تقویت ایمان با تدبر در خلقت و عمل به باورهاست

به گزارش ایکنا؛ جلسه درس اخلاق آیت‌الله محمدباقر تحریری، روز گذشته، 19 مهرماه، در مدرسه علمیه معیر برگزار شد. آیت‌الله تحریری در این جلسه به ادامه بحث درباره سفارش امام صادق(ع) به عبدالله بن جندب پرداخت و اظهار کرد: حضرت در ادامه سفارش‌های خود می‌فرمایند: «من غشّ أخاه و حقّره و ناواه جعل اللّه النار مأواه، و من حسد مؤمناً انماث الإیمان فی قلبه، کما ینماث الملح فی الماء». حضرت در این فرمایش حدود ارتباط انسان‌های مؤمن با یکدیگر را بیان می‌فرمایند.

تأثیر ایمان بر باور و عملکرد

استاد اخلاق حوزه علمیه افزود: ایمان انسان به خدای متعال و قیامت بر اعمال و رفتار و حالات او در ارتباطات گوناگون تأثیر متقابل می‌گذارد. این ایمان قهراً باید تأثیر مطلوبی بر روابط گوناگون انسان بگذارد. اگر تأثیر ایمان بر اصلاح روابط‌مان ضعیف باشد قهراً باید به ضعف ایمانمان پی ببریم و در جهت تقویت آن تلاش کنیم. تقویت ایمان به دو امر کلی است؛ یکی توجه به باورهایمان و تفکر در نحوه خلقت و اموری که قرآن کریم به نحو قطع فرموده است، واقعیت دارد. امر دوم هم عمل کردن به این باورهاست. باید باورهایمان‌ را در عملکردهایمان نشان بدهیم.

وی در ادامه تصریح کرد: امام صادق(ع) در این روایت فرمودند که چهار خصلت است که اگر انسان در ارتباط با برادران مؤمن واجد آن‌ها باشد نتیجه‌اش آتش قیامت است. یکی از این موارد، دشمنی با انسان مؤمن است. دشمنی به جهات مختلفی رخ می‌دهد. برخی اوقات در روابط دنیایی به خاطر نرسیدن به شئون دنیایی دشمنی ایجاد می‌شود. این چارچوب ماهیت دشمنی است. همان‌طور که دو حیوان با هم درمی‌افتند، دو انسان هم با هم دشمنی می‌کنند.

در کمالات دشمنی وجود ندارد

تحریری افزود: در جهت رسیدن به کمالات هیچ‌گاه دشمنی تحقق پیدا نمی‌کند. اگر بنده در جهت رسیدن به کمالات نفسانی‌ام حرکت کنم و بدانم و باور داشته باشم این کمالات در رابطه صالح با دیگران است، این روابط صالح گاهی در جهت رها کردن امور دنیایی ایجاد می‌شود. دستورات شرع مقدس برای همین است. وظایف مالی که ما را بدان موظف کردند به همین جهت است تا تلاش کنیم از راه حلال اموالی به دست بیاوریم و مقداری از آن را برای خدا به نیازمندان برسانیم. کسی که این باور در وجودش هست نه تنها در این جهت درصدد چپاول از دیگری نیست، بلکه سعی می‌کند روابطش با دیگران صحیح باشد و نیتش هم این است که این امور دنیایی را به اندازه‌ای که به او دستور داده شده است از خودش جدا بکند.

تولیت حوزه علمیه مروی یادآور شد: عمدتاً این چنین است که خاصیت ایمان به عالم آخرت، ارتباطات صالح در امور دنیایی است. البته گاهی کسانی که ایمان به عالم آخرت ندارند هم در روابط زندگی‌شان این کارها را انجام می‌دهند و سعی می‌کنند عدالت و حقوق دیگران را در نظر بگیرند. این رفتار برای شکل‌گیری زندگانی دنیایی خوب است. «الملک یبقی مع الکفر و لایبقی مع الظلم»؛ حاکمیت با کفر جمع می‌شود. چون دین کمالات را دنبال می‌کند، این چنین افرادی را مذمت نمی‌کند تا هنگامی که در حد مطلوبی حرکت می‌کند، ولی این حرکت برای انسان کفایت نمی‌کند تا سعادت عالم آخرت را به بار آورد.

وی تأکید کرد: امام علی(ع) در خطبه 52 تعبیر عجیبی دارند. می‌فرمایند اگر هرچقدر بندگی یا ناله کنیم، ثواب‌ها و عقاب‌هایی که در پیش است و من از آنها خبر دارم، با این اعمال قابل مقایسه نیست. قرآن کریم هم گاهی این تعبیرها را برای ما بیان می‌کند: «فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ؛ هيچ كس نمى‏‌داند چه چيز از آنچه روشنى‌بخش ديدگان است به [پاداش] آنچه انجام مى‏‌دادند براى آنان پنهان كرده‏‌ام».