به نابودی ما می‌شود؛ اما ارزش و بزرگی اين نعمت‌ها بستگی به هدف اصلی دارد كه هدف چقدر بزرگ است و اين نعمت برای رسيدن به آن چه تاثيری دارد.
وی همچنين تصريح كرد: به عنوان مثال، انسان برای راه رفتن به پا و كفش نياز دارد. پا لازم است و كفش هم لازم است. پس هر دو نعمت هستند اما يكی ارزشش بالاتر است و آن پا است. تا پا نباشد اصلا نمی‌شود راه رفت.
آيت‌الله ضيابادی خاطرنشان كرد: اگر بخواهيم نعمت‌های بيشمار خداوند را بشماريم عاجز خواهيم ماند. حتی اگر تمام درختان زمين قلم بشوند و درياها مركب شوند، جن و انس هم بيايند و همه نويسنده شوند، در مقابل شمارش نعمت‌های خداوند عاجز خواهند بود و نمی‌توانند آنها را بشمارند.
وی يادآور شد: همه چيز نعمت است اما در مقابل خيلی نعمت‌ها هم پست و بی‌ارزش هستند و بازيچه هستند. مانند نعمت‌های دنيايی كه بازيچه‌ای بيش نيستند. كسانی كه در دنيا زياد كار می‌كنند و غافل از قيامت هستند و حتی پيشرفت دنيوی هم می‌كنند اينها نعمت نيست. اينها متايی زود گذر است و دنبالش جهنم را می‌آورد.
وی تصريح كرد: در قرآن هم اشاره شده است كه مردم كافر كه اينقدر در دنيا فعاليت دارند خيال نكنند خدا خيرشان را خواسته اينها نمی‌فهمند. اينها صحنه‌های امتحان است و دنبال آن خاری است نه نعمت. قرآن كريم برای انسان هدف و مقصدی در نظر گرفته است و همه موجودات را با آن هدف می‌سنجد. هر كدام كه رو به آن هدف حركت می‌كنند نعمت و هر چه ما را از آن هدف باز می‌دارد نقمت است. پس نعمت و نقمت اصلی اين موضوع است.
اين استاد اخلاق گفت: خداوند هم در قرآن هدف از آفرينش انس و جن را عبادت خدا دانسته است. ما بايد خدا را بشناسيم هدف را بدانيم اين بدبختی است كه ما در دنيا دنبال همه چيز هستيم جز صاحبخانه. ما فقط نعمت‌های خدا را استفاده می‌كنيم اما صابخانه را نمی‌شناسيم. نمی‌شناسيم چه كسی به ما اين همه نعمت داده است به او تقرب نمی‌جوييم اما به پول و فرزند و مقام تقرب می‌جوييم. بدانيد خداوند از اول تا آخر با شما است كمی هم به سمت خداوند برويد عبادتش را انجام دهيد حقيقت عبادت هم شناخت خداست در برنامه خدا حركت كنيد.
وی ادامه داد: تنها وسيله برای رسيدن به هدف دين است و اين نعمت دين در نيرويی قرار گرفته است تا تنظيم كند و ما را به هدايت برساند. برنامه امور زندگی را تنظيم می‌كند و آن نعمت ولايت و امامت است. خود دين و قرآن به تنهايی قدرت تدبر را ندارد بايد در سايه تدبر ولايت قرار بگيرد تا دنيا را تبديل به نعمت كند. بايد حتما به دست مدبر معصوم الهی باشد و اجرا شود و آن معصوم همان كسی است كه ما او را امام می گوييم. امام ولايت يعنی تدبر و اداره جامعه در راه رسيدن به هدف است و بشر را به مقصد می‌رساند.
وی عنوان كرد: ما منحصرا برای رسيدن به هدف سه ولی بيشتر نداريم: الله و رسول خدا و امام معصوم. پس نعمت بودن دين بسته به داشتن ولايت است. اگر دين نباشد از مسير خلقت منحرف هستيم و اگر ولايت نباشد دين از مجرايش منحرف است. حال نعمت اصلی در جهان هستی ولايت است و تمام نعمت‌ها منوط به نعمت تامه ولايت، يعنی امام علی(ع) است.
اين مدرس حوزه علميه افزود: نقمت واقعی، انحراف از ولايت و علی(ع) است. تبعيت از امام علی(ع)، نعمت و عدم تبعيت، پشت كردن به علی(ع) است كه همان نقمت واقعی است. با معرفی علی(ع) در غدير، نعمت بر بشر تمام شد. بعد از اين در پرتوی ولايت علی(ع) در مسير هدف و خدا حركت می‌كنيد و به مقصد می‌رسيد.
وی بيان كرد: در روز 18 ذيحجه از سال دهم هجرت، هفتاد روز بيشتر از عمر پيامبر (ص) نمانده بود و سال آخر عمرشان بود در حج‌الوداع و در بيابان دستور خداوند رسيد كه علی(ع) به عنوان خليفه و جانشين در امت اسلامی معين شد.
وی ادامه داد: مردم كه بيش از 120 هزار نفر بودند با علی (ع) بيعت كردند و اين خلاصه مختصر از حادثه غدير بود كه در اين ايام هستيم و از آنجايی كه روز غدير خداوند با نصب امامت علی(ع) بر امت نعمت را تمام كرد، با اين موضوع بحث خود را در خصوص نعمت عرض خواهم كرد.
وی اضافه كرد: نعمت به چيزی گفته می‌شود كه انسان را در رسيدن به هدفش كمك می‌كند و در اين مسير برای انسان آسايش و آرامش می‌آورد و خطرات را نيز برمی‌دارد و در برابر نقمت بلاست و مانع رسيدن انسان به هدف می‌شود و خداوند هم نعمت دارد و هم نقمت.
اين مدرس حوزه علميه گفت: آب، هوا، نور، چشم، گوش، عقل و هوش، همه را ما نعمت می‌دانيم چون هر كدام از آنها برای رسيدن به اهدافمان نياز داريم و نبودشان منجر به نابودی ما می‌شود؛ اما ارزش و بزرگی اين نعمت‌ها بستگی به هدف اصلی دارد كه هدف چقدر بزرگ است و اين نعمت برای رسيدن به آن چه تاثيری دارد.
وی همچنين تصريح كرد: به عنوان مثال، انسان برای راه رفتن به پا و كفش نياز دارد. پا لازم است و كفش هم لازم است. پس هر دو نعمت هستند اما يكی ارزشش بالاتر است و آن پا است. تا پا نباشد اصلا نمی‌شود راه رفت.
آيت‌الله ضيابادی خاطرنشان كرد: اگر بخواهيم نعمت‌های بيشمار خداوند را بشماريم عاجز خواهيم ماند. حتی اگر تمام درختان زمين قلم بشوند و درياها مركب شوند، جن و انس هم بيايند و همه نويسنده شوند، در مقابل شمارش نعمت‌های خداوند عاجز خواهند بود و نمی‌توانند آنها را بشمارند.
وی يادآور شد: همه چيز نعمت است اما در مقابل خيلی نعمت‌ها هم پست و بی‌ارزش هستند و بازيچه هستند. مانند نعمت‌های دنيايی كه بازيچه‌ای بيش نيستند. كسانی كه در دنيا زياد كار می‌كنند و غافل از قيامت هستند و حتی پيشرفت دنيوی هم می‌كنند اينها نعمت نيست. اينها متايی زود گذر است و دنبالش جهنم را می‌آورد.
وی تصريح كرد: در قرآن هم اشاره شده است كه مردم كافر كه اينقدر در دنيا فعاليت دارند خيال نكنند خدا خيرشان را خواسته اينها نمی‌فهمند. اينها صحنه‌های امتحان است و دنبال آن خاری است نه نعمت. قرآن كريم برای انسان هدف و مقصدی در نظر گرفته است و همه موجودات را با آن هدف می‌سنجد. هر كدام كه رو به آن هدف حركت می‌كنند نعمت و هر چه ما را از آن هدف باز می‌دارد نقمت است. پس نعمت و نقمت اصلی اين موضوع است.
اين استاد اخلاق گفت: خداوند هم در قرآن هدف از آفرينش انس و جن را عبادت خدا دانسته است. ما بايد خدا را بشناسيم هدف را بدانيم اين بدبختی است كه ما در دنيا دنبال همه چيز هستيم جز صاحبخانه. ما فقط نعمت‌های خدا را استفاده می‌كنيم اما صابخانه را نمی‌شناسيم. نمی‌شناسيم چه كسی به ما اين همه نعمت داده است به او تقرب نمی‌جوييم اما به پول و فرزند و مقام تقرب می‌جوييم. بدانيد خداوند از اول تا آخر با شما است كمی هم به سمت خداوند برويد عبادتش را انجام دهيد حقيقت عبادت هم شناخت خداست در برنامه خدا حركت كنيد.
وی ادامه داد: تنها وسيله برای رسيدن به هدف دين است و اين نعمت دين در نيرويی قرار گرفته است تا تنظيم كند و ما را به هدايت برساند. برنامه امور زندگی را تنظيم می‌كند و آن نعمت ولايت و امامت است. خود دين و قرآن به تنهايی قدرت تدبر را ندارد بايد در سايه تدبر ولايت قرار بگيرد تا دنيا را تبديل به نعمت كند. بايد حتما به دست مدبر معصوم الهی باشد و اجرا شود و آن معصوم همان كسی است كه ما او را امام می گوييم. امام ولايت يعنی تدبر و اداره جامعه در راه رسيدن به هدف است و بشر را به مقصد می‌رساند.
وی عنوان كرد: ما منحصرا برای رسيدن به هدف سه ولی بيشتر نداريم: الله و رسول خدا و امام معصوم. پس نعمت بودن دين بسته به داشتن ولايت است. اگر دين نباشد از مسير خلقت منحرف هستيم و اگر ولايت نباشد دين از مجرايش منحرف است. حال نعمت اصلی در جهان هستی ولايت است و تمام نعمت‌ها منوط به نعمت تامه ولايت، يعنی امام علی(ع) است.
اين مدرس حوزه علميه افزود: نقمت واقعی، انحراف از ولايت و علی(ع) است. تبعيت از امام علی(ع)، نعمت و عدم تبعيت، پشت كردن به علی(ع) است كه همان نقمت واقعی است. با معرفی علی(ع) در غدير، نعمت بر بشر تمام شد. بعد از اين در پرتوی ولايت علی(ع) در مسير هدف و خدا حركت می‌كنيد و به مقصد می‌رسيد.
