روزه‌داری مجرای ریزش رزق‌های معنوی

به گزارش ایکنا، مصطفی دلشاد تهرانی یادداشتی درباره ماه مبارک رمضان به رشته تحریر درآورده که متن آن از نظر می‌گذرد؛

بشر برای زنده ماندن نیازمند رزق‌های مادّی است، و برای انسان ماندن نیازمند رزق های معنوی است. بریده شدن آدمی از رزق های معنوی او را از معنا بی‌بهره می‌سازد و تهی از حقیقت خویش می‌نماید. در این میان، روزه‌داریِ معناگرایانه از جمله بهترین مجاری ریزش رزق‌های معنوی برای آدمیان است. ملّای روم گوید:

انسانی که دهان خود را از خوردن و نوشیدن می‌بندد و روزه‌داریِ معناگرایانه را بهرۀ جان خویش می‌سازد، راهی پر‌شتاب به سوی سفرۀ گستردۀ آسمانی می‌یابد. پس باید رزق‌های معنوی را از مجاری درست و مناسب از آسمان‌های معنوی و عوالم روحانی طلب کرد و لحظه به لحظه رو بدان‌ها داشت و در عشق آنها مانند درختان بید رقصان شد و با شور و شوق سلوک نمود. شرط دریافت آن رزق های معنوی این است که در روزه‌داریِ معناگرایانه باید صبور و استوار بود و در هر لحظه منتظر رسیدن خوراک‌های الهی و معنوی بود. مشیت خدای مهربانِ نکوکار بر این است که هدیه‌ها و عطایا و رزق‌های معنوی خود را به بندگان منتظر خود می‌دهد. انسانِ طالبِ رزق‌های معنوی فرصت‌ها را از دست نمی‌دهد و پی در پی به دنبال مطلوب خویش تلاش می‌کند و از طلب دست بر نمی‌دارد، بر خلاف کسانی که آتش طلب در آنان نیست و چونان شکم سیرانی‌اند که برای رسیدن و دریافت نان و خوراک انتظار نمی‌کشند و برایشان مهم نیست که جیره‌شان زود برسد یا دیر . پس نباید چونان شکم سیران از رزق‌های معنوی بود و فرصت‌ها را از دست داد و زندگی را بی‌بهره از اصلِ جان خویش طی کرد، بلکه باید همّت نمود و در این وادی گام نهاد و راه را هموار ساخت و منتظر دریافت مائده‌های آسمانی بود که جاری شود. سنّت الهی بر این امر استوار است که هر گرسنه‌ای عاقبت رزقی می‌یابد و آفتابِ دولت و سعادت بر او می‌تابد و نظام خداوندی چنین است که اگر مهمانی‌، عالی همّت و بلند نظر، از غذایی کم خورَد، میزبان غذایی بهتر نزد او گذارَد. انسان در این جهان میهمانِ خدای رزّاق است و اگر ادب نماید و با روزه‌داری لب از طعام و شراب بربندد و راه روزه‌داریِ معناگرایانه را بر خود هموار سازد، رزق‌های معنوی از سوی میزبانِ گشاده‌دست بر او جاری گردد.

لب فرو بند از طعام و از شراب
سویِ خوانِ آسمانی کن شتاب

دَم به دَم بر آسمان می دار امید
در هوای آسمان رقصان چو بید

باش در روزه شکیبا و مُصِر
دَم به دَم قوتِ خدا را منتظر

کان خدایِ خوب کارِ بُردبار
هدیه ها را می دهد در انتظار

انتظار نان ندارد مردِ سیر
که سبک آید وظیفه ، یا که دیر

ای پدر الانتظار الانتظار
از برای خوانِ بالا مَردوار

هر گرسنه عاقبت قوتی بیافت
آفتابِ دولتی بر وی بتافت

ضیفِ با همّت چو آشی کم خورَد
صاحبِ خوان ، آشِ بهتر آورد