دعای روز نهم؛ بهای وصل تو گر جان بود خريدارم

به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا)؛ در نهمين روز از ماه ضافت الهی می‌خوانيم: «اَللّهُمَّ اجْعَلْ لى فيهِ نَصيباً مِنْ رَحْمَتِكَ الْواسِعَةِ وَاهْدِنى فيهِ لِبَراهينِكَ السّاطِعَةِ وَخُذْ بِناصِیَتى اِلى مَرْضاتِكَ الْجامِعَةِ بِمَحَبَّتِكَ يا اَمَلَ الْمُشْتاقينَ؛ خدايا قرار ده برايم در اين روز بهره‌اى از رحمت وسيعت و راهنمايی‌ام كن در اين ماه به‌سوى دليل‌هاى درخشانت و مرا به‌سوى موجبات خوشنودى همه جانبه‌ات سوق ده به حق محبتت ‌اى آرزوى مشتاقان.»
يكی از مقامات بلند معنوی و عرفانی در حركت و سير به سوی خداوند توجه به «رضوان الله» و خشنودی خداوند است و رسيدن به آن در مرتبه‌بالايی از آسمان سير وسلوك قرار دارد. در قرآن كريم و روايات توصيه‌های بسياری نسبت به اين كه انسان در كارهای خود رضای خداوند را هدف قرار دهد و آن‌را بجويد و طلب كند، آمده است؛ زيرا عموم افراد در كارهای خوبی كه انجام می‌دهند از اين كه هدف را خدا قرار دهند، غفلت دارند و آشنايی آنان بيشتر به اين جهت است كه كارهای خوب و عبادت ها را انجام می‌دهند تا موجب آسايش دنيا و آخرت گردد. آنها را از عذاب نجات دهد و به بهشت برين برساندبا اين كه از كمالات مهم معنوی آن‌است كه رضای خداوند محور تمام افعال قرار گيرد.
در اين زمينه قرآن كريم به موردی اشاره كرده است كه چگونه در فرازی از مهم ترين فرازهای تاريخ صدر اسلام، اميرمؤمنان علی(ع) انگيزه خويش را در حركتی قهرمانانه خشنودی خداوند قرار می‌دهد. هنگامی كه پيامبر(صلی الله عليه و آله) در مكه بودند كافران و مشركان هم پيمان شدند كه شب به خانه آن‌حضرت حمله و با كشتن آن وجود مقدس چراغ توحيد را خاموش كنند.
در اين وقت بود كه امام علی(عليه السلام)‌ جان خود را به خطر انداخته و حاضر شد در بستر پيامبر(صلی الله عليه و آله) بيارآمد تا اين كه مشركان از هجرت و بيرون رفتن پيامبر از مكه مطلع نشوند، و در حقيقت جان خود را فدای اسلام می‌كند، قرآن در آن‌ باره می‌فرمايد: «ومن النّاس من يشری نفسه ابتغاء مرضات اللّه؛ و بعضی از انسانها كسانی هستند كه به خاطر خوشنودی خدا بذل جان می‌كنند» (سوره بقره، آيه 207).
بالاترين و مهمترين نعمتی كه خداوند به بنده اش عنايت می فرمايد رضا و خشنودی اوست. همان طوری كه خداوند پس از ذكر نعمت هائی كه به بندگان مؤمن خود (خواه مرد يا زن) وعده فرموده از دخول به بهشت و مساكن طيبه در پايانش می فرمايد «و رضوان من الله أكبر» چون رضای او سبب هر نعمت و سعادت و باعث هر گونه كرامت و بزرگواری است، و در آخر آيه می فرمايد «ذلك الفوز العظيم».
خداوند متعال در آيت متعدده قرآن پس از ذكر مؤمنين و اعمال و گفتارشان می فرمايد: «رضی الله عنهم و رضوا عنه» از جمله در سوره ی بیّنه آيه 8 پس از تعريف مؤمنين و انجام اعمال شايسته آنان كه بهترين خلق خدايند و ذكر جزا و پاداششان می فرمايد: «رضی الله عنهم و رضوا عنه» خدا از ايشان خوشنود و راضی است و ايشان هم از خدا خوشنودند.
روايتی از حضرت صادق عليه السلام چنين آمده است: «رضا و تسليم به قضا و قدر از علامت ايمان مؤمن است».
باری رضای الهی هم به رضای حجت های الهی و اوصيای حق محقق می شود، و اين دوری است كه از هر دو طرف صادق است يعنی رضاء خدا همان رضای اوليای خدا است و رضای اوليای خدا هم همان رضای خداست، چنانچه حضرت سيدالشهداء(عليه السلام) در مكه قبل از حركت به عراق برای مردم و حاضرين فرمود: «رضا الله رضانا أهل البيت» آنچه را خدا پسندد همان پسند ما اهل بيت است.
در هيچ حال، نبايد از بخشش خداوند بزرگ نااميد شد. ممكن است گناه فرد، بسيار بزرگ باشد، اما به هيچ وجه نمی توان از رحمت پروردگار بزرگ و بخشنده قطع اميد كرد. گناه هر قدر عظيم باشد، هرگز از رحمت بی پايان الهی بزرگ تر نيست. از اين رو، نااميدی از رحمت خداوند، گناهی بزرگ شمرده شده است. پس انسان مسلمان بايد در خوف و رجا باشد. از يك سو، به آمرزش الهی اميدوار باشد و از سوی ديگر، از گناه خود بترسد و به توبه و استغفار روی آورد. باشد كه درهای رحمت حضرت حق بر وی گشوده شود و مورد آمرزش قرار گيرد. پيامبر مكرم اسلام(صلی الله عليه و آله) می فرمايند: «أَلفاجِرُ الرّاجی لِرَحْمَةِ اللّه ِ تَعالی أَقْرَبُ مِنْها مِنَ الْعابِدِ الْمُقْنِطِ؛ بدكاری كه به رحمت خدا اميد دارد، از عابد مأيوس به خدا نزديك تر است.»