فیلم | باز فرود آمدیم بر در سلطان خویش...

به گزارش ایکنا، ساعد باقری، شاعر و پژوهشگر ادبی، در بخش نخست «ملکوت آرامش» می‌گوید: بزرگان ما در گذشته می‌گفتند که هر بلا، بیماری و رنجی که می‌آید، پیغامی دارد که اگر پیغامش را بشنوید، به همانجایی که بوده برمی‌گردد و اگر نشنوید، با نشانه‌های قوی‌تر می‌آید تا بشنوید.

راه تو به هر قدم که پویند خوش است/ وصل تو به هر سبب که جویند خوش است

روی تو به هر دیده که بینند نکوست/ نام تو به هر زبان که گویند خوش است

بسم الله الرحمن الرحیم

حلول ماه مبارک رمضان را خدمت یکایک شما عزیزان تبریک و خجسته‌ باد می‌گویم. به یاد می‌آوریم، هرگاه در طول سال احساس می‌کردیم، سرد و تاریک می‌شویم و انگار ظلمات تمام وجودمان را فراگرفته و با خودمان و دیگران آشتی نیستیم، به خودمان وعده و مژده می‌دادیم که ماه رمضان می‌آید و از این فرصت برای آشتی با فطرت روشن خدادی استفاده می‌کنیم. آشتی با نقطه، که خودمان هستیم، آشتی با عرض که هم‌نوعانمان هستند و محیط پیرامونی ما، آب، گیاه، گل، پرنده، جانور، هوا، خاک و ... که با همه این‌ها که قهر بودیم، با اینها و همچنین با خدا، پادشاه عالم و پروردگار جهانیان آشتی می‌کنیم.

اکنون که به ماه مبارک رمضان رسیدیم، باز به یاد می‌آوریم که هرگاه احساس می‌کردیم به نورانیت و معنویت نیاز داریم، زمزمه می‌کردیم؛

باش تا حسن نگارم خیمه را بالا زند/ وین طناب خیمه را بر درگه والا زند

پرتو نور جمالش گر زند بر عاشقان/ شور‌ها کز عشق او در جنت المأوی زند

و اکنون به موعد و میعاد رسیدیم و شاید این ماه با همه ماه‌های سال متفاوت باشد و شاید برخی از پدران و مادران ما و حتی اجدادمان چنین ماه مبارکی را تجربه نکرده باشند و یا شاید کمتر تجربه کرده باشند.

آیات ۵۲ تا ۵۴ سوره اعراف یادتان هست، آنجا که از جلال خداوند سخن گفته می‌شود؛ «إِنَّ رَبَّکُمُ اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ یُغْشِی اللَّیْلَ النَّهَارَ یَطْلُبُهُ حَثِیثًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالنُّجُومَ مُسَخَّرَاتٍ بِأَمْرِهِ ۗ أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ ۗ تَبَارَکَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ» و بلافاصله در پیوند با این آیه جلالی، دعا کردن را یادمان می‌دهند؛ «ادْعُوا رَبَّکُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْیَةً ۚ إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ». بنابراین دعا کردن هم آدابی دارد و اکنون محقق شده است که «تَضَرُّعًا وَخُفْیَةً» یعنی در نهانگاه دعا کنید. خودمان باشیم و خدا و مسجد دل این بار، به حضور ما عمارت می‌شود و ان شاءالله از این فرصت‌ها استفاده می‌کنیم.

باز فرود آمدیم بر در سلطان خویش/ باز گشودیم خوش، بال و پر جان خویش

باز سعادت رسید، دامن ما را کشید / بر سر گردون زدیم خیمه و ایوان خویش

آن شِکری را که مصر، هیچ ندیده به خواب/ شُکر که من یافتم در بن دندان خویش

بایزید بسطامی می‌گفت: هر بلایی روی در تو نهد، به عجز خویش معترف آی و به انکسار گرای که تو تاب نداری و او باک ندارد.

بزرگان متفکر در دنیا بحث‌های بسیاری درباره این اوضاع جدید، کرونا و بعد از کرونا کرده‌اند، اما یک چیز را غالباً به صورت مشترک می‌شنویم که این نماد عجز بشر و وقوف اوست که همه چیز را نمی‌داند. گفته بودند که همه چیز را همگان دانند، اما آن چیزی که همگان دانند، نیز موقوف گذر زمان‌ها و تجربه کردن‌های بشر است.

علاوه بر پیغامی که این بیماری فراگیر و هراس‌آور با خود آورده، چیز‌هایی را نیز باید در رابطه با نسبت آدمی با دین و یا معنویت مطرح کرد، کسانی که در ظاهر مناسک متوقف بودند، خیلی زود ضعف‌ها را نشان دادند، یعنی اینکه آدم‌ها نمی‌توانند در مشاهد مشرفه باشند و متأسفانه پیرامون کعبه خالی است، آن را حمل بر این کردند که جایگاه دین تضعیف شده است، اما بسیاری هم درک و دریافتی از «انّ الانسان کان ضعیفاً» داشتند، یعنی آن را نماد حشر و رستاخیز و یوم یفر المرء من اخیه دانستند.

آرزو می‌کنم که از ساعت به ساعت و دقیقه به دقیقه روز‌ها و شب‌های ماه مبارک بتوانیم استفاده کنیم؛ در روزهای پیش رو مطالب برگزیده‌ای از متون فارسی را تقدیمتان می‌کنیم.