واقفی که نور امید را در دل تازه عروس و داماد‌ها روشن کرد

به گزارش ایکنا، این روز‌ها بین تکرار مکرارت شیوع بیماری و مشکلات اقتصادی، کمتر حسی پیدا می‌شود که حا‌ل خوب به‌همراه داشته باشد و ما را سر ذوق بیاورد؛ قطعاً شاهد اشک اندوه دیگران بودن خوشایند نیست، اما شاهد اشک شوق بودن، لذت‌بخش‌ترین حسی است که می‌توانیم تجربه کنیم. لذت‌بخش‌تر این است‌که بدانیم خودمان این حس خوب را با انجام دادن کاری و یا عملی می‌سازیم. گویی خداوند با دستان ما، دست انسان گرفتاری را گرفته است و وقتی دست افتاده‌ای را می‌گیریم و لبخند را مهمان قلبش می‌کنیم زیباترین صحنه‌ها را رقم می‌زنیم.

کار خیر به منزله بخشی از زندگی هر فرد، در همه جوامع به‌عنوان یک عمل مناسب و سازگار با روح انسان تلقی می‌شود. عملی که در زندگی اثرات مثبتی بر زندگی فرد می‌گذارد که کمترین آن همان حس خوب نوع‌دوستی و دستگیری از نیازمند است. از جمله کار‌های خیر و ماندگار «وقف» نام دارد، که در تمام ادیان آسمانی، به‌خصوص در دین اسلام مورد تأکید قرار گرفته است؛ آنجا که خداوند تبارک و تعالی در آیه ۷۶ سوره مبارکه مریم می‌فرماید: «.. وَ الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ خَیْرٌ عِنْدَ رَبِّکَ ثَواباً وَ خَیْرٌ مَرَدًّا». آری نيكی‌هاى ماندگار نزد پروردگارت از حيث پاداش بهتر و خوش‏‌فرجام‏‌تر است.

حالا در روز‌های پایانی دهه وقف به سراغ واقفی رفتیم که برایش تفاوتی نمی‌کند آنکه نیاز به کمک دارد، اهل چه شهر و دیاری باشد؛ گویی کافی است بداند عده‌ای از هموطنانش به کمک نیاز دارند، تا گوشه‌ای از ثروتی را که با زحمت و در طول ۷۰ سال عمر پربرکتش اندوخته، در مشتش بگیرد و به آن جا برود تا مشکلات آن‌ها را حل کند.

چندی پیش سازمان اوقاف و امور خیریه خبر از وقف ۹ واحد مسکونی ۶۰ متری نوساز در زمینی به مساحت ۲۰۰ مترمربع و ارزشی بالغ بر پنج میلیارد تومان داد که از سوی یک خیر نیک‌اندیش وقف عروس و داماد‌های بی‌بضاعت شده است. همین موضوع بهانه‌ای شد تا با وی گفت‌وگویی داشته باشیم.

محمد چراغی، واقف خیراندیش ۷۰ ساله‌ای است که هرچند ساکن تهران است و در حال حاضر در دوران بازنشستگی به‌سر می‌برد، اما برای کار خیر نشانی منزلش به وسعت ایران است و هنوز در این مسیر بازنشسته نشده است. این واقف خیراندیش اهل مصاحبه  و تعریف از خود نبود و به همین خاطر برخی از اطلاعاتی که در این مصاحبه به آن اشاره شده است براساس گزارش‌هایی است که در گذشته منتشر شده است که در ادامه می‌خوانید.

 

از دوران جوانی با فرهنگ وقف آشنا و از همان دوران به‌دنبال انجام یک کار ماندگار و ثبت یک کار خیر در زندگی‌ام بودم. وقف در حقیقت چشمه‌ای همیشه جاری است که خاموشی ندارد و از برکت آن همگان می‌توانند بهره‌مند شوند. وقف بهترین راه برای صدقه جاریه و خیریه ماندگار است و اوقاف امانتدار این موقوفات است.

پیشنهاد من برای انجام کار ماندگار، وقف است. هر کسی که قصد کار خیری دارد بهتر است در انجام آن کار خیر و برای جلوگیری از انحراف در آن و پایمال شدن آن کار خیر، حتماً به وقف آن بپردازد تا برای همیشه ماندگار شود. من نیز اولویتم با توجه به سفارش ائمه اطهار(ع) توجه به افراد بی‌سرپرست، بی‌بضاعت و نیازمند بود.

نیت من در موقوفاتی که داشتم، توجه به نیاز‌های مردم آن شهر و دیار بود. در شهرری نیز ۹ واحد مسکونی را وقف کردم تا برای سکونت زوجین بی‌بضاعت در نخستین سال زندگی مشترک‌شان مورد استفاده قرار گیرد و اگر در طول دوره سکونت خود صاحب فرزند شدند یک سال دیگر نیز ساکن این موقوفات باشند.

 

معمولاً بسیاری از عروس و داماد‌های بی‌بضاعت و کم‌توان وجود دارند که در ابتدای زندگی توان مالی برای تهیه مسکن ندارند و توجه به این نیاز یکی از دغدغه‌های ذهنی من بود و به همین خاطر این وقف را انجام دادم. مخصوصاً برای جوانانی که از چتر حمایت بهزیستی خارج می‌شوند نیز این نیاز بیشتر دیده می‌شود.

به همه کسانی که شرایط وقف دارند توصیه می‌کنم این فرصت را از دست نداده و وقف را با عنوان باقیات صالحات بشناسند و بدانند که منافع آن ابدی است. حسی که پس از وقف به‌دست آوردم برایم تازگی داشت؛ ماندگاری آن به کنار ولی اینکه به‌طور پیوسته درآمد و عواید حاصل از موقوفه در مسیر اجرای نیتم خرج می‌شود، به من آرامش می‌دهد.

اگر خداوند توفیق دهد در مسیر وقف بیشتر دارایی‌هایم تلاش خواهم کرد؛ من این تفکرات را در یک خانواده مذهبی و علاقه‌مند به کمک به دیگران آموختم. مشکلات جامعه و مردم بی‌بضاعت و جوانان قلبم را به درد می‌آورد، از این رو نیتم را معطوف به کمک در این حوزه کردم.

البته کاری تاکنون نکرده‌ام، اما برای پاسخ به سؤال شما و اینکه دیگر خیرین نیز به این مسیر هدایت شوند می‌گویم که برای کودکان تحت پوشش بهزیستی مازندران مرکزی با دو هزار متر زمین و هفت هزار متر بنای تجاری ساختم تا این مرکز محل زندگی آن‌ها باشد و درآمد املاک تجاری صرف مخارج‌شان شود.

 

برای کودکان سیستان و بلوچستان مدرسه «حضرت خدیجه کبری(س)» را وقف کردم و مدرسه شهید دیلمانی را در روستای لامی‌زده محمودآباد و مرکز اورژانس شهید دیلمانی را در محور صعب‌العبور شهرستان نور را هم وقف کردم. کتابخانه‌ای را که در روستای لامی‌زده ساخته‌ام، به نام پدرم مرحوم حاج «حسن چراغی» وقف کردم.

 

باید موضوع وقف، آثار، برکات و کارکرد‌های زیبای آن با استفاده از ابزار‌های نوین آموزشی، فرهنگی و هنری وارد زندگی مردم شود تا همگان به این عمل خیر و ماندگار روی بیاورند.