دفتر غزل / ۲۹
پادکست | کاش یک بار هم از خویش سفر می‌کردم
میرزا محمّدعلی صائب تبریزی ( ۱۰۰۰ ق/۱۵۹۲ م _ ۷–۱۰۸۶ ق/۱۶۷۶ م) بزرگ‌ترین غزل‌سرای سده یازدهم هجری و نامدارترین شاعر زمان صفویه است. نازکی خیال و لطافت اندیشه و مضمون‌سازی‌های ظریف و معنی‌های بیگانه و باریک در شعر وی دیده می‌شود. بیست و نهمین قسمت از دفتر غزل، به غزلی از این شاعر پر آوازه اختصاص دارد که با صدای ساعد باقری می‌شنویم.
چون صدف قطره اشکی که به من می‌دادند
می‌زدم بر لب خود مهر و گهر می‌کردم
گر چه دنباله رو قافله دل بودم
خفتگان را به سر پای خبر می‌کردم
ای خوش آن عهد که در مصر وجود از هستی
یوسفی بود به هر جای نظر می‌کردم
گر دو صد قافله مخمور به من بر می‌خورد
سر خوش از میکده خون جگر می‌کردم
این که عمرم همه در مرحله پیمایی رفت
کاش یک بار هم از خویش سفر می‌کردم
از چمن محو جمال چمن آرا بودم
چشم پوشیده ز فردوس گذر می‌کردم
یاد عهدی که به اکسیر قناعت صائب
زهر اگر قسمت من بود شکر می‌کردم
صائب تبریزی
مطالب مرتبط
