فیلم | در هر مقام بر لبم آوای یا علی است
سهیل محمودی، شاعر و پژوهشگر ادب پارسی در بیست و چهارمین برنامه رمضانی «سوره تماشا» شعری از نیما با مضمون ارادت به حضرت امیر(ع) قرائت کرد.
به گزارش ایکنا، سهیل محمودی، شاعر و پژوهشگر ادب پارسی در بیست و چهارمین برنامه رمضانی «سوره تماشا» گفت: شعر نیما در ستایش مولا علی(ع) می‌تواند از شعرهای به یادماندنی ادب فارسی در سده اخیر محسوب شود.
سلام و بسیار سلام، درود و فراوان درود
از شعرم خلقی به هم انگیخته‌ام
نیک و بدشان به هم درآمیخته‌ام
خود گوشه گرفته‌ام تماشا را که‌آب
در خوابگه مورچگان ریخته‌ام
زنده‌یاد نیما یوشیج شاعر بزرگ هم‌روزگار ماست. یکی از شگفتی‌های بزرگ ادبیات صد سال اخیر، شعر نیما و وجود نازنین خود نیماست و هرچقدر هم سال‌ها و دهه‌ها گذشته، عظمت نیما بیشتر دیده شده است. هرچه اشعار، یادداشت‌ها و نامه‌های او دیده شده، عظمت او نیز بیشتر دیده شده است.
نیما فرزند کوهستان بود، اگرچه در شهر بزرگ شد و زوایای شعر و شخصیت او نیز مثل کوهستان پیچ در پیچ است و بسیار سخت شناخته می‌شود؛ از این رو، عبور از کوهستان روح و شخصیت شعر نیما نیز سخت اما شکوهمند است.
در دیوان نیما با شعری روبرو هستیم که در قالب قطعه‌ای در ستایش امام امیرالمومنین(ع) سروده شده و گویی او قصد داشته کسی را مخاطب قرار دهد که طعنه‌ای به او زده؛ گویا می‌خواسته بگوید من دوستدار مولایم و مرحوم سیروس طاهباز دست‌نویس آن را در دیوان نیما چاپ کرده است و در صدر آن نوشته که این شعر را در شب عید غدیر گفته است.
نیما اعتقاد عجیبی به شخصیت مولا داشت و این مسئله در یادداشت‌ها و شعرش هم وجود دارد. نیما در مدرسه سنت‌لویی تهران درس خواند، اما استادش مرحوم نظام وفا یا هم‌درسش مرحوم پژمان بختیاری بوده و در جوانی این توفیق را داشته تا با آیت‌الله حائری مازندرانی سمنانی هم‌نفس و رفیق باشد که از بزرگان مازندارن بوده است و نیما با بسیاری از این بزرگان فرهنگ دم‌خور بوده است و نکته‌های اعتقادی او نشان می‌دهد که براساس مصاحبت‌های او، این عشق و علاقه عمیق‌تر شده است.
شعر نیما که در ستایش مولاست، می‌تواند از شعرهای به یادماندنی ادب فارسی در سده اخیر محسوب شود. این شعر بسیار متفاوت است، زیرا نیما تأکید دارد که من در شخصیت علی(ع) غلو نمی‌کنم و بیت آخر نیز نشان می‌دهد، همه لحظات عمرش را با حس علی‌جویی و علی‌گویی توأمان می‌دیده است.
گفتی ثنای شاه ولایت نکرده‌ام
بیرون ز هر ستایش و حد ثنا علیست
چونش ثنا کنم که ثنا کردۀ خداست
هر چند چون غُلات، نگویم خدا علیست
شاهان بسی به حوصله دارند مرتبت
لیکن چو نیک در نگری پادشاه علیست
گر بگذری ز مرتبه کبریای حق
بر صدر دور زودگذر کبریا علیست
بسیار حکم‌ها به خطامان رود، ولی
در حق آن که حکم رود بی‌خطا علیست
گر بی‌خود وگر بخود، اینم ثناش بس
در هر مقام بر لبم آوای یا علیست
یا علی مدد
انتهای پیام
